Húnavaka - 01.05.2002, Síða 37

HÚNAVAKA
35
Hún horföi á ungu stúlkuna sem hét Guðrún eins og hún. Hún var
léttfætt, brúnhærð og strákslega vaxin. Hún minnti á hana sjálfa er hún
hljóp um þessi sömu tún eftir kindum eða berandi hey. Þessi fallega
stúlka var í Háskólanum að læra sagnfræði. Það var eitthvað sem var ekki
dl í hennar bernsku. Nám var eitthvað sem hún hafði þráð en aldrei hlot-
ið. Kannski hafði fortíðin ekki verið eftirsóknarverð þegar allt kom tíl
alls. Hún vissi samt ekki hvort það var eftirsóknarvert að vera svona göm-
ul, ein eftír og allir samferðamennirnir horfnir. Það gat verið einmana-
legt á stundum.
Þessi unga stúlka gat verið ákveðin ef hún vildi. Gamla konan hafði
aldrei ætlað sér að fara í þessa ferð. Til hvers að sjá æskustöðvarnar þar
sem ekkert var eftir. En sú unga var ákveðnari en amma hennar.
- Góða amma. Það er kominn tími til að þú gerir upp fortíðina svo þú
getir notið ellinnar.
Við þessu var ekkert svar en hún skildi samt ekki alveg hvað hún ætti
að gera upp. Fortíðin var bara eins og hún var og ekkert sem breyttí því.
Hún sökk inn í hugsanir sínar og umhverfið breytti um svip. Gamli
bærinn hafði ekki verið stór en hann var hlýr og vinalegur. Hún mundi
vel hvernig var að gæta ánna fram með hlíðinni, í fráfæru. Hún mundi
hve hún vorkenndi lömbunum sem kölluðu svo ákaft á mæður sínar.
Mundi hve hún þráði glæsta framtíð. Riddara á hvítum hestí sem tæki
hana á bak fyrir framan sig og myndi þeysa til heiðarinnar, í frelsið. Ridd-
arinn kom ekki á hvítum hestí en ástin kom inn í líf hennar. Það var und-
arlegt að geta munað svona vel allar tilfinningarnar, eftirvæntinguna,
gleðina yfir því að elska og vera elskuð. Guðmundur var riddarinn í
hennar lífi, það hafði aldrei verið neinn annar.
Astarsögur enda yfirleitt með giftingu, að minnsta kosti var það svo
með gömlu sveitasögurnar en raunveruleikinn var annar. Fólk giftí sig,
eignaðist börn og barðist síðan við að hafa í sig og á. Hún ætlaði ekki að
kvarta en átta börn liafði hún gengið með og sjö komist upp. Ennþá
brast hjarta hennar að hugsa um litla drenginn sem aðeins náði nokk-
urra vikna aldri. Hún var nú orðin 84 ára og saknaði hans enn. Hvernig
var það hægt? Hún talaði aldrei um hann og ekki mikið um fortíðina,
vildi ekki vera talin elliær gömul kona sem gæti ekki um annað talað en
gamla daga. Hún fann að tár runnu niður vangann. Guð hafði tekið
hann til sín eins og hann hafði tekið Guðmund seinna en hún var samt
þakklát fyrir árin þeirra saman.
Hún mátti ekki vera vanþakklát. Börnin hennar höfðu komist vel til
manns og bjargað sér vel. Barnabörnin hennar voru orðin mörg og
barnabarnabörnin nokkur. Allt var þetta yndislegt fólk sem hún unni.
Hún máttí víst þakka Guði fyrir sína góðu heilsu og það að fá að fylgjast
með öllu efnilega fólkinu sínu. Stundum var bara svo erfitt að fylgja öllu