Morgunblaðið - 20.01.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. JANÚAR 2015
✝ Elín GuðríðurÓlafsdóttir,
fyrrv. borg-
arfulltrúi, kennari
og skólastjórnandi,
fæddist í Reykjavík
28. nóvember 1933.
Hún lést á Land-
spítalanum 2. jan-
úar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Gréta Sig-
urborg Guðjóns-
dóttir verslunarmaður, f. 4.11.
1910 í Reykjavík, d. 22.5. 1993,
og Ólafur Hafsteinn Einarsson
kennari, f. 1.8. 1908 í Reykja-
vík, d. 16.10. 1988. Systkini El-
ínar eru Edda Sigrún lögmað-
ur, f. 17.4. 1936, Katrín
Margrét fulltrúi, f. 21.2. 1942,
og Guðjón Eiríkur, fræðslu-
stjóri og sérkennslufræðingur,
f. 10.4. 1945.
Maki Elínar var Matthías
Haraldsson aðstoðarskólastjóri,
f. 11.6. 1929, d. 5.2. 1990. For-
eldrar hans voru Valgerður
Ólafsdóttir húsmóðir, f. 18.9.
1900, d. 22.4. 1950, og Haraldur
Frímannsson trésmiður, f. 5.9.
1896, d. 1.8. 1966. Börn Elínar
og Matthíasar: 1) Valgerður,
arkitekt og dagskrárgerð-
armaður, f. 19.3. 1953. Dóttir
Valgerðar og Ólafs Árnasonar
er Tinna Ólafsdóttir, f. 19.8.
1976. Synir Tinnu og Hauks
Kristjáns Stefánssonar eru
Bryndís Dagmar, f. 10.8. 1988,
Ásdís Elín, f. 16.4. 1992, og
Stefán Matthías, f. 9.4. 1996.
Elín lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands árið 1954
og starfaði lengst af við
kennslu og skólastjórnun við
Langholtsskóla í Reykjavík.
Hún var einn af stofnendum
Kvennaframboðsins i Reykjavík
1982 og Kvennalistans 1983.
Hún var borgarfulltrúi Kvenna-
listans 1988-1992 en varaborg-
arfulltrúi tvö ár á undan. Elín
var virk í félagsstörfum og var
m.a. formaður Kennarafélags
Reykjavíkur 1974-1976, í stjórn
Kennarasambands Íslands
1976-1989, í samninganefnd
BSRB, viðræðunefnd og kjar-
aráði KÍ 1976-1989. Hún var
fyrsti formaður jafnrétt-
isnefndar BSRB 1979. Elín var
höfundur bókarinnar Nemand-
inn í nærmynd – Skapandi nám
í fjölbreyttu umhverfi, 2004.
Hún var einn af höfundum rit-
anna: Að byrja í skóla, kynning-
arrit fyrir foreldra, 1986-1999;
Upp úr hjólförunum, um jafna
stöðu kynja í skólum, 1989, og
Betri tíð – Til umhugsunar fyr-
ir foreldra og aðra uppalendur
um jafna stöðu og jafnan rétt
kynjanna, 1994. Hún skrifaði
fjölmargar greinar í blöð og
tímarit um skólamál, jafnrétt-
ismál, pólitík og kjaramál.
Útför Elínar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag, 20. janúar
2015, kl. 15.
Þórðarsonar eru
Ólafur Dagur, f.
18.9. 2000, og Eg-
ill, f. 18.12. 2009.
Fósturdóttir Val-
gerðar er Solveig
Erna Jónsdóttir, f.
20.7. 1972, synir
Solveigar og Þor-
steins Gunn-
arssonar eru Jón
Bjartur og Sólveig
Edda. 2) Ólafur
Már, kennari, f. 18.8. 1954, d.
25. 11. 2003. Sonur hans og
Guðmundu Birnu Guðbjörns-
dóttur er Matthías Már, f. 3.10.
1982. Sonur Matthíasar og
Fríðu Jónsdóttur er Kristján
Jón Dýri, f. 16.8. 2014. 3) Sig-
urborg, konrektor og líffræð-
ingur, f. 13.12. 1955. Synir Sig-
urborgar og Ómars Skúlasonar
kennara eru Skúli Matthías, f.
26.6. 1986, og Ólafur Einar, f.
20.9. 1991. 4) Haraldur, heim-
speki- og guðfræðingur, f.
13.12. 1956. Synir Haraldar og
Kaisu Matthíasson eru Orri
Matthías, f. 13.5. 1995, og Elías
Henrik, f. 15.7. 1997. 5) Brynja
Dagmar, viðskiptafræðingur og
kennari, f. 18.11. 1960. Sonur
hennar og Sveins Viðars Guð-
mundssonar er Snorri Arnar
Sveinsson, f. 12.5. 1988. 6) Ása
Björk, kennari, f. 16.7. 1962.
Börn Ásu Bjarkar og Jóns
Þá ert þú farin frá okkur, elsku
amma. Og við sem uxum úr grasi
undir verndarvæng þínum höld-
um rígfast í minningarnar. Þú
varst okkur svo góð, hlustaðir á
okkur, sýndir okkur svo mikla þol-
inmæði. Ég man þegar ég sat sem
barn í bílnum hjá þér á ferðalög-
um um landið, hvernig þú leyfðir
mér að tala og hjálpaðir mér að
skilja eigin innri þankagang. Þeg-
ar tók að dimma í sálinni á ungl-
ingsárum átti ég alltaf skjól hjá
þér.
Seinna varð mér ljóst hversu
gott lag þú hafðir á að hlúa að
þroska barna, gefa þeim tækifæri
til að læra á heiminn á sinn hátt,
en standa samt við bakið á þeim
og hjálpa þeim upp sem hrösuðu á
leiðinni. Þú gafst allt af sjálfri þér
til barna og nemenda, og gerðir
alla hluti mögulega með ást.
Ást var þitt vopn og þinn
skjöldur. Samlíðan með þeim
minnstu í okkar samfélagi gaf þér
kraft. Við sem áttum þig að, hvort
heldur sem kennara, fulltrúa,
móður eða ömmu, erum þér þakk-
lát og munum eiga ást þína í
hjarta okkar.
Skúli Matthías Ómarsson.
Elín systir mín er farin og mig
langar til þess að minnast þess-
arar góðu systur minnar með
nokkrum orðum. Elín fæddist í
Reykjavík 28. nóvember 1933, elst
barna Ólafs Hafsteins Einarsson-
ar kennara og Grétu Sigurborgar
Guðjónsdóttur húsmóður og
verslunarmanns. Ég fæddist
þremur árum síðar og fyrstu
minningar föðursystra minna um
okkur systurnar voru að Elín
sparkaði reið í barnavagninn þar
sem ég lá og vildi ekkert með
þetta nýja barn hafa. Árið 1942
fæddist Katrín systir okkar og
Guðjón bróðir okkar, sem lengi
var beðið eftir, árið 1945.
Margar góðar stundir áttum
við saman á Ljósvallagötunni og
það var mikill kærleikur á milli
okkar systra þótt báðar værum
við skapstórar. Elín, sú elsta í
hópnum, var strax ábyrgðarfull og
stjórnsöm og ég fór mínu fram.
Ég man eftir balli í MR þar sem
pilsið hennar Deddu var það eina
sem mér fannst ég geta farið í. Ég
fékk það ekki bara lánað heldur
náði í skæri og klippti neðan af því
og fór á ballið dálítið óróleg yfir
því hvað biði mín þegar systir mín
fengi pilsið aftur en ekki nægilega
hrædd til að hætta við skemmd-
arverkið.
Elín gekk í Kennaraskólann og
starfaði í áratugi sem kennari og
skólastjóri. Hún var farsæll kenn-
ari og barnabörn mín sem voru
nemendur í skólanum hennar,
Langholtsskóla, voru stolt af þess-
ari glæsilegu frænku sinni sem
gott var að leita til þegar mikið lá
við.
Hún var einn af stofnendum
Kvennaframboðsins, sat í borgar-
stjórn og tók virkan þátt í þjóð-
málum. Hún hafði sterkar skoð-
anir á málefnum líðandi stundar
og við vorum ekki alltaf sammála.
En undir þær skoðanir hennar að
menntun og jafnrétti kynjanna
væri undirstaða framfara gat ég
svo sannarlega tekið.
Elín var gift Matthíasi Har-
aldssyni, kennara og skólastjóra,
en hann er látinn. Þau Matthías
höfðu verið skólasystkin í Kenn-
araskólanum og unnu saman
lengi. Þau áttu barnaláni að fagna,
börnin sex: Valgerður, Ólafur Már
(d. 2003), Sigurborg, Haraldur,
Brynja Dagmar og Ása Björk.
Það var því oft líf og fjör í bláa
húsinu þeirra við Efstasund. Syst-
ir mín var bæði listræn og bókelsk
og heimilið bar þess merki. Mér
finnst gott að hugsa til hennar
þar, garðurinn í dálítilli órækt,
bókahillunar yfirfullar, kertaljós á
borðinu og Dedda mín að festa á
blað hugleiðingar um hvernig
mennta megi æsku þessa lands
betur. Með ást og hlýhug,
Edda Sigrún Ólafsdóttir.
Hún lifir í okkur. Elín, systir
mín, sem ég kallaði stundum
„stóru“ og hún kallaði mig „litlu“.
Elín, sem ég leit upp til og kenndi
mér og okkur öllum svo margt.
Elín, sem skapaði ævintýraheim
alls staðar í kringum sig með sín-
um einstaka og listræna smekk,
hvort heldur var á heimili sínu, í
skólastofunni, í klæðaburði og í
hverju sem var. Hverjum hefði
dottið í hug að stilla upp gömlum
tréstiga í stigaopi milli hæða, fylla
hann með flottum bókum sem
héngu á kilinum, gömlum dúkkum
og ýmsu öðru? Engum nema
henni.
Hún orti þetta ljóð sem segir
svo margt um hæfileika hennar,
dulúð, glettni og gáska:
Tvær hríslur, tært fljót og fjall,
tímalaust fljót og fjall í
fagurbleiku, vorfögru landslagi.
Tvær hamingjusamar hríslur
halla sér hvor að annarri.
Hlið við hlið standa þær og
hvíslast á: Hvernig líst þér á mig?
Tvær hríslur halla sér enn betur
hvor að annarri og
horfa saman á fjallið,
horfast síðan í augu og fallast í
faðma.
(Elín G. Ólafsdóttir)
Ég þakka henni af alúð fyrir
allt það sem hún miðlaði okkur –
fróðleik um listir, menn og mál-
efni. Takk fyrir allar minningarn-
ar, elsku „stóra“, sem eru svo
endalaust dýrmætar og verða
aldrei frá okkur teknar.
Ég mun alltaf elska einstöku
systur mína af öllu hjarta.
Katrín M. Ólafsdóttir (Dadý).
Elsku systir mín, Elín G. Ólafs-
dóttir, er látin eftir erfiða baráttu
við illvíga sjúkdóma. Það er hugg-
un harmi gegn að nú er hún laus
við þraut og pínu sem sannarlega
var mikil síðustu misserin. Elín
tók erfiðleikum og sársauka veik-
indanna af ótrúlegri þrautseigju
og æðruleysi. Það var öllum ljóst
að efst í huga hennar var að aðrir
þyrftu ekki að hafa af sér áhyggj-
ur, fyrirhöfn eða mæðu.
Elín systir mín hefur ætíð verið
mín helsta stoð og stytta, mín
„skjaldborg“ í lífinu. Hún hefur
reynst mér sem önnur móðir.
Í mínum huga er minningin um
Elínu fyrst og fremst mannvinur-
inn og eldhuginn sem aldrei unni
sér hvíldar né lét undan ef berjast
þurfti fyrir rétti þeirra sem á að-
stoð og hjálp þurftu að halda.
Heimspekingurinn Sören Kier-
kegaard segir á einum stað: „Þeir
sem heyra boðskap þinn munu
ekki hlusta á það sem þú segir fyrr
en þeir finna að þér er ekki sama
um þá.“
Ævistarf Elínar var kennsla og
skólastjórn, henni þótti vænt um
nemendur sína og samstarfsfólk
allt og þess vegna var á hana
hlustað. Hún lagði allt kapp á að
leita nýrra leiða til að gera kennsl-
una líflegri, áhugaverðari og ár-
angursríkari, samdi námsefni og
kennslubækur og leiðbeindi öðr-
um kennurum um mögulegar leið-
ir og áherslur. Ég undraðist oft og
dáðist að þessum óslökkvandi
áhuga og elju og endalausu leit við
að bæta og glæða kennslu og
skólastarf í skólum landsins.
Samferðafólk hennar í stjórn-
málunum og kvennabaráttu mat
hana mikils og virti skoðanir
hennar og stefnufestu, hvar í
flokki sem það stóð.
Um afrek og vegtyllur sem El-
ínu hlotnuðust á ævinni, vegna
starfa að skólamálum, stjórnmál-
um og kvennabaráttu, læt ég öðr-
um eftir að tíunda.
Elín hafði mikil áhrif á menn og
málefni og mun áhrifa góðra
verka hennar og framgöngu gæta
langt inn í ókomna tíð. Hún lagði
sig fram um að gera heiminn ögn
betri og verður því að sönnu hluti
hans áfram.
Systir mín var verndari minn,
fyrirmynd og vinur sem aldrei for-
dæmdi, talaði niður til eða baktal-
aði nokkurn mann. Ég get aldrei
nógsamlega þakkað að hafa fengið
að eiga hana að allt mitt líf, læra af
henni og fá að hafa hana með mér
áfram í minningunni til æviloka.
Guðjón E. Ólafsson.
Mig langar að minnast Elínar
G. Ólafsdóttur, fyrrverandi borg-
arfulltrúa Kvennalistans, í örfáum
orðum. Ég kynntist henni fyrst í
Kvennalistanum og það gustaði
skemmtilega af henni. En það var
ekki bara þaðan sem ég man eftir
henni. Kjarabarátta kennara
kemur upp í hugann og svo fylgd-
ist ég með henni úr fjarlægð þegar
Kvennaframboðið bauð fram í
fyrsta sinn til borgarstjórnar en
þá var ég sjálf erlendis. Hún var
líka í Samtökum kvenna á vinnu-
markaði og fleiri grasrótarsam-
tökum þótt ekki verði þau talin
hér. Þarna fór einfaldlega kona
sem munaði um, ákveðin og
skemmtileg í senn og einhvern
veginn aldrei nokkur lognmolla
þar sem hún var.
Við störfuðum náið saman í
borgarmálahópi Kvennalistans,
en hún var borgarfulltrúinn okkar
og ég hennar varaborgarfulltrúi.
Þetta var árið 1990, en áður var
hún varaborgarfulltrúi Ingibjarg-
ar Sólrúnar og tók við af henni. Já
við skiptumst á konurnar að
manna framvarðarsveitina bæði í
sveitarstjórnum og á þingi. Og
mikið lifandis skelfing var oft
gaman, mikið hlegið já og jafnvel
grenjað. Við áttum líka dásamleg-
ar rimmur, sem gerði okkur bara
nánari ef eitthvað var, við vorum
ekki hræddar við að takast á og
vera ekki alltaf sammála. Fyrir
vikið eignuðumst við náið sam-
band, heiðarlegt og umfram allt
gott og gjöfult. Við lögðumst
stundum í upprifjun á þessum
tíma, þá gátum við nú ekki annað
en séð spaugilegu hliðarnar á
gömlum ágreiningi. Elín átti það
til að hafa ýmis orðatiltæki á hrað-
bergi þegar henni líkaði eitthvað,
eitthvað kom á óvart, nú eða þá að
henni mislíkaði. Eitt þeirra var:
„Ég á ekki fóður undir fat.“
Einn þeirra skemmtilegu hópa
sem við Elín vorum saman í köll-
uðum við „Bæjarins bestu“. Í
þessum hópi voru allar konur,
þvert á flokka, sem voru í borg-
arstjórn Reykjavíkur á þessum
árum. Sá hópur hittist og náði vel
saman, og þá var nú oft „kátt í
höllinni“ hjá okkur konunum og
Elín var þar hrókur alls fagnaðar.
Stundum var farið heim til henn-
ar, riggað upp í skyndi einhverju
ætilegu, spjallað frameftir og mál-
efnin tekin góðum tökum. Þar var
gott að vera, hlýja og faðmur góð-
ur handa okkur öllum.
Um leið og ég votta stórum og
glæsilegum ættboga Elínar sam-
úð mína vil ég þakka Elínu fyrir
samfylgdina, lærdóminn, vinskap-
inn og stuðninginn. Blessuð sé
minning Elínar G. Ólafsdóttur.
Guðrún Ögmundsdóttir.
Góðar minningar hrannast upp
í hugann, nú þegar Elín G. Ólafs-
dóttir, vinkona mín, er fallin frá.
Hvílík manneskja; skemmtileg,
réttsýn, listræn og skapandi hug-
sjóna- og baráttukona. Óþreyt-
andi vinnuþjarkur sem kom miklu
í verk og gaf mikið af sér. Elín var
frábær kennari og brautryðjandi í
skólamálum enda fékk hún Ís-
lensku menntaverðlaunin 2007.
Ekki man ég nákvæmlega hvar
leiðir okkar lágu fyrst saman –
það hefur væntanlega verið á átt-
unda áratug síðustu aldar. Ég
kynntist starfi hennar og sam-
starfsfólks hennar í Langholts-
skóla þar sem þau höfðu gjör-
breytt námsumhverfi og
kennsluháttum; breytt hefð-
bundnum, einsleitum kennslustof-
um og skólagöngum í fjölbreytt,
sveigjanlegt og lifandi umhverfi –
starfið allt einkenndist af lífi og
fjöri. Um og eftir 1980 gengumst
við Elín, með fleira áhugafólki,
fyrir nokkrum fjölsóttum kenn-
aranámskeiðum um sveigjanlega
kennsluhætti. Þar var Elín í ess-
inu sínu, geislandi og hreif alla
með sér.
Ég varð líka þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að fylgjast með
henni þegar hún var að skrifa bók-
ina Nemandann í nærmynd, sem
er einstakt verk þar sem hún leið-
beinir kennurum um kennslu-
hætti í anda einstaklingsmiðaðs
náms og byggir þar á fjölþættri
reynslu sinni. Bókin er skemmti-
leg aflestrar og hagnýt – en það
var líka eins og Elín væri með
kennslufræðin í fingrunum. Hún
kunni þau og hún skildi þau.
Dýrmætast var mér samstarf
okkar árið 2006 þegar hún vann að
grein fyrir Netlu – veftímarit
Kennaraháskóla Íslands um upp-
haf kennslu sex ára barna í
Reykjavík 1970-1971 en ég var þá
ritstjóri tímaritsins. Greinin er
gagnmerk heimild um þetta
merkilega brautryðjendastarf.
Ég kunni Elínu miklar þakkir
fyrir þessa vönduðu grein, en hún
vildi hafa sinn háttinn á – eins og í
svo mörgu. Á þessum tíma var
hún orðin illa leikin af Parkinson-
veiki. Það var því óvænt, nokkru
eftir birtingu greinarinnar, þegar
ég var nýkominn í sumarbústað
minn í Kjósinni, að knúið var dyra.
Úti stóð Elín með trékassa í fang-
inu, fullan af víni, kryddjurtum og
konfekti sem hún rétti mér skjálf-
andi höndum. Hún hafði lagt bíln-
um sínum við bæinn Grjóteyri og
gengið yfir tún, líklega um kíló-
metra, með kassann í fanginu. El-
ín vildi líka þakka fyrir sig! Svona
var hún – skemmtilega óútreikn-
anleg og gefandi manneskja. Það
er ómetanlegt að hafa fengið að
eiga hana að vini. Við Lilja send-
um fjölskyldu hennar, ættingjum
og vinum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ingvar Sigurgeirsson.
Vorið 1954 útskrifaðist frá
Kennaraskólanum einstaklega
glæstur hópur ungs fólks. Þar á
meðal voru fremst í hópi jafningja
ung hjón, Elín G. Ólafsdóttir og
Matthías Haraldsson. Þau áttu þá
þegar ársgamla dóttur og eignuð-
ust fimm börn til viðbótar á næstu
átta árum. Í hönd fóru annasöm
ár, helguð brauðstriti, uppbygg-
ingu heimilis og barnauppeldi. All-
ir sem reynt hafa á eigin skinni
vita hversu óhemjumikla vinnu
slíkt fyrirtæki útheimtir. Af líkum
má ráða að bróðurparturinn af
öllu þessu hafi lent á herðum ungu
konunnar, Elínar. Matthías var
fljótt í meira en fullu starfi við
kennslu og eftirsóttur til félags-
og trúnaðarstarfa í þágu stéttar
sinnar. Allt þetta leystu þau af
hendi með glæsibrag.
Árin liðu og börnin uxu úr
grasi. Elín tók að sinna kennslu
eftir því sem tími og aðstæður
leyfðu. Til að byrja með sneri hún
sér að „tímakennslu“ og í fram-
haldinu að kennslu yngri barna
sem fastráðinn kennari. Þar
reyndist hún hugmyndarík og
áræðin í starfi og var eftirsóttur
leiðbeinandi. Það var áhugavert
og skemmtilegt að fylgjast með
hvernig hjónin hægt og rólega
skiptu með sér verkum á ný við
breyttar aðstæður. Elín var virk
við stofnun kvennaframboðsins og
sat um árabil í borgarstjórn fyrir
Kvennalistann og gegndi ýmsum
opinberum trúnaðarstörfum. Það
átti fyrir Elínu að liggja að sinna
kennslu í öllum aldursflokkum
grunnskólans. Kennsla lék í hönd-
um hennar og um margra ára
skeið hafði hún farsæla forystu
um fjölbreytni og nýjungar sem
athygli vöktu við kennslu yngri
barna. Skrif hennar um kennslu-
fræðileg efni voru eftirtektarverð.
Eftir lát Matthíasar 1990
gegndi Elín starfi aðstoðarskóla-
stjóra við Langholtsskóla þar sem
hún hafði átt allan sinn kennslu-
feril. Það var gott að vinna með
Elínu, hún var bæði rösk og ráða-
góð en umfram allt holl þeim sem
hún vann fyrir og vann með.
Afrekskona er fallin frá. Hafi
Elín G. Ólafsdóttir heila þökk fyr-
ir samfylgdina. Ástvinum hennar
öllum sendi ég einlægar samúðar-
kveðjur.
Erling S. Tómasson.
Nú er Guð búinn að taka Elínu
til sín. Hver sem Guð nú er. Við
stöndum eftir og störum. Sálin
tóm. Það munaði svo óskaplega
mikið um Elínu Gé. Og ég (ÓM)
var svo gæfusamur að fá að njóta
þeirrar vináttu, sem hún bar til
fjölskyldu minnar frá örófi alda.
Ég gat virt fyrir mér og dáðst að
mögnuðum persónuleika hennar
og ríkulegum hæfileikum, sem
hún bjó yfir í atlögum sínum við
þau viðfangsefni lífsins, sem þesi
Guð rétti henni. Alúðinni, vand-
virkninni (stundum smásmugu-
hættinum), ákafanum og heilind-
unum, hvort sem var í
kennarastarfinu eða sem pólitíkus
og femínisti eða bara í daglegu
bjástri. Skarpskyggnin og spekin.
Verða væntanlega margir nú til að
tíunda það. Elín var tröllaukin.
Hún hafði tröllatrú á því sem hún
gerði. En umfram allt var hún
tryggðatröll. Ræktarsemi hennar
við okkur var einstök. Alltaf tók
hún einlægan og virkan þátt í
merkilegri atburðum okkar til-
veru. Sígjöful, bæði að deila hug-
myndum og speki en ekki síður á
veraldlegri vísu. Stórlynd. Og fag-
urkeri. Hvar sem hún kom skyldi
hún tína saman smámuni úr nátt-
úrunni, steina og grjót, blóm, strá,
greinar og breyta híbýlum sínum í
listaverk. Þeirra listaverka mest
var heimili hennar. Þar varð mað-
ur hins vegar að gæta sín mjög vel
á því að hrósa engu sérstöku. Þá
Elín G. Ólafsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Í minningu kærrar vinkonu:
Innilegar þakkir fyrir ára-
tuga vináttu og samfylgd í
gegnum þykkt og þunnt.
Samúðarkveðjur til afkom-
enda og ættmenna.
Hinrik og
Kolfinna Bjarnadóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann