Húnavaka - 01.05.1995, Blaðsíða 183

HÚNAVAKA
181
Samt skriðum við á hnjánum fram á skörina og ætluðum að grípa
í fax hennar eða tagl og létta henni átakið upp úr vatninu. Við
þessu brást hún illa og enn brotnaði úr skörinni. Agúst féll í vökina
og ég með annan fótinn upp að hné. A einhvern yfirnáttúrlegan
hátt, sem ég aldrei hef skilið, tókst mér þó að vippa mér upp úr.
Vatnið náði Agústi upp undir hendur.
Svo undarlega brá við að hryssan róaðist við að fá þarna „félaga“
með sér í vökina. Hún stóð kyrr og horfði samúðaraugum á Agúst
þar sem hann barst undan straumnum aftur fyrir hana. Þar mynd-
aðist lygna og dró það úr ferðinni. Eg var viss um að þessi viðbrögð
hryssunnar gerðu sitt til að hægt var að bjarga Agústi.
Eg sá strax að hverju stefndi. Líf hans var í veði og aðeins ein leið
var fær honum til bjargar. Eg snaraði mér á skörina beint á móti
straumnum og lagðist á hnén. Það mátti ekki seinna vera því að
Ágúst var kominn næstum hálfur undir ísinn. Þá beygði ég mig eld-
snöggt fram á við, greip undir handarkrika hans og kippti honum
upp úr vökinni.
Eg hefí oft hugsað um þennan atburð síðan sem í raun gerðist við
dyr dauðans. Var þetta þrekraun eða var eitthvert æðra afl á bak við
sem gerði þetta mögulegt? Eg hefði líka getað steypst fram af
hálum ísnum ofan í vökina.
Þegar Ágúst var kominn upp úr vatninu skalf hann af kulda eins
og hrísla í vindi. Hann gat varla talað en augnatillit hans sýndi
greinilega hvað hann hugsaði. Eg hristi hann til og reyndi að vinda
vatnið úr fötum hans með því að strjúka þéttingsfast niður eftir
honum. Hann hresstíst við þetta og sagði: „Þú stóðst þig vel.“ ,Já“,
sagði ég, „sjálfstæðismönnum hefur ekki fækkað“. Þá brosti Ágúst.
Ég var ekki blautur nema á handleggjum og fótum.
Hryssan skalf og titraði af kulda og ótta. Hún var hætt að reyna að
lyfta sér upp á skörina. Það var eins og hún hefði misst valdið á
höfðinu sem seig annað slagið niður í vatnið. Augun virtust sljó en
öðru hverju hneggjaði hún stutt og veikt. Það var eins og kall til fé-
laga hennar. Þrek hennar var auðsæilega á þrotum. Brátt hlaut
straumurinn að hrífa hana með sér undir ísinn þar sem lífið
slokknaði þ\á að enginn var á skörinni sem gat kippt henni upp úr.
Ég held ég hafi ekki í annan tíma fundið meira til með nokkurri
skepnu og langað til að lina frekari þjáningar.
Veður var stillt og þriggja eða fjögra stiga frost. Það var ekki nota-