Húnavaka - 01.05.1989, Blaðsíða 36

34
HÚNAVAKA
norður á Bót og sóttu tvö tryppi sem Guðmundur átti, og þótti ráð-
legra að færa þau nær, en hross hans gengu þá flest á norðanverðri
Auðkúluheiði.
Hríðin gekk niður þennan morgun og með fullbirtingu mátti heita
sæmilegt veður. Tryppi þessi ráku þeir fram á Kolkuhól. Þegar þeir
komu þangað tók Guðmundur upp kíki er hann hafði meðferðis og í
honum sá hann til Bjarna, þar sem hann var að koma framan að.
Glaðnaði þá yfir þeim og fór Guðmundur þegar af stað með hest á
móti honum. Hallgrími sagði hann að kveikja á prímus og hafa til
heitt vatn þegar þeir kæmu, því maðurinn væri bæði svangur og
þyrstur og mundi honum hollast að drekka nokkuð af vatnskakói áður
en hann tæki til matar.
Af ferðum Bjarna er það að segja að hann kom að Kúlukvíslarskála
um dagsetur á gamlársdag og fór þar inn. Eins og að framan greinir
komu hinir þar aldrei og var Bjarni því þar bæði matarlaus og verju-
laus og gat því ekki lagst fyrir sökum kulda. Gekk hann því um gólf í
skálanum alla nóttina og síðan norður á Kolkuhól, þegar birta tók af
degi. Hafði hann þá gengið nær stanslaust á annan sólarhring og enga
næringu fengið. Má það kallast vel af sér vikið og verða ekki meint af.
Sagði Bjarni svo frá síðar að þessi nýársnótt í Kúlukvíslarskála hefði
verið sú lengsta nótt sem hann hefði lifað.
Það segir Hallgrímur á Eiðsstöðum, sem er heimildarmaður að
þessum þætti, að ekki hafi hann getað orðið þess var að Guðmundur
væri hræddur um Bjarna, þótt hann vissi ekkert um ferðir hans hátt í
sólarhring á öræfum í illviðri. Hann treysti kunnugleika hans og
ratvísi og var þess fullviss að ef hann kæmi ekki þennan dag mundi
eitthvað annað tefja hann en hann færi villur vegar. Hann trúði því að
Bjarni Halldórsson villtist ekki á Auðkúluheiði.
Þegar þeir félagar voru allir komnir á Kolkuhól á nýársdag eftir
undangengin erfið dægur, tjölduðu menn því sem til var í mat og
drykk, fögnuðu nýju ári eftir föngum og gistu þar síðan aðfaranótt 2.
janúar 1935.
Næsta dag héldu þeir til byggða með þær sjö kindur, sem þeir fundu
fyrsta dag leitarinnar ásamt tryppunum.
Segja má að menn hafi sloppið vel úr ferð þessari miðað við að-
stæður þær sem í henni sköpuðust um sinn. Menn komust frá þessu
heilir heilsu. öruggt má telja að þegar hríðin brast á þá félaga síðari
hluta gamlársdags hafi þeir verið skammt frá ám þeim er þeir leituðu