Morgunblaðið - 20.03.2015, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. MARS 2015
✝ Ingunn Hans-dóttir Hoff-
mann fæddist í
Reykjavík 29. mars
1916. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
4. mars 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Hoffmann húsfrú, f.
17.10. 1883, d. 11.7.
1975 í Reykjavík,
og Hans Ingi Hoffmann, bókari,
f. 22.8. 1879, d. 23.3. 1961 í
Reykjavík. Bróðir Ingunnar er
Kristján Hansson Hoffmann loft-
skeytamaður, f. 29.4. 1907, d.
17.7. 1955 í Reykjavík.
Hinn 9.10. 1937 giftist Ingunn
Indriða Níelssyni bygginga-
meistara, f. á Valshamri í Álfta-
neshreppi, Mýrasýslu 30.8. 1913,
d. 4.11. 1999. Foreldrar Indriða
voru Soffía Hallgrímsdóttir, f.
21.3. 1887 á Grímsstöðum í
Álftaneshreppi Mýrasýslu, d.
3.7. 1977 í Reykjavík, og Níels
1949, kvæntur Hildi Þorvalds-
dóttur, 28.11. 1949. Börn þeirra
eru Jóhanna, f. 1971, Rut, f.
1975, og Óttar, f. 1974, d. 1975.
5. Ragnheiður sálfræðingur, f.
5.11. 1951, gift Kristni Karlssyni,
f. 1.6. 1950. Börn þeirra eru Ing-
unn Rán, f. 1972, Anna Þóra, f.
1976, og Karl, f. 1984. 6. Hall-
grímur, f. 4.11. 1957, d. af slys-
förum 19.12. 1975 Lang-
ömmubörnin eru 32.
Ingunn og Indriði bjuggu á
Flókagötu 43 í Reykjavík mestan
hluta ævinnar eða frá 1945 til
1999 þegar Indriði féll frá. Eftir
það bjó Ingunn þar ein allt til
ársins 2007 er hún flutti á hjúkr-
unarheimilið Sóltúni. Ævistarf
Ingunnar var helgað heimili og
fjölskyldu. Hún spilaði á píanó
og hafði yndi af tónlist, einkum
klassískri. Hún var slyngur
bridsspilari og var um tíma for-
maður Bridsfélags kvenna. Þá
starfaði Ingunn einnig að líknar-
málum, m.a. á vettvangi Kven-
félags Hringsins og Rauða kross-
ins.
Útför Ingunnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 20. mars
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
Guðnason, f. 8.3.
1888 á Valshamri í
Álftaneshreppi,
Mýrasýslu, d. 27.6.
1975 í Borgarnesi.
Börn og barnabörn
Ingunnar og Indr-
iða eru: 1. Hans fv.
forstöðumaður, f.
2.1. 1943, kvæntur
Erlu Einarsdóttur,
f. 9.2. 1943. Börn
þeirra eru Ingunn,
f. 1964, Guðný, f. 1967, og Gunn-
ar Ingi, f. 1968. 2. Níels verk-
fræðingur, f. 18.11. 1944, kvænt-
ur Guðlaugu Ástmundsdóttur, f.
6.10. 1941. Börn þeirra eru
Birna, f. 1962, Indriði, f. 1973,
Snjólaug, f. 1974, og Ástmundur,
f. 1977. 3. Indriði, tæknifræð-
ingur, f. 27.11. 1947, kvæntur
Önnu Luise Toft, f. 20.7. 1946.
Börn þeirra eru Kristín Anna, f.
1963, Arnar, f. 1964, Hallgrímur
Daði, f. 1973, Indriði Freyr, f.
1974, og Guðrún, f. 1979. 4.
Gunnar tæknifræðingur, f. 8.10.
Þá hefur elskuleg tengda-
mamma mín kvatt okkur.
Loksins fékk hún hvíldina sem
hún var lengi búin að þrá enda
nærri orðin 99 ára. Ingunn var
einstök kona, ljúf og góð. Aldrei
sá ég hana skipta skapi. Ingunn
var lífsreynd kona, ekkert mann-
legt var henni framandi. Hún var
dugleg að halda stórfjölskyldunni
saman meðan kraftarnir leyfðu.
Hún var sterkgreind og stál-
minnug og var það undir það síð-
asta.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
barnabörnum og langömmubörn-
um sínum.
Ingunn var fjölhæf, hafði tök á
nokkrum tungumálum, spilaði
brids og samdi krossgátur fyrir
blöð á yngri árum.Einnig var hún
góður píanóleikari og spilaði í
fjölskylduboðum á gleðistundum.
Alla tíð var gaman að heimsækja
hana og eftir að hún flutti á Sól-
tún voru stundirnar hjá henni
uppfræðandi og notalegar. Hún
vissi bókstaflega allt. Ingunn var
glæsileg kona, há og tíguleg, með
fallegt hvítt hár sem var alltaf vel
til haft. Minningin um góða og
hjartahlýja konu lifir með mér.
Þegar dags er þrotið stjá,
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá,
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Hvíl í friði, elsku tengda-
mamma, og þökk fyrir samfylgd-
ina.
Anna Toft.
Tengdamóðir mín, Ingunn
Hansdóttir Hofmann, er látin í
hárri elli eða tæplega 99 ára. Það
er löng ævi og spannar mikla
sögu. Hún fæddist í danska kon-
ungsríkinu, ólst upp og komst á
fullorðinsár í sambandsríki Ís-
lands og Danmerkur og var kom-
in hátt á þrítugsaldur við lýðveld-
isstofnun. Hún var hafsjór af
fróðleik um menn og málefni
þessara tæpu eitt hundrað ára
fram í andlátið þótt gengið væri á
líkamlega heilsu síðustu árin.
Ingunn var fædd og ólst upp í
Reykjavík þar sem hún bjó alla
ævi. Hún gekk í Ingimarsskóla
og á sínum sokkabandsárum
dvaldi hún rúmt ár í Þýskalandi.
Hún var mikil málamanneskja,
hafði yndi af tónlist og var liðtæk-
ur píanóleikari. En ævistarf
hennar var að halda heimili og ala
upp sex börn sín og Indriða
Níelssonar, en þau gengu í hjóna-
band árið 1937. Öll börnin lifa
móður sína nema yngsti sonur
hennar Hallgrímur, sem lést af
slysförum 18 ára gamall fyrir
tæpum 40 árum. Við fráfall hans
var mikill harmur kveðinn bæði
að foreldrum hans og systkinum,
sem og öðrum sem til hans
þekktu.
Á þessari kveðjustund eru árin
að verða 45 síðan ég kom fyrst á
hlýlegt og fallegt heimili þeirra
Ingunnar og Indriða á Flóka-
götu, þar sem mér var vel tekið.
Ekki spillti fyrir skyldleiki, sem
við unga fólkið ég og Ragnheiður
þekktum ekki til þá, en Ingunn
og Karl faðir minn eru þremenn-
ingar, afkomendur Ingunnar
Jónsdóttur og Hans Péturs Hoff-
mann frá Búðum á Snæfellsnesi.
Kynni okkar Ingunnar urðu enn
nánari þegar okkur Ragnheiði
fæddist í ársbyrjun 1972 dóttir,
sem ber nafn ömmu sinnar.
Ragnheiður bjó þá á Flókagöt-
unni og var að ljúka námi í
Hamrahlíð en ég var að byrja
nám í háskólanum og lausari við
og gat því sinnt þeirri litlu á
morgnanna. Ég sá þá m.a. um
morgunbað hennar undir dyggri
handleiðslu Ingunnar. Ekki nutu
er fram liðu stundir yngri börnin
okkar Anna Þóra og Karl síður
ömmu sinnar og afa meðan hans
naut við.
Afkomendur Ingunnar eru nú
komnir á sjötta tuginn. Þessi
stóri hópur heldur enn góðu sam-
bandi ekki síst vegna þess að Ing-
unn hefur miðlað fréttum á milli
fjölskyldna enda var gestkvæmt
hjá henni í Sóltúni síðustu árin.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég minnast og þakka kynni við
góða konu.
Kristinn Karlsson.
Elsku amma okkar er nú fallin
frá á 99. aldursári. Amma hefur
alltaf verið fastur punktur í til-
verunni og skrýtið að hún sé far-
in. Við kveðjum ömmu okkar með
söknuði en jafnframt með þakk-
læti fyrir þann dýrmæta tíma
sem við áttum með henni.
Við minnumst jóla sem við átt-
um með ömmu, þá var oft mikil
spenna í kringum það hver fengi
möndluna. Í hvert skipti sem
amma fékk möndluna var henni
laumað í litla lófa. Við munum
eftir því þegar við vorum lítil og
við gistum yfir nótt á Flókagöt-
unni hjá ömmu og afa, þá var oft
til kókópuffs og annað góðgæti
sem amma vissi að okkur þætti
gott.
Amma bjó til góðan mat. Hún
gerði heimsins besta steikta fisk
og kæfu. Okkur krökkunum þótti
gaman að fylgjast með ömmu
stýra sláturgerðinni niðri í
þvottahúsinu á Flókagötunni af
miklum myndarskap.
Amma var góð tungumála-
manneskja og minnumst við
stunda þar sem hún aðstoðaði
okkur við þýskunám í mennta-
skóla. Þær voru einnig ófáar
stundirnar sem við sátum saman
í Sóltúninu og spjölluðum um allt
milli himins og jarðar. Alltaf var
amma með puttann á púlsinum
og fylgdist vel með því sem gerð-
ist í stórfjölskyldunni.
Við erum þakklát fyrir þær
góðu minningar sem við eigum og
að hafa átt hana sem ömmu.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Ingunn, Anna Þóra og Karl.
Nú hefur hún amma fengið
hvíldina sína. Það var gott til þess
að vita að hún fékk fallega og
friðsæla kveðjustund, umvafin
þeim sem henni næst stóðu.
Eftir að við fréttum að heils-
unni hefði hrakað hjá ömmu leit-
aði hugurinn heim og til hennar.
Eitthvað réð því að ég sat með
börnunum mínum kvöldið áður
en amma kvaddi og ræddi við þau
um hvað við gætum verið þakklát
fyrir allan þann tíma sem við höf-
um fengið með ömmu Ingu.
Amma átti viðburðaríka ævi og
strax á unglingsárum dvaldi hún
erlendis og hlaut menntun sem
fáir hennar jafnaldrar áttu kost
á. Það var alltaf gaman og fróð-
legt að heyra hana segja sögur
frá þessu tímabili sem var sveip-
að ævintýralegum ljóma. Hún
hafði minni sem sló út alla sem ég
þekki til, hvort sem það voru
nöfn, staðir eða atburðir. En um-
fram allt var amma yndislegur
viðmælandi og hlustaði á mann
með virðingu og áhuga sama
hvert umræðuefnið var.
Við fjölskyldan vorum svo lán-
söm að fá tækifæri til að búa á
Flókagötunni í mörg dýrmæt ár,
fluttum þangað skömmu áður en
afi Indriði féll frá. Sagan sem
fylgdi húsinu og að hafa ömmu
svo nærri sér lítum við á sem
ómetanlega gjöf sem lífið veitti
okkur. Fyrir okkur var það
ánægjulegt og gefandi að geta
lagt hönd á plóg með viðhald á
húsinu eða hjálpa til í garðinum.
Amma var alltaf jafn þakklát og
það var auka viðurkenning þegar
hún lagði blessun sína yfir verkið.
Að sitja á svölunum í sumarblíð-
unni og dást að garðinum var eitt
af því sem fékk ömmu til að líða
vel. Á þessum tíma eignuðumst
við hjónin bæði börnin okkar og
tókumst á við okkar fyrstu stóru
verkefni í lífinu. Þá var alltaf gott
að geta skotist upp í kaffi til
ömmu og ná jarðtengingu þegar
maður missti sjónar á því sem
máli skiptir í lífinu. Ég man þeg-
ar við endurnýjuðum bílinn eitt
skipti en fannst miður að það
væri enginn sætishitari í bílnum.
Þá sagði amma af æðruleysi að
henni hefði þótt mikill munur eft-
ir að það fóru að koma bílar með
miðstöðvum með fersku lofti.
Líka þegar við veltum fyrir okk-
ur þvottavélakaupum þá rifjaði
hún upp fyrir manni þvílíkur
munur það var þegar fyrstu sjálf-
virku þvottavélarnar komu.
Svona hafði amma lag á því að
benda á hvað við höfum það í
raun gott í dag.
Við munum alltaf minnast
Flókagötuáranna með mikilli
hlýju og væntumþykju, tímabil
sem skipar stóran sess í okkar
fjölskyldusögu og þar hafði sam-
veran með ömmu mikla þýðingu.
Elsku amma, innst inni veit ég
að Halli og afi hafa tekið vel á
móti þér, rétt eins og þú nefndir
stundum og vonaðist sjálf eftir.
Takk fyrir skemmtilega og gef-
andi samveru.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Hallgrímur og Dagbjört.
Amma Inga var glæsileg kona,
hávaxin og virðuleg í fasi en jafn-
framt hlý og góðleg. Hún var
skörp með eindæmum og það al-
veg fram á síðasta dag. Hún var
hjarta fjölskyldunnar. Hún hafði
góða yfirsýn yfir afkomendur
sína og vissi ávallt hvað hver og
einn, stór sem smár, hafði fyrir
stafni. Það var augljóst hvað
henni þótti vænt um fólkið sitt.
Við eigum mjög góðar minn-
ingar um ömmu. Flestar frá
Flókagötunni, úr húsinu góða
sem afi byggði og þau amma ólu
upp börnin sín. Öll skemmtilegu
jólaboðin með fjölskyldunni. Öll
kósíheitin í litla eldhúsinu. Allar
ævintýrasögurnar af systkinun-
um, sérstaklega prakkarasög-
urnar sem börnin okkar
hlökkuðu ávallt til að heyra, sem
og sögurnar af reisum hennar og
afa um landið okkar og Evrópu.
Við sjáum ömmu ljóslifandi
fyrir okkur í vinnusloppnum sín-
um. Elsku fallega og góða amma
okkar hefur nú kvatt, henni
fannst það orðið tímabært. Eftir
sitja fallegar minningar, hlýja og
þakklæti.
Hanna og Rut.
Elsku amma.
Þú hefur nú fengið friðinn og
hvíldina. Komin í faðm afa og
Halla, mikið hlýtur þér að þykja
það gott. Þegar ég kvaddi þig í
Sóltúni síðast vissi ég að það væri
minn síðasti kveðjukoss á enni
þitt. Á kveðjustund er gott að
rifja upp og það hef ég gert und-
anfarna daga og vikur.
Það er eitt orð sem kemur
fyrst upp í hugann þegar ég
hugsa um þig, það orð hef ég not-
að gagnvart mínum dætrum.
Þetta orð finnst mér vera alveg
spari flott, hlýtt og sýna mikla
væntumþykju. Mér þykir vænt
um þetta orð af því að ég hugsa
alltaf til þín þegar ég segi það. Þú
heilsaðir og kvaddir okkur barna-
börnin með þessu orði. Þetta orð
er hjartagull.
Ingunn Hoffmann
Afmælisdagurinn
hans Konna, 20.
mars, og minning-
arnar streyma
fram. Við kynnt-
umst 21 árs gömul, en okkur
fannst við vera býsna fullorðin
og tilbúin að takast á við lífið.
Ævintýrið hófst.
Við vorum óhrædd við að leita
á ný mið, skipta um umhverfi,
höfðum alltaf hvort annað. Sagan
okkar var samofin í nær 40 ár.
Skyndilega urðu sögulok. Konni
lést eftir óvænt og skammvinn
veikindi. Vágesturinn miskunn-
arlausi, krabbamein sem engu
hlífði. Gegn því dugði skammt að
hafa stundað heilsusamlegt líf-
erni.
Við hófum sambúðina í Kjós-
inni, þar kenndum við bæði við
Ásgarðsskóla. Elsta barnið, Fíf-
an okkar, fæddist þann vetur.
Konni stoltur og umhyggjusam-
ur faðir, þrátt fyrir ungan aldur
og jafnréttissinni.
Konráð Þórisson
✝ Konráð Þóris-son fæddist 20.
mars 1952. Hann
lést 4. desember
2014. Útför Kon-
ráðs fór fram 16.
desember 2014.
Keyptum fyrstu
íbúðina á Lindar-
götunni, lukum
bæði námi í líffræði
við HÍ. Ný tækifæri
sköpuðust, við flutt-
um til Húsavíkur,
þar sem Konni var
útibússtjóri Haf-
rannsóknar. Hann
lék með leikfélaginu
á staðnum m.a.
hlutverk Fjalla-Ey-
vindar. Við keyptum okkur litla
trétrillu. Veiddum í soðið, feng-
um ættingjana í heimsókn, eld-
uðum nýveiddan fisk og aðalblá-
ber í eftirrétt. Á Húsavík fæddist
barn nr. tvö Hrönnin okkar og
lífið brosti við okkur.
En áfram var haldið til náms í
Bergen í Noregi, þar fórum við
bæði í nám.
Þar var líka ferðast og leikið
sér á skíðum. Konni lauk námi í
fiskifræði sem átti hug hans
enda Siglfirðingur að uppruna og
nátengdur grunnatvinnuvegi
þjóðarinnar.
Eftir heimkomuna var hreið-
urgerðin fullkomnuð. Litla,
gamla húsið okkar í Blesugróf-
inni var rifið og nýtt reist á sama
stað sem rúmaði fjölskylduna.
Einkasonurinn, Svavar, hafði
bæst við. Ræktuðum garðinn
okkar.
Vísindamaðurinn Konni vann
á Hafró, fór á sjóinn, stundaði
rannsóknir, skrifaði vísinda-
greinar. Sinnti félagsstörfum,
var í stjórn Hafró um árabil. Fór
með gamanmál á samkomum
með óvæntum uppákomum sem
vöktu gleði og kátínu.
Enn á ný var haldið á vit æv-
intýranna. Sá hluti fjölskyldunn-
ar sem átti heimangengt var með
í för til Namibíu þar sem hann
stundaði ráðgjafarstörf fyrir
Þróunarsamvinnustofnun Ís-
lands. Þar naut sín vel víðsýni
hans og skilningur á ólíkum að-
stæðum mismunandi menningar-
heima.
Næsta ævintýri átti að vera
hjólhýsið okkar, þar sem gefa
átti barnabörnum hlutdeild í ást
okkar á landinu okkar fallega, en
það ævintýri varð stutt. Áformin
um að eldast saman og njóta í
sameiningu afraksturs þess lífs
sem við höfðum byggt upp voru
óvænt harkalega stöðvuð. Sökn-
uðurinn er sár.
Elsku Konni, þú gafst mér
hluta af lífi þínu og ég þér. Við
vorum samstiga, en nú er þeirri
vegferð því miður lokið. Eftir sit
ég hnípin í hreiðrinu okkar, dag-
arnir hafa lit sínum glatað, ver-
öldin verður aldrei söm.
Djúp sorgin er skuggi gleðinn-
ar. Það sem áður var er ekki
lengur, aðeins minningarnar eft-
ir. Þær birtast í huganum, mynd-
unum sem voru teknar og hægt
er að ylja sér við um stund.
Kærleikur þinn og gefandi
lífsviðhorf, sem fylgir mér til
æviloka endurspeglast í okkar
sameiginlegu arfleifð, börnunum
okkar og barnabörnum og verða
þeim dýrmætt veganesti inn í
framtíðina.
Meira: mbl.is/minningar
Margrét Auðunsdóttir
(Maggan þín).
Blekið rennur svo út af tárum
að ég sé varla hvað ég hef skrifað
um þig, pabbi minn. Ég lærði að
sjá undur heimsins með augun-
um þínum en nú er allt í móðu. Í
dag er afmælið þitt og við stæð-
um úti og horfðum saman á sól-
myrkvann. Ég veit ekki hvað við
sögðum síðast hvor við annan.
En ég gaf þér vatn að drekka og
þú kvartaðir ekki yfir neinu. Við
ætluðum að komast í gegnum
veikindin.
Margar af okkar innihaldsrík-
ustu samræðum voru eftir góða
kvikmynd. Hann leyfði kvik-
myndunum að hafa áhrif á sig og
það geri ég líka. Pabbi hafði svo
sterka sammannlega tilfinningu
og þreyttist aldrei á að hugsa um
leiðir til að bæta aðstæður fólks.
Djúpar samræður við pabba
voru og verða óviðjafnanlegar.
Hann lagði sífellt til óvæntar
hugmyndir og sögur af sjálfum
sér. Hann hafði góðan smekk og
þegar ég gat glatt hann með
sniðugri hugsun eða orðaleik þá
vissi ég að það væri gott stöff.
Innsæi hans var sterkt og hann
fékk mig til að sjá blæbrigði þar
sem ég hafði ákveðið að væri
bara svart og hvítt. Fengi ég
eina stund enn með honum vildi
ég að við feðgarnir sætum að
spjalli við eldhúsborðið.
Pabbi var alltaf að drífa okkur
út í ferðalög, bæði hér á Íslandi
og í Namibíu. Þótt ýmislegt
kæmi upp á þá reddaði hann
hlutunum í rólegheitunum og
gerði úr þeim ævintýri. Í hvert
einasta skipti sem við keyrðum
inn í bæinn Karibib (sem við
kölluðum hárþurrkuna vegna
vindstrengs sem var aldrei undir
30°C) þá sagði pabbi „Nú erum
við að koma inn í Kari-“ og síðan
ýtti hann á flautuna. Við fengum
kjánahroll og pabbi hló. Og aldr-
ei datt okkur í hug að það væru
viðbrögðin sem hann naut, ekki
brandarinn. Nokkrar tilvitnanir,
eftir minni: „Svona á þetta að
vera! Við erum sett inn í búrið og
ljónin eru frjáls.“ „Ég fann það
sem angraði mig í bakinu í nótt.
Það var stór engispretta undir
mér í rúminu, orðin ansi illa far-
in.
Komdu og sjáðu!“ „Fljótur að
loka skottinu svo að bavíanarnir
stökkvi ekki inn og steli matn-
um.“ „Búskmennirnir sungu fyr-
ir okkur, eigum við ekki að
syngja fyrir þá?“
Ég er svo stoltur af honum og
ég held að hann hafi vitað það,
þótt ég væri ekki jafnduglegur
að segja honum það og hann
mér. Hann var alltaf svo stoltur
af okkur systkinunum. Við og
barnabörnin vorum alltaf í for-
gangi, það fór aldrei á milli mála.
Og hann íhugaði verkefnin sem
lágu fyrir okkur og las sér til og
hjálpaði okkur eins og hann
mögulega gat.
Hann var alltaf að hjálpa okk-
ur og kenna okkur og fagna með
okkur. Til eru áratugir af 8 mm
kvikmyndum og myndböndum
sem pabbi tók af fjölskyldunni
sinni. Sumt klippti hann saman í
stuttmyndir okkur til ánægju og
spurði mig ráða um klippivinn-
una.
Pabbi lék við barnabörnin við
hvert tækifæri; hann tók sér
stöðu og bjó til litlu róluna með
handleggjunum og skyndilega
breyttist hún í stóru róluna! Fyr-
ir slysni urðu langir fótleggir
mínir að rennibraut og eru enn.
Hann sagði fyrir stuttu að það
væri algjört ævintýri að vera afi.
Verði ég hálfur maður á við föður
minn þá get ég unað sáttur við
mitt. Hann var bestur. Og hann
var pabbi minn!
Svavar Konráðsson.