Dagrenning - 01.10.1950, Síða 37

Þetta er ljóst dæmi um mikið af þeim
ræðum, sem haldnar eru á samkomunum. Að
vera útskúfaður úr hópi Gyðinga er refsing,
sem þeir óttast mjög. í Mexicoborg voru tíu
Gyðingar dregnir fyrir Gyðingadómstól,
sakaðir um að hafa ekki greitt í slíkan sjóð
og tíu þeirra létu strax undan frernur en verða
fyrir frekari refsingu. (Þessi venja á einnig
rætur að rekja til Austur-Evrópu, þar sem
ráð Gyðinga hafa lagalegan rétt til að leggja
skatta á Gyðinga og innlieimta þá að lög-
um). „Að vera ósamþykkur“ (skrifar Zuker-
man einnig) „hefur orðið sömu merkingu og
landráð.“ í Buenos Aires samþykktu zionista-
dómstólar að tillag til stríðsins í Palestínu
skyldi vera ákveðinn hundraðs hluti af
eignum verzlunarmanna og verksmiðjueig-
enda en hálft mánaðarkaup verkamanna.
Hver sem lét undir höfuð leggjast að greiða
þetta skyldi vera útilokaður frá öllu samneyti
við Gyðinga, með því að hann fengi ekki það
sérstaka kort, sem veitti honum aðgang að
samkonmm Gvðinga ogyrði neitað um greftr-
un í kirkjugörðum þeirra.
Slíkar trúarlegar samþykktir, senr notaðar
eru til framgangs landvinningum eða póli-
tísku valdi, óttast menn mjög. Meðan verið
var að stofnsetja zionista ríkið reyndu rabbí-
arnir um allan heinr að beita, innan félags-
skapar Gyðinga, hinum „illræmdu Núrnberg
lögum“, en ákvæði þeirra eru álitin vera ein-
hver svívirðilegasti votturinn um Gvðinga-
hatur Ilitlers. í Sviss var grein í zionista
blaði, þar sem þetta stóð: „Ekki einn ein-
asti svissneskur rahbí mun snúa kristnum
manni til Gyðingatrúar né gefa sarnan hjón,
sem ekki eru sömu trúar, þar að auki mun
enginn „Mohel“ franrkvæma „Bris“ (um-
skurð) á dreng af blönduðu hjónabandi. Á
þennan hátt hafa svikararnir og Gyðingar
verið hreinlega aðskildir“. (Zionistablöðin
gátu þess samt með ánægju, að frægur „Mo-
hcl“ í London lrefði umskorið Charles
prins"). I sept. 1948 kröfðust rabbíar á ame-
ríska hernámssvæðinu í Þýzkalandi þess, að
sendiherra ísraels skyldi banna Gyðingum, er
giftir væru konum, sem ekki væru Gyðingar,
landvistarleyfi í Palestínu, jafnvel þó vottorð
frá rabbía væri fyrir hendi um það, að konur
þeirra hefðu tekið Gyðingatrú. Þar var dyggi-
lega fetað í fótspor Ilitlers. í sjálfu zionista-
ríkinu hélt áfram barátta fyrir að koma á lög-
um Hitlers um slík hjónabönd í allri þeirra
dýrð. Zukerman og Koestler töldu, að
trúarleiðtogar þeirra berðust harðvítugri
baráttu til að koma því ákvæði að í stjórnar-
skrá ísraels, að slík hjónabönd milli trúar-
flokka væri „glæpur, refsiverður að lögum“.
*
Reisn Zionar hefur verið furðuleg
í tveim fyrstu þáttum hinnar miklu leik-
sýningar. Ég hef nú sýnt, hverjir þeir
eru mennirnir, sem komu þessu af stað
og nú stjérna því og hverjar em aðferðim-
ar sem þeir beittu og hvert metorðagimd
þeirra eða eftimianna þeirra hlýtur að leiða.
Enginn, sem vill skilja sjónleik þessarar aldar,
skvldi missa sjónar á þessunr hluta sviðsins
í þriðja þætti. Það er mikilvægara en jafn-
vel þeir atburðir í Evrópu, sem rnest skera í
augun, en þeir eru nú minniháttar þættir
i hinu mikla samsæri, og aðeins áfangar að
markinú.
Valdboðið, sem beitt hefur verið jöfnum
höndum gegn Gyðingamúgnum og stjómar-
völdum kristinna manna, er of áberandi til
að hægt sé að láta hér staðar numið, enda
þótt mennirnir við púðurtunnuna óskuðu
þess. Þama er heimsveldi í uppsiglingu, og
tilraununum mun verða haldið áfranr þar til
vfir lýkur, en líklegt er, að þeim muni ljúka
með endanlegum ósigri þeirra, sem þar róa
undir, en margir aðrir munu verða óþyrmilega
fyrir barðinu á því, áður en öllu lýkur.
„Kampavínið flýtur í Tel Aviv“, sögðu
zionista blöðin 15. maí 1948. „í Jerúsalem
DAGRENN I NG 3S>