Húnavaka - 01.05.1987, Blaðsíða 108

106
HUNAVAKA
þótt það hlyti að vera kraftaverk að finna gullhring í þúfnaklasa þar
sem flestar þúfur voru eins. Ég snéri mér til hans sem allt sér og skilur.
Það gerði ég ætíð ef vanda bar að höndum og geri enn. Ég bað um
handleiðslu að ég yrði leidd þangað sem hringurinn hlyti að liggja.
Síðan fór ég af stað. Utan við ána mætti ég Öllu sem spurði mig strax
hvort ég væri með hringinn. Ég gat ekkert annað sagt en nei eins og
satt var. Við fórum beina leið þangað sem við stönsuðum kvöldið áður.
Alla vildi leita á öðrum stað en ég og því miður fórum við hvor í sína
áttina. Ég gekk beina leið þangað sem mig minnti að við höfðum setið
og þarna á þúfunni lá hringurinn. Sólin hellti sínum heitu og björtu
geislum yfir okkur og hringurinn glampaði og glóði í sólargeislunum.
Mín fyrsta hugsun var að þakka handleiðsluna. Alla kallaði hvort ég
væri búin að finna hringinn og ég sagði aðeins já. Gleði mín var hrein
og djúp og nú var ég laus undan öllum grun að ég áleit. Þetta var
algjört kraftaverk að ég skyldi finna hringinn en þar hjálpuðu til
geislar sólar sem glömpuðu svo fagurlega á gullinu. Ég fór svo heim og
hugsaði ekki meir um þetta. Veturinn eftir gekk ég í skóla út á Hóla-
nes. íbúðin sem stjúpa öllu bjó í var í kjallara undir skólastofunni.
Það var eitt herbergi og stór geymsla fyrir framan, sem gengið var um
inn í innri kjallarann og af því leiddi að þar gengu margir um. Einn
dag er ég fór niður með öllu fór stjúpa hennar að segja mér frá því að
daginn áður hefði hún smurt brauðsneið og skilið hana eftir á borði í
geymslunni. Eftir svolitla stund er hún fór fram í geymslu var brauð-
sneiðin horfin. Ég sagði lítið við þessu enda eins og hvert annað barn
og ég gat ekki skilið hvers vegna hún var að segja mér þetta. Ég
hugsaði víst lítið um þetta enda kom mér það ekki við. Mörg ár eru
liðin síðan þetta var. Ég var þá ellefu ára, nú komin yfir sjötugt. Éyrir
nokkrum árum kom þetta atvik upp í huga minn við eitthvað sem mér
var sagt. Þá rann upp fyrir mér ljós. Kviknaði á perunni eins og sagt er.
Stjúpan hefur ætlað að leggja gildru fyrir mig með brauðsneiðinni,
hefur svo haldið að ég hafi tekið hana. Þess vegna hefur hún sagt mér
frá þessu og þá hefur hún álitið að ég hafi bara þóst finna hringinn,
hefur haldið að ég hafi alltaf verið með hann af því að Alla var ekki
með mér þegar ég fann hann. Það var ekki langt heim frá skólanum og
ég var ekki svöng og þurfti ekki að stela mér mat. Ég hefði heldur soltið
en að taka mat eða nokkuð það sem aðrir áttu.
Mér líður ónotalega nú er ég skil hvað stjúpan hefur hugsað um mig
en ég skil ekki hvers vegna fullorðið fólk hugsar þannig og dæmir börn