Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 22

gestum inn í landið, nema innfæddir Arabar
í Palestínu samþykktu það. En um það leyti
skall á styrjöld í Evrópu.
Tíu árum áður (1928) hafði einn af for-
vstumönnum zionista, Melchett lávarður,
talað mjög í sönru átt og M. Nordau 1903.
Ilann sagði: „Við skulum bregða okkur aftur
í tímann til 1913. Ef ég liefði þá sagt við
yður: „Komið á ráðstefnu til þess að ræða
endurreisn þjóðarheimilis í Palestínu,“ þá
hefðuð þér álitið mig óraunsæjan draum-
óramann, jafnvel þó að ég hefði sagt yður,
að austurríski erkihertoginn yrði myrtur, og
af öllu því, sem af því leiddi, mundi tækifær-
ið koma, tilefnið til að setja á stofn þjóðar-
heimili fyrir Gyðinga í Palestínu. Hefur ykk-
ur nokkurn tíma dottið í hug hve eftirtektar-
vert það er, að upp úr þessu blóðbaði skuli
þetta tækifæri hafa komið? Trúið þið því í
raun og veru, að þetta sé tilviljun? Trúið þið
þvi í hjarta ykkar að við höfum verið leidd
aftur til ísrael af eintómri tilviljun. Hald-
ið þið, að það sé ekki einlrver dýpri til-
gangur á bak við þetta tækifæri, sem okkur
hefur verið gefið. Eftir að við höfum reikað
um á eyðimörkinni í tvö þúsund ár hefur
tækifærið boðist aftur, en margir sitja kyrrir
og segja, að það komi okkur ekkert við. Mér
þætti gaman að vita, livort þeir hafa gert sér
ljósa þessa atburðakeðju".
Ef þessi orð hafa þýtt það, senr þau virð-
ast þýða, að sá Guð, sem pólitískir zion-
istar trúa á, hafi fyrirskipað morðið á erki-
hertoganum og blóðbaðið mikla til þess að
koma þjóðarheimilinu á stofn, þá er hægt að
heimfæra þau með lítilsháttar breytingum
upp á seinna blóðbaðið, sem varð til þess
að zionista-rikið var stofnað. Sá, sem talaði
þessi orð, hefði, ef hann hefði lifað, getað
spurt með jafnmiklum eða jafn litlum sann-
indum árið 1947, hvort menn héldu að þetta
væri ekki einnig tilviljun.
Það sannaðist undir lokin í síðari sh'rj-
öldinni, að tvö helztu stórveldin, sem háðu
styrjöldina, voru sammála í tveirn megin
málum, þó að þau væru ósammála um flest
annað: Útþenslu Sovétheimsveldis og stof-
un zionista-ríkis. Síðari fjallstindinum var
náð. Brezka stjórin hrökklaðist að lokum frá
framkvæmdarstjórninni í Palestinu, en aðrir
héldu áfram þeirri stefnu er mörkuð var með
hinu óheillavænlega skaðræðisverki 1917.
Aftur reyndust það vera leynilegir áróðurs-
menn, sem máttu sín mikilis hjá valdamikl-
um embættismönnum og þeim, sem með
völdin fóru í heiminum. Zionista-ríkið var
ekki meðal þeirra markmiða, sem lýst var yfir,
þegar alþýða landanna var kölluð til vopna
hver gegn annarri. Þó var komið á fót alþjóða
stofnun i stríðslokin, sem kallast Samein-
uðu þjóðirnar og meiri hluti meðlima hennar
— en meðal þeirra eru svo ægileg stórveldi
sem Liberia og Haiti, — úrskurðaði, að land
forfeðra hinna meinlausu Palestínu Araba
skyldi vera opið fyrir innflytjendum frá Aust-
ur Evrópu. Vopn, peningar og innflytjend-
ur var sent og kom frá Ameríku og Rússlandi.
í þessu andrúmslofti skinhelgi og gervi-
lögmælis var árás lýst siðferðilega réttmæt
og leyfð í einu tilfelli og á einum stað.
Með þessum ráðstöfunum brutu forustu-
menn stjómmálanna úr flokki and-zionista
allar siðferðilegar meginreglur og réttindi,
sem þeir ávallt áður höfðu prédikað, en
slíkt hafði áður orðið aðalorsök tveggja
heimsstyrjalda. Engin dæmi þekkjast úr
veraldarsögunni um svo einkennilega eða
ósvífna árás og þegar þessi ráðstefna hef-
ur starfað lengur munu rnargir af með-
limum hennar hrópa: „Wi þér bölvaða
stofnun" og óska þess, að hún hefði aldrei
orðið til. Hanagal hefði átt að hljóma um
þetta fremur aumkunarverða úthverfi New
Yorkborgar, þar sem verkið var unnið. Hin
nýja samkunda „Sameinuðu þjóðirnar“, sýndi
sig að því strax í fæðingunni, að hún var
20 DAGRENNING