Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 10

Um hitt allt er þagað vandlcga, og — þáð
eru þýðingarmestu a triðin sem þagað cr ýíir.
Ég hef gefið þessum þætti úr bók lleeds
nafnið „Undir lokin“, en kaflafyrirsagnim-
ar hef ég látið halda sér. í einhverju næsta
hefti verður birtur enn einn kafli úr þess-
ari bók Reeds og fjallar hann um Banda-
ríkin og framtíðarörðugleika þcirrar miklu
þjóðar.
Rétt cr að taka það fram, að ckki virðist
Reed liafa neinn skilning á því, að hinar
engilsaxnesku og norrænu þjóðir séu afkom-
endu.r hinna fórnu ísraelsmanna, þótt hann
hafi mjög staðgóða þekkingu á því hverjir
nútíma Gyðingar eru. Niðurstöður hans,
þótt fengnar séu aða allt öðrunr leiðum, liníga
mjög i sömu átt og þeirra manna, sem sann-
færst hafa um sannlciksgildi þeirra fræði-
kenninga, að hinn forni ísrael sé nú að koma
fram á sjónarsvið mannkynssögunnar til þess
að taka við því mikla hlutvcrki, sem honum
var fvrirhugað af Guði fvrir „örófi alda.“
/. G.
Á SVÖLUM í DUllBAN.
eitt ár sat ég á svölum í Durban, þar sem
sá vítt yfir hina björtu borg og blátt hafið,
og þaðan leit ég veröld okkar núast eins og
hverfisstein,. er stigamenn stjórnmálanna á
tuttugustu öldinni þevttu sem ákafast, s\’0
að neistar sindruðu, er þcir hvöttu sína
ódeigu linífa. Ég var því fegnastur að sitja
nú um liríð á efstu áhorfendapöllunum meðal
„enfants du paradis", þar sem ég hafði síð-
ast liðin þrjátíu og fimm ár verið í miðri
hringiðu stórviðburðanna. Þar sem er „hátt
til lofts og vítt til veggja“, er áhorfandinn
sífellt minntur á það, að þessi hnöttur er
smár og aðeins leiksvið. Þeir, sem nrest láta
og allir óttast, eru aðeins leikendur, og leik-
sýningin er stutt. Að tjaldabaki lrvers nýs
leiks er stöðugt verið að æfa annan. Það
eru engin lokatjöld, aðeins eilífur leikur.
Sú sýning, er nú gengur og er ein af þeinv
áhrifamestu, nálgast nú greinilega þriðja
þáttihn og þar ris hún hæst. Það mætti kalla
hana: „Júdas er lieiðvirður maður“, eða
„Heimurinn í fjötrum“, og henni mun ljúka,
að ég hygg, fyrir lok aldarinnar. Hvemig
sem lokin verða, hvort það verður þorjrar-
nn, sem hrósar sigri, eða honum er glötun
búin, þá mun önnur leiksýning h lgja henni,
liinn mannlegi gamanleikur á sér engan endi,
og þegar mannlífið er rétt skoðað, þá er það
í rauninni skrípaleikur. í óendanlegum
geinmum eru eitthvað um'tvö þúsund mill-
jón stjörnur. Þær, sem næstar eru jörðinni,
cru í tuttugu og fimm milljón mílna fjarlægð
frá henni. Það eru þúsundir af öðrum geim-
um og stjörnufræðingar halda að líf sé til á
umum öðrunr hnöttum. Ilvítu mennimir
eru lítill hluti af íbúum jarðar, og ef þeirri
lciksýningu, er nú er á sviði, lyki á þann veg,
að þeir vrðu aftur að hellisbúum, þá yrði það
aðeins nýtt upphaf. Þessi hlið málsins varð
skýrari en áður fyrir mér þarna á svölunum í
Durban, og í þannig skapi, en ekki sem
neinn hnugginn spámaður, -horfði ég á gang.
leiksins.
FIMMTÍU ÁR.
Frá okkar lítilmótlega sjónarhóli séð virð-
ist árið 1950 vera mikilvægt. Það er eins og
lina, sem dregin er undir dálkana í stórri
viðskiptabók við lok hálfrar aldar tíma-
bils stórra viðburða (á okkar mælikvarða)
til þess betra sé að sjá útkonmna. Atburð-
irnir voru eins og fjallstindar fyrir ferða-
manninn, of nálægir og stórkostlegir til að
gera scr að fullu grein fyrir þeim, hverjum
um sig, nreðan hann var í námunda við þá_
Nú þegar hann getur horft til baka á liinn
mikla fjallgarð, fer lögun hans og hlutföll
að koma greinilegar í ljós. Tvær stórstvrj-
aldir geisuðu, þær voru óveðrin, sem byrgðu
lionum útsvn á ferð hans, en nú getur hann
8 DAGRENNING