Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Qupperneq 75

Guðmundur Andri Thorsson
orða stað
Eftirfarandi var gert að gamni llluga Jöktússonar. Hann sá um þátt í sumar í
útvarpinu sem bar heitið Málgleði og stóð þarfyrir ýmsum bókmenntaleikjum.
Eitt uppátœkið var að biðja mig um að stœla stíl nokkurra íslenskra höfunda
að eigin vali. Ekki veit ég svo sem hvað hann hugðist leiða í Ijós með því, en
útkoman varð auðvitað sú að úr urðu nokkrar heimildir um sjálfan mig, ekki
aðra. Eg settistsem séniðurog reyndi að ímynda mér hvernig nokkrir íslenskir
rithöfundar hefðu skrifað kaflann úrNjálu þegar Gunnar sneri aftur. Vinirmínir
sem höfðu veður afþessu vildu að ég birti þetta einhvers staðar. Og hér er þessi
ósjálfráða skrift. Óþarft erað takafram hverjarfyrirmyndirnar eru hverju sinni
— tilvalinn samkvœmisleikur að ráða íþað.
Kaflinn eins og hann er í Njálu:
Gunnar lætur flytja vöru þeirra bræðra til skips. Og þá er öll föng Gunnars
voru til skips komin og skip var mjög búið þá ríður Gunnar til Bergþórs-
hvols og á aðra bæi að finna menn og þakkaði liðveislu öllum þeim er
honum höfðu lið veitt.
Annan dag býr hann snemmendis ferð sína til skips og sagði þá öllu
liði að hann mundi ríða í braut alfari og þótti mönnum það mikið en væntu
þó tilkomu hans síðar. Gunnar hverfur til allra heimamanna sinna er hann
var búinn og gengu menn út með honum allir. Hann stingur niður
atgeirinum og stiklar í söðuhnn og ríða þeir Kolskeggur í braut. Þeir ríða
fram að Markarfljóti. Þá drap hestur Gunnars fæti og stökk hann af baki.
Honum varð litið upp til hlíðarinnar og bæjarins að Hlíðarenda. Þá
mælti hann: „Fögur er hlíðin svo að mér hefir hún aldrei jafnfögur sýnst,
bleikir akrar en slegin tún og mun eg ríða heim aftur og fara hvergi."
„Ger eigi þann óvinafagnað," segir Kolskeggur, „að þú rjúfir sætt
TMM 1993:2
73