Húnavaka - 01.05.1989, Síða 52

50
HÚNAVAKA
talinu og í öllu patinu út af því síðara hafði ég gleymt að spyrja hvað
margir væru í fylgdarliðinu og hvernig fundurinn færi fram og síðast
en ekki síst hvað vekti fyrir sendiherra frá fjölmennasta ríki veraldar að
vilja hitta sveitarstjórn í smábæ norður við íshaf. Satt best að segja
botnaði ég hvorki upp né niður i málinu.
Eftir að hafa setið svona lamaður um stund flaug mér í hug að fara
og ræða við Eggert Guðmundsson, en ég vissi að hann var að flytja inn
vörur frá Kína. Hann var einnig nýr maður í sveitarstjórn og hlaut að
vilja leggja sitt af mörkum til þess að við yrðum okkur ekki til
skammar. Eggert tók þessu ósköp rólega og sagði mér að hafa ekki
áhyggjur af þessu. Við skyldum bara ræða við þann kínverska og vita
hvert erindi hans væri. Spurði ég Eggert því næst um það hvort við
þyrftum ekki að bjóða upp á veitingar og taldi hann nóg að fá smurt
brauð og gos handa gestunum.
Þessu næst fór ég og fól sveitarstjóra, sem þá var Einar Þorláksson,
að boða neyðarfund í hreppsnefnd til þess að geta fengið stuðning frá
mér reyndari mönnum, en þar á ég við þá Jón fsberg og Arna S.
Jóhannsson.
Aldrei þessu vant var öll hreppsnefndin mætt vel fyrir tímann og
voru sumir býsna upptrekktir þó ekki sé meira sagt. Á slaginu klukkan
tvö rann svartur Mercedes Bens í hlað og út úr honum stigu kínverski
sendiherrann og frú ásamt fyrsta sendiráðsritara og bílstjóra. Það er
rétt að geta þess áður en áfram er haldið að Eggert var búinn að
fullvissa mig um að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur af tungumálaerf-
iðleikum, þar sem fyrsti sendiráðsritari myndi túlka það sem fram
færi.
Var nú sest við fundarborð og sendiherrann hóf mál sitt á því að
skýra tildrög heimsóknarinnar en hún var liður í stefnu þarlendra
stjórnvalda að undirstrika að Kínverjar leggja jafn mikla áherslu á
samstarf og samvinnu við þá smáu eins og þá stóru og ætlaði hann í
þessari ferð sinni að hitta sveitarstjórnir á Norðurlandi að máli til þess
að undirstrika það. Eftir að við höfðum skipst á skoðunum nokkra
stund bað sendiherrann bílstjóra sinn að fara út í bíl sem hann gerði og
í framhaldi af því fór hann að deila út gjöfum til okkar í þakklætis-
skyni fyrir móttökurnar. Aftur fór að myndast nokkur kvíði hjá mér.
Mikið gat ég verið vitlaus. Auðvitað mátti ég vita að hann færi að
deila út gjöfum. Sem betur fer höfðum við nýlega látið útbúa fána
með merki staðarins og var þeim kínverska afhentur hann frekar en