Dagrenning - 01.10.1950, Page 27

kristinna manna og er hræddur um að lítt
verði færðar sönnur á þessi ummæli.
En lesandi zionista blaðanna fékk að vita,
að íhaldsflokkurinn í Englandi mundi, þó
að hann „styddi utanríkismálastefnu social-
istastjómarinnar", vera á móti henni í einu
máli: zionisma. Hann fékk að vita frá ein-
um af talsmönnum zionista urn heimsóknir
eins starfsmanns íhaldsflokksins til Palestínu
að tilhlutan Anthony Edens, og einnig, að
„Bevin héldi áfrarn að þrjóskast ólundarlega,
en breyting mundi verða á því á sínum tíma.“
Hann fékk að vita um stuðning Churchills
áður en það var kunnugt Neðrimálstofunni,
sökum þess að Bemard nokkur Baruch skýrði
zionista félögum sínum frá eftirfarandi, í
plaggi er gefið var út í New York:
„Churchill sagði mér frá því í fyrra
sumar, að hann væri fylgjandi brezkri
viðurkenningu á ísrael.“
Þannig kom þessi hvatning til þingmanna
íhaldsflokksins, urn að sh ðja árásina á Bevin
í þcssu rnáli zionista lesandanum ekki á
óvart, hann var þessu öllu fvrirfram kunnur.
Hann var látinn vita það, sem brezkur kjós-
andi rgjo hefur líklega ekki hugmynd um,
að fyrsta verk íhaldsflokksins muni verða
að viðurkenna mikilvægi framgangs zionista-
stefnunnar. Hofmeyer viðurkenndi þetta í
Suður-Afríku, og greinilegt er að ameríski
forsetinn gerir það einnig.
Þegar atburðirnir eru skoðaðir í því ljósi er
blöð zionista varpa á þá, sézt hvernig leik-
inn er hrífandi og glæsilegur leikur, þar sem
flokki er att gegn flokki og stjómmálamönn-
um teflt hverjum gegn öðrurn, í öllum
löndum hins kristna heims, með því að koma
þessu deilumáli upp á milli þeirra.
Hlutskipti arabiskra flóttamanna er einnig
lýst af meiri hreinskilni, en ef til vill enn
napurlegar, í zionista blöðunum heldur en
i hinum miklu upplögum heimsblaðanna.
Aður en Bernadotte greifi var drepinn, sendi
hann skeyti til Marshall um að örlög þessa
fólks, er virtist vera gleymt, „numdu verða
svo ógurleg að þau yrðu aðeins sambærileg
við afleiðingar jarðskjálfta eða flóðbylgju.“
Þessari lýsingu ber saman við margar greinar
í zionista blöðunum. Þar segir t. d. svo:
„Það er ekki einn einasti Arabi eftir í állri
Norður-Palestínu. Allir arabiskir íbúar í Safad
flýðu meðan á hernaðaraðgerðum stóð.
Þessi furðulegi brottflutningur 14.000 manna
fór fram á minna en sex klukkustundum.
Fara verður um borgir Araba og þorp til að
skilja, hver ósköp hafa dunið yfir Araba
Palistínu. Meir en þriðjungur allra Palestínu-
Araba hefur mist heimili sitt og það er lítill
vafi, að flestir hafa misst þau fyrir fullt og
allt.“ — Gyðingar frá Mið- og Austurlöndum
áttu að setjast að í þeim borgum og þorpum,
sem Arabar höfðu flutt burt úr.
Allan tímann, sem ég dvaldi í ísrael, sá
ég varla •bregða fyrir Araba. Jaffa er eins og
borg dauðra manna. Við slíkar greinar, sem
náðu yfir margar blaðsíður, gátu Zionistar
bætt með mestu ánægju þeim fréttum, að
„Alþjóða flóttamannanefndin, sem að mestu
er studd af Bandaríkjunum og Bretlandi, til-
kynnti, að Arabar í Palestínu verði ekki að-
njótandi aðstoðar hennar. Nefndin hefur út-
hlutað einni milljón og fimm hundruð þús-
und pundum til endurlandnáms Gyðinga.
Helmingur uppphæðarinnar mun verða not-
aður til að flvtja ungt fólk til ísrael“.
28. janúar 1949 ákvað þessi nefnd með
öllum atkv. gegn því brezka einu, að veita
eina milljón sterlingspunda til að senda
fimmtíu þúsund Gyðinga inn í Palestínu.
Orðið „flóttamaður“ virðist þurfa nvrrar skil-
greiningar við á vorum dögum, líkt og svo
mörg orð önnur, þegar „flóttamannanefnd"
greiðir innrásarmönnum milljónir en flótta-
mönnunum cr neitað um hvem eyri.
Rúsínan kom svo 19. des. 1948, meðan
verið var að reka Araba slyppa og snauða út
DAGRENNING 2B