Dagrenning - 01.12.1946, Síða 30

bænheyrð og sjálfur Guð hjálpaði hinurn
hraustu brezku hermönnum":
„Smám saman er nú hetjusagan um hina
frækilegu björgun brezka hersins úr hönd-
um óvinarins að skýrast.
Þegar sagan er sögð, ber rnest á tveimur
undrum. Á þeirn hafa oltið örlög hersveit-
anna.
Ég hefi átt tal við hðsforingja og ýmsa
aðra, sem konmst heilu og höldnu til Eng-
lands, og allir hafa þeir frá þessurn tveimur
undraverðu atriðum að segja. Hið fyrra er
hinn ofsalegi stormur, sem skall á í Fland-
ern þriðjudaginn 28. maí, og hitt er hið
mikla logn og ládeyða, sem \ar á Ermar-
sundi næstu daga á eftir.
Foiingjai í háni tign hika ekki við að
þakka bjöigun biezka hcisins því, að þjóðin
hafði bænadag sunnudaginn 26 .maí. Mér
liefir verið sagt, að eftir rækilega athugun
allra aðstæðna hafi það verið álit rnanna, að
í rnesta lagi 30.000 mönnum myndi verða
unnt að bjarga frá dauða eða því að falla
óvinunum í hendur. En svo giftusamlega
tókst til, að tífalt fleiri menn kornust á skip
og heirn til Englands.
Trú á það að björgunin hafi gerzt fyrir
kraftaverk, fór eins og eldur í sinu um her-
búðirnar, sem hersveitirnar dvöldust í á Eng-
landi. Dærni þess sáust fljótt, eftir að her-
búðum einum stórum hafði verið komið
upp í skyndi. Margir lögðu frarn lijálp ótil-
kvaddir og kepptust við að hugga mennina,
uppörva þá og skemmta þeim.
Meðal annars hafði prestur einn, eftir
beiðni liermannanna, þakkarguðþjónustu.
Sálmur var sunginn, bæn flutt og stutt
predikun.
Prestur nokkur sagði mér, að hann hefði
verið í flokki, sem komst urn borð í tundur-
duflaslæðara. Þeir voru allir holdvotir, því að
þeir höfðu orðið að vaða sjóinn upþ undir
axlir. Ókleift var fyrir nokkurn mann að
standa á þilfari. Brátt var sent eftir prest-
inum og hann beðinn að flytja bæn. Prest-
urinn var orðinn örmagna, en með stuðningi
manna á hvora hlið og eins fyrir aftan komst
liann á staðinn og allir, sem á skipinu voru,
sameinuðust í bæn undir forustu hans og
þökkuðu Guði fyrir hina dásamlegu undan-
konm.
Saga þessa undarlega flota, sem tók við
hermönnunum af ströndinni við Dunkirk,
er þegar þekkt í aðaldráttum. En til fullrar
hlítar verður hún sennilega aldrei þekkt, en
það er alkunn staðreynd, að á Ermarsundi
var slíkt blæjalogn þessa afdrifaríku daga, að
menn rekur vart minni til annars eins. Þeir,
sem siglt hafa á Ermarsundi árum sarnan,
segja þetta logn undrum sæta, þeir standa
agndofa vegna þessa náttúrufyrirbæris, sem
gerði ln’erri smákænu kleift að kornast frarn
og aftur heilli á húfi.
Ritari eins hinna mörgu skenmitisnekkju-
félaga á suðurströndinni, sem var af flota-
yfirvöldunum beðinn um að hervæða félag-
ana, sagði mér, að þótt flestir þeirra hefðu
ekki haft annað en veikbyggðar skútur, sem
ætlaðar voru til siglinga í blíðviðri, hefði
engum þeirra lilekkzt nokkuð á, nerna hvað
borðstokkurinn hefði laskazt lítilsháttar hjá
sumum.
Þannig hafði það tekizt fyrir tvö krafta-
verk, sem ókleift virtist. í dimmviðri, hvass-
viðri og steypiregni tókst fylkingum, sem
staddar voru átta til tólf mílur frá Dunkirk,
að komast gangandi til strandar, án þess að
nokkrar loftárásir væru gerðar á þær, því að
flugvélum var ekki hægt að koma við fyrir
veðurofsanum.
Prestar hafa sagt frá öðrum atvikum, sem
einnig ganga kraftaverki næst — því, hversu
herdeildirnar sakaði lítt, þó að þær ættu við
liinar hörmulegustu aðstæður að búa. Einn
þeirra lýsti því til dæmis fyrir mér, hvemig
hann ásamt 400 mönnum öðrum lá undir
28 DAGRENNING