Húnavaka - 01.05.2002, Side 68

66
HUNAVAKA
íslendingurinn Jón Pálmi
varð Norðmaourinn Arne Hansen
Jón Pálmi hafði skipt um nafn og hét nú Arne Hansen og var Norðmað-
ur. Vegabréf A. Hansen var aflient skipstjóra ásamt vegabréfum Norð-
mannanna og dugði honum vel, eigi einungis við landgönguna í Noregi
heldur og við dvöl hans þar og annars staðar á Norðurlöndum næstu
árin. Það mun einnig hafa dugað honum til þess að fá nýtt og fullkomn-
ara vegabréf í Kaupmannahöfn þegar hann síðar fór vestur um haf. En
hann varð alltaf á Norðurlöndunum að ganga undir nafninu Arne Han-
sen og vera norskur að þjóðerni. Þegar skiþið var fullbúið sendi skipstjóri
á land bréf dl mín. Hann tjáði mér í því að hann hefði tekið við skips-
skjölum og burtfarartími skipsins væri ákveðinn kl. 7 að morgni og kvaðst
sjálfur verða á þilfari skipsins kl. 12-1 um nóttina til að taka á móti
manninum. Eg sendi strax með bréf til Jóns og lagði undir við hann að
vera kominn ofan í Hafnarfjöru kl. 12 og þegar hann sæi einn mann á
smáfari nálgast land þar þá skyldi hann gefa honum merki. Þessi maður
ætti að flytja hann um borð en til þess hafði ég valið Jón Gíslason, mág
minn, sem ég gat trúað eins og sjálfum mér. Kringumstæðurnar virtust
ætla að verða okkur hagstæðar. Um kvöldið rak yflr sótþoku svo svarta
að varla sá faðm frá sér.
Eg fór um borð um kvöldið til að bíða þar, taka á móti Jóni og kveðja
hann. Við Förland sátum við toddyglas þar til kl. var 12, þá fórum við
upp á þilfar, biðum þar, störðum út í þokuna og hlustuðum eftir ára-
glamrinu. Við biðum til kl. 1 og enginn kom. Enn biðum við og klukkan
varð 2. Loks verðum við varir við smábát sem er kominn alveg að skips-
hliðinni en í honum er aðeins einn maður, Jón mágur minn. Hann kem-
ur upp á þilfarið og segir mér að hann hafi beðið allan þennan tíma en
Jón Pálmi hafi ekki komið. Mér brá og ég verð að segja það að ég hefi
sjaldan fengið fregn sem mér hefir kornið verr að heyra. Förland sagði
strax þegar hann hafði fengið að vita um þetta. Eg fer ekki á undan
manninum og þú verður að koma með hann urn borð í fyrramálið, það
ætti að vera áhættulítið, jafnvel þó einhver sæi hann. Eg féllst á þetta og
fór í land með mági mínum. Þegar heim kom ráðguðumst viðjón mágur
minn um hvað gera skyldi. Eg þóttist þess fullviss að Jón Pálmi hefði far-
ið niður eftir en gat þess til að hann, sem var bráðókunnugur, hefði villst
í þokunni. Eg hafði að vísu talið víst að Sigurður mundi fylgja honum
þangað sem hann átti að bíða en eitthvað hlaut að hafa komið í veginn,
alveg ófyrirséð. Að fara að leita hans í því niðamyrkri sem var taldi ég
ógerlegt, sérstaklega þegar ekki mátti kalla. Eg stólaði á að Jón Pálmi