Húnavaka - 01.05.1987, Síða 72

70
HUNAVAKA
Bílstjórinn kannast við hann, hefur ekið honum einhvern tímann
áður. Það er merkilegt hvað hann man vel eftir fólki sem hann ekur. Þó
sér hann svo mörg andlit. Honum hefur alltaf fundist óþægilegast að
keyra gömlu fólki. Það er eitthvað svo umkomulaust. Hann kvíðir því
að verða gamall. Vill ekki verða eins og þetta fólk sem hann sér, slitið
af vinnu, með áhyggjur af hvort ellilaunin hrökkvi fyrir nauðsynjum.
Honum finnst hann vera ræningi er hann tekur við peningum þess,
hann veit að fæst af þessu fólki hefur efni á þessum munaði. En það á
ekki svo gott með að ferðast á milli staða. Vegalengdirnar eru orðnar
miklar og sumir hræðast troðninginn i strætisvögnunum.
Gamli maðurinn kemur sér þægilega fyrir. Hann leggur svartan
plastpoka með varúð á gólfið.
— Jæja, góurinn. Er mikið að gera í bransanum?
— Svona reytingur.
— Já, vinur minn. Þetta hlýtur að vera þreytandi starf. Að sitja
svona allan daginn undir stýri. Þeir fá allir ístru þessir bílstjórar. Þú
ættir heldur að fara á sjóinn. Ég var á sjónum í 30 ár og dró þorsk í
þjóðarbúið. Hefurðu komið á sjó?
Bílstjórinn hristir höfuðið og lítur í baksýnisspegilinn. Sá gamli er
farinn að troða sér í pípu. Það er bannað að reykja í bílnum og það
stendur þarna skýrum stöfum. Þó vill hann ekki ávíta gamla manninn.
Hann veit að eigandinn myndi reka hann ef hann sæi brunagat á
leðuráklæðinu, en hann getur ekki fengið sig til að segja neitt. Hann
vill ekki eyðileggja ánægju þess gamla.
— Já, það var gaman á sjónum. Þú ættir að prófa. Þú ert svo ungur.
— Hvert viltu fara?
— Já, það. Ég ætla heim.
Bílstjórinn brosir.
— Hvar er það í bænum?
— Ég bý í Blöndubakkanum, við hjónin. Það var orðið svo dýrt
fyrir okkur að eiga húsið. Svona fyrir okkur tvö. Alltof stórt. Svo
seldum við það og keyptum okkur tveggja herbergja íbúð í Breiðholt-
inu. Það var helst fyrir okkur að kaupa þar. En það er svo langt, þegar
maður þarf að fara niður í bæ. Það var allt annað meðan við áttum
húsið.
Bílstjórinn hefur ekið af stað og er nú á leið niður á Barónsstíginn.
Hann getur ekki annað en hugsað um orð gamla mannsins. Svona er
þetta líf. Sjálfur er hann að byggja í Breiðholtinu. Það á að vera til