Ský - 01.08.2007, Blaðsíða 31

liggja til allra átta og Lítill fugl varð önnur
hljómplata hennar og segja má að þetta
tiltekna lag hafi átt ríkan þátt í vinsældum
hennar í upphafi ferilsins.
Útsetning lagsins, sem þykir sérlega vel
gerð, er eftir Jón Sigurðsson bassaleikara
sem útsetti aragrúa laga á þessum árum.
Sumt af því sem heyrist í tónlistinni er
hefðbundið en annað nýstárlegt miðað við
tímann. Gítarleikur var í höndum Ólafs
Gauks Þórhallssonar og poppfræðingar hafa í eyru höfundar fullyrt
að framlag hans sé fyrsta gítarsóló í íslenskri dægurtónlist.
Til gamans má geta þess að í kvikmyndinni og á plötunni með
Ellý hét lagið 79 af stöðinni en í endurútgáfu var titlinum breytt í
Vegir liggja til allra átta.
Fann Sigfús og píanóið bak við timburdót í Iðnó
En hvernig gerðist það að leiðir þessara mörgu ungu listamanna
skárust við gerð einmitt þessa lags? Svarið við því er að finna í
minningargrein sem Indriði G skrifaði um Sigfús Halldórsson í
Morgunblaðið í janúar 1997. Þar segir Indriði:
„Við vorum báðir orðnir fullorðnir þegar við kynntumst. Það
bar við fyrir tilstilli Guðlaugs Rósinkranz þjóðleikhússstjóra sem
lengi setti svip á Þjóðleikhúsið með augljósum ágætum sem ekki
hafa verið leikin eftir þrátt fyrir miklar upphrópanir. Guðlaugur
var að undirbúa töku á kvikmynd sem núorðið þykir henta að kalla
danska mynd. Hann hafði af nasvísi sinni orðið var við að erlendum
myndum fylgdu sérstök lög sem gátu orðið eftirminnileg og hreinar
gersemar. Svo hafði verið um Casablanca og Brúna yfir Kwai fljótið.
Guðlaugur hafði hugmynd um hver ætti að syngja lagið í myndinni
áður en textinn og lagið hafði verið samið. Ég hafði ekkert gert nema
skrifað bókina (á íslensku en ekki dönsku) og fannst nú undarlegt að
fara að hugsa um hana að nýju vegna textagerðar.
Í fyrstu baðst ég undan að semja ljóð eða texta handa tónskáldi.
En því varð ekki breytt. Við Sigfús áttum stefnumót þar sem ég
orðaði það við hann hvort hann þekkti engan sem vildi semja. Því
var neitað og brátt gleymdist þetta yfir kaffibolla þar sem Sigfús fór
á kostum eins og hann vildi sanna fyrir mér að ég væri í góðum
höndum. Og víst var ég það. Innan viku gat ég fengið Sigfúsi ljóðið
og ég held að enn styttri tími hafi liðið þangað til hann hringdi.
Hann sagðist eiga aðgang að píanói í gamla Iðnó. Ég held að
við höfum ekki talað alvarlegt orð saman um verkefnið til þessa.
Guðlaugur rak á eftir okkur til skiptis og okkur fannst hver mínúta
skipta máli. Ég fór spölinn úr Edduhúsi niður í Iðnó og fann Sigfús
og píanóið bakvið eitthvert timburdót.
Ljóðið var skrifað á niðurskorinn pappír sem blaðamenn notuðu
á þessum árum. Tónskáldið lagði pappírssnifsið á píanóið og hóf að
spila. Ég hlustaði einkum eftir því hvort mér fyndist það væmið. Svo
var ekki. Það féll undarlega vel að tilfinningu sögunnar. Næst söng
hann það án þess að yrða á mig á milli. Það hljómaði enn betur.
Síðan urðum við Sigfús með árunum eins og samvaxnir tvíburar
hvenær sem þetta lag bar á góma. Ég gerði mér ekki grein fyrir því
fyrr en síðar að með þessu erindi fyrir kvikmyndina ég var kominn í
bland við eitt ágætasta tónskáld þjóðarinnar á þessari öld sem fékkst
við að semja sönglög. Við hittumst ekki teljandi oft á þeim áratugum
sem liðnir eru síðan lagið við kvikmyndina var samið en við vorum
alltaf perluvinir.“ sky,
Indriði G Þorsteinsson
rithöfundur.
M
yn
d:
Ó
la
fu
r
K
. M
ag
nú
ss
on
.
Vegir liggja til allra átta
á þeim verða skil,
mörg er þrautin þungra nátta
að þjást og vera til,
og bíða þess að birti á ný
og bleikur morgunn rísi.
Nú strýkur blærinn stafn og þil
stynjandi í garðsins hrísi.
Indriða
ský 31