Húnavaka - 01.05.1989, Qupperneq 73

HUNAVAKA
71
væri hún Margrét mín orðin eitthvað verri. Farin að eiga við þvottinn
um hánótt. Þetta hugsaði ég. Svo ég kallaði glaðlega til hennar:
„Góðan daginn, Margrét mín.“
Hún svaraði engu og þá kom einhver strákur upp í mér. Það var
ólíkt henni að svara ekki er á hana var yrt. Ég kallaði því aftur:
„Hvað ertu að gera þarna? Ætlaðirðu ekki að bíða mín blíð og mjúk
í básnum okkar góða?“
En þá verður mér ekki um sel. Þessi kvenpersóna snýr sér við og þá sé
ég að þetta er ekki Margrét. Og ekki nóg með það. Sú stutta gerir sér
lítið fyrir, tekur ofan höfuðið og setur undir hendina. Ég varð felmtri
sleginn, en hugsaði samt strax að þetta hlyti að vera SKOTTA. Það er
ekki að orðlengja það. Ég þaut inn í bæinn og inn göngin í fjósið og
stoppaði ekki fyrr en í moðbásnum. Og viti menn, þar beið Margrét.
En ég var með dynjandi hjartslátt og allt ástand mitt var á þann veg
að ég var síður en svo vel fallinn til ásta.
Jón hefur lokið sögunni. Páll skellihlær. Hann kann söguna og
finnst hún góð. Það fylgir ekki sögunni hvað varð um Margréti eða
aðrar sögupersónur. Nei, sagan er búin.
Það minnkar í fleygnum og rökkrið sígur yfir án þess að þeir taki
eftir því, líkt og tíminn sem hleypur frá þeim án þess að þeir gefi því
gaum. Ennþá er stórhríð úti. Fólk um land allt kemst ekki ferða sinna
og enn streyma auglýsingar í útvarpið. Þessu er aflýst hér og hinu þar,
vegna veðurs. En það snertir gömlu mennina ekkert. Þeir eru ekki að
hlusta á útvarpið. Þeir eru niðursokknir í minningar, sögur sem
kryddast meira og minna eftir því sem þær eru sagðar oftar. En það
skiptir ekki máli. Vinátta þeirra stendur óhögguð gegnum hríðar og
storma í tímans rás. Hjá þeim er komið kvöld.