Húnavaka - 01.05.1995, Side 181

GESTUR GUÐMUNDSSON, Kornsá:
Við dauðans dyr
Einn er sá atburður sem aldrei líður mér úr minni og nú skal frá
sagt.
Það var á öndverðum vetri árið 1954 að við Agúst B. Jónsson
bóndi á Hofi höfðum stóðhross okkar á beit í Gilhaga. Veðurfar var
þá þannig að hann lá í vestanátt með snörpum hríðarbyljum. Þá
hleður jafnan niður miklum snjó í Gilhaga. Við Agúst höfðum far-
ið öðru hverju að vitja um hrossin og virtist þá allt vera í lagi. Snjór
var reyndar mikill en ekki harður svo hrossin náðu vel til jarðar.
Síðasta hálfa mánuðinn hafði veðrið verið svipað nema einn dag
var þíða og síðan gerði mikið frost og stillur. Þá ákváðum við að
fara upp að Gilhaga og gerðum alveg eins ráð fyrir að þurfa að taka
hrossin niður eftir vegna hagleysis. Við mæltum okkur mót í Gríms-
tungu og vorum komnir að Gilhaga í birtingu.
Agúst var ríðandi í þessari ferð. Hann var kátur og skemmtilegur
að vanda og sagði sögur. Fáa hefi ég þekkt sem hafa getað sagt sög-
ur eins og hann, jrannig að frásögnin ein virtist gera áheyrandan-
um lífið léttara. Eg spurði hann af hverju hann hefði komið ríð-
andi. Hann hló og sagði að ég væri svo þolinn og úthaldsgóður en
hann farinn heldur að lýjast. Því hefði hann ekki viljað hætta á neitt
og svo vissi hann að mér myndi ekki þykja verra þó að fækkaði um
einn góðan sjálfstæðismann. Við hlógum báðir og ég svaraði að
þeim mætti fækka um fleiri.
I Gilhaga var ein fannbreiða yfir að líta, snjórinn glerharður og
hélt hesti. Þar var jarðlaust. A Skútahálsi var snjólétt jörð að sjá en
þar skefur jafnan af í vestanátt. Við ræddurn um hvað gera skyldi.
Attum við að reka hrossin ofan eða yfir í Skútahálsinn? Niðurstað-
an varð sú að við skyldum reka þau í hálsinn en þá var yfir Alfta-
skálará að fara. Það var ekki hægt nema á svokölluðum Skútaeyrum
og þangað var drjúgur spölur frá Gilhaga. Skútaeyrar eru dalverpi
og áin rennur eftir þ\4 miðju. Hún er nokkuð vatnsmikil og víða
straumþung. I ánni eru lygnur á stöku stað. Þar er hún dýpri og