Húnavaka - 01.05.2002, Síða 67

H UNAVAKA
65
ég veit ekkert um hann, að hann hafí gert neitt af sér og engin deili á
honum, ekki einu sinni hvað hann heitir. Eg ber enga ábyrgð á honurn ef
út af ber og hann verður að hafa vegabréf. Eg þakkaði skipstjóra fyrir
undirtektir hans og kvaðst mundi, í öllu sem ég gæd, taka fyrirmæli hans
til greina, verst yrði að útvega manninum vegabréfíð. Förland var þar
ekki þokað. Hann sagði að ég yrði að útvega það því hann vildi ekki
verða fyrir óþægindum í Bergen. Við aftöluðum svo nánar á hvern hátt
maðurinn skyldi komast um borð og kvaðst Förland skyldi láta mig vita í
tæka tíð svo að ég gæti komið manninum um borð síðustu nótdna sem
skipið lægi á Siglufirði. Eg fór nú frameftir og lét Jón vita hvernig málum
var komið og að hann yrði að vera dlbúinn með augnabliks fyrirvara þeg-
ar ég léti hann vita. Varð Jón glaður við þetta.
En nú var eftir að fá vegabréfið. Hér var þá ungur lögreglustjóri. Hann
var hinn gagnvandaðasd maður og ætlaði engum manni hrekki eða brell-
ur. Mér fannst ég geta ómögulega sjálfur logið út passa hjá honum en
annars staðar var ekki um passa að ræða. Eg hugsaði málið. Sjö norskir
verkamenn áttu að fara með skipinu, þeir þurftu að fá passa. Hvað um að
láta þá vera átta? Einn þeirra hét Kristoffer Johannessen, gamall Björg-
vinarbúi, eineygður greindarkarl og ábyggilegur. Eg afréð að gera hann
að trúnaðarmanni mínum og kallaði á hann inn á skrifstofu. Heyrðu
Ki istoffer, þurfið þið sem farið heim með skipinu ekki að hafa passa héð-
an? Jú, hann sagðist einmitt hafa ætlað að tala um það við mig að útvega
þeirn passa. Það er best að ég taki upp nöfn ykkar, segi ég. - Hann gaf
mér upp nöfn þeirra sjö félaga. - Heyrðu nú Kristoffer, gamli vinur, þú
verður að fara sjálfur og sækja passana en ég skal hringja og biðja um þá
handa átta mönnum. Handa sjö, sagði hann. Atta, sagði ég. Kristoffer
hvessti á mig sínu eina auga. Og livað heitir áttundi maðurinn? spurði
hann. A. Hansen, svaraði ég hiklaust. Hvaðan kemur hann og hvert fer
hann? spurði Kristoffer. Maðurinn kemur frá mér og ég legg hann til og
hann fer til Bergen eins og þú, sagði ég. Eg sagði Johannessen það að
ég væri að hjálpa manni til að komast burt af landinu með leynd og hann
yrði að vera mér hjálplegur að útvega vegabréfið og að ég bæri það traust
dl hans að hann gerði þetta og yrði þögull. Þagað get ég, sagði karl. Eg
hringdi svo til lögreglustjóra og bað hann um vegabréf handa átta Norð-
mönnum sem færu með skipinu og kvaðst senda einn þeirra með lista
yfir nöfnin og borgunina. Þetta var allt í lagi og innan stundar afhenti
Johannessen mér stimplað vegabréf handa norska verkamanninum Arne
Hansen sem ferðaðist frá Siglufirði til Bergen í Noregi.