Dagrenning - 01.12.1946, Síða 27

þetta?“ Hann svaraði: „Ég er engu nær um
það en þú.“ „N. N.“, sagði ég og ávarpaði
hann með fullu nafni, „sást þú þetta sjálf-
ur?“ „Já,“ sagði hann, „ég sá það með eigin
augum.“
Verurnar stóðu í þessari stöðu um hríð, og
á meðan hélt brezka herliðið burt og kornst
undan án þess að nokkurn mann sakaði.
Vinur minn sagði mér, að næstum öllunr
þessum mönnurn, sem ekki hefði verið trú-
aðir fyrir, hefði snúizt hugur við þennan
atburð og látið sig kristindóminn miklu
skipta og margir þeirra farið að sækja bæna-
samkomur Hjálpræðishersins. Hann sagði
ennfrcmur, að skýrsla hefði verið fengin urn
þennan atburð til aðalstöðva brezka hersins
í London, en þar hefði aðeins verið hlegið
að sögunni.
Frásögn um atburð þann, sem nú hefir
verið greint frá, birtist í tímaritinu Noith
Ameiican Review, ágústheftinu 1915. Litei-
aiy Digest, 31. júlí 1915, og septemberhefti
tímaritsins Independent hafa líka frásagnir,
er varða þennan atburð. Independent segir:
„Sagan er talin áreiðanleg af dr. Harton,
liinum víðkunna presti brezku óháðu kirkj-
unnar, en hann minntist á hana í predikun.
Þar segir dr. Harton á þessa leið: Ég hefi
ástæðu til að leggja trúnað á söguna um
englana, sem birtust í undanhaldinu við
Mons, vegna þess sem foringi í Iljálpræðis-
hernum hefir skýrt mér frá. Hann sagði mér,
að allir þessir rnenn, sem undan hefðu kom-
izt, væru breyttir menn. Þeir hefðu allir
farið að iðka bænahald og allir væru þeir
sér meðvitandi urn andlega reynslu.“. Chuich
Tiines birtir marga dálka af bréfum frá
mönnum, sem „segjast hafa vitnisburði um
undrin beint frá hermönnunum“. (Indepen-
dent, bls. 381.) Og enn segir: Blöð, bæði
þau, sem fjalla urn trúarefni og veraldleg
efni, eyddu miklu rúmi undir söguna.“ Og
loks kemur hér sagan eins og hún var sögð
af þýzkum undirforingja: „Ég vissi aðeins,
að við vorurn að þjarma alvarlega að Bret-
unum á einum stað. En allt í einu vorum
við stöðvaðir. Það var engu líkara en við
rækjumst á hamravegg. En hér var engurn
hömrum til að dreifa. Hestarnir fóru allt í
einu að hlaupa út undan sér og flýðu. Við
gátum ekkert að gert.“
FÁRVIÐRIÐ 19. OKT. 1917.
Annar atburður í heimsstyrjöldinni fyrri
er mjög eftirtektarverður. Þjóðverjar höfðu
ráðagerðir um að hefja loftsókn í miklu
stærri stíl en verið hafði. Ætlunin var að
nota til þess Zeppelin-loftför, sem áttu að
berast hljóðlaust fyrir vindi inn yfir árásar-
svæðið. Vélarnar átti ekki að þurfa að nota.
Éyrsta loftárásin, þar sem þetta nýja her-
bragð var notað, var gerð 19. október 1917.
Veðurfræðingur The Obseiveis skrifar svo
(17. okt. 1937), þar sem hann minnist tutt-
ugu ára afmælis þessarar loftárásar, sem end-
aði með ósköpum fyrir árásarmennina:
„Um tunglsetur að kvöldi hins 19. októ-
ber 1917 lögðu ellefu Zeppelinloftför af stað
frá Þýzkalandi í því skyni að gera loftárás
á London. Veðurskilyrði virtust vera hin
ákjósanlegustu — hæg vestan gola, heiður
himinn, en móða grúfði yfir jörðinni. Með
radio-miðun, sem þá var alger nýjung, kom-
ust níu loftförin inn yfir aðalborgina. Eitt
þeirra fór vfir West End og varpaði sprengj-
um niður í Piccadilly.
En nú fóru að myndast úti fyrir suðvestur-
strönd Englands stormsveipir, sem veður-
fræðingar höfðu ekki séð fyrir. Móðan, sem
lá yfir jörðinni, breyttist í þoku, vindur
snerist til norðvestanáttar, og uppi í 15.000
til 20.000 feta hæð, þar sem loftförin voru,
jókst vindhraðinn úr tuttugu mílna hraða
á klst. í rúmlega fimmtíu mílna hraða á
klst. Miðunartæki loftfaranna biluðu, vegna
þess, að því er haldið var, hve skyndilega
DAGRENNING 25