Húnavaka - 01.05.1989, Page 20

18
HUNAVAKA
Bjarnastöðum og nú yrði að reyna að bjarga bænum. Hann safnaði
mönnum saman í snatri og það tókst að bjarga bænum en skriðan fór
yfir hluta af suðurtúninu og alla leið niður í Flóð. Það er ábyggilegt að
Guðmundur fór greitt i það skiptið. Þá var ekki kominn neinn sími og
ekki um annað að ræða en þeytast á milli bæja.
Fyrsta sumarið sem ég var í Hvammi, 1924, var ofboðslegt
óþurrkasumar. Ekki var hægt að segja að það væri til nokkur þurr
köggull að brenna. Þá var líka óskaplegt basl að þurrka hey. Árið 1926
var lika vont sumar, sérstaklega seinni partinn. Þá var feykilega mikið
hey úti stuttu fyrir göngur. Það var einn morguninn í norðan kulda og
slydduveðri að Steingrímur kemur inn til okkar og segir að það þýði
ekkert annað en að fara að binda. Þá átti hann mánaðargömul sæti úti
á engjum. Jósef Indriðason var þá hjá honum og það mæddi náttúr-
lega á honum að binda. Svo kemur Steingrímur til mín og spyr mig
hvort ég vilji heldur fara með lestina eða vera í bandinu með Jósef. Eg
vildi nú heldur vera í bandinu því að eitthvað það versta sem ég gat
hugsað mér var að fara með heylest. Ég var grútmáttlaus og gat ekkert
lagað á ef eitthvað haggaðist á hesti. Hins vegar var ég ekkert klaufsk
við að setja á reipi. Þarna var venjulega bundið á 10 hestum. Þegar við
fórum á stað í bandið fékk Steingrímur Jósef fleyg til að hafa með ef
okkur yrði kalt, og á þessu lifðum við yfir daginn. Hann lét mig súpa á
þessu líka. Við unnum vel því það gekk ekki að dunda i þessu veðri.
Það var krapaslettingur allan daginn en heyið fór heim, og það sem
meira var, allt sett inn í hlöðu. Steingrímur tók sjálfur á móti. Þetta
var hart sótt. Ullarfötin héldu lífinu í manni á svona dögum.
Ég man eftir afskaplega einkennilegum manni frá því ég var í
Hvammi. Hann hét Jóel Guðmundsson og var vel fullorðinn. Hann
fór yfirleitt á hverju einasta kvöldi að sumrinu út í fjárhús og þvoði
skrokkinn á sér upp úr fötu af köldu vatni. Það var ótrúlegt hvað hann
gat borðað og alveg sama hvað honum var skammtað, hann leifði
aldrei og við vissum ekki hvort hann fékk nokkurn tímann nóg. Hann
talaði lítið en gat verið þrælduglegur en svo var hann duttlungafullur
að hann gat allt í einu hætt að vinna. Ég man eftir því einu sinni er við
vorum í heybandi að hann hætti allt í einu. Við vorum þrjár stúlkur
með honum og þetta fór í skapið á okkur. Þarna var stúlka sem kunni
að binda á móti öðrum og þær tóku sig til hinar tvær og bundu upp á
lestina. Við vorum nú ekki aldeilis á því að hætta og lukum því sem
áformað var.