Húnavaka - 01.05.2002, Blaðsíða 69

HÚNAVAKA
67
mundi finna hús mitt því ég haföi lýst því og afstöðunni íyrir honum,
eins greinilega og ég gat.
Við mágarnir biðum fram í birtingu, þá kom Jón Pálmi. Hann haföi
sökum ókunnugleika beðið bátsins um nóttina alllangt frá aftöluðum
stað, ekkert séð fyrir myrkrinu og þegar hann var orðinn úrkula vonar
um flutning, haföi hann farið aftur frarn í Leyning. Sigurður haföi ekki
getað fylgt honum um kvöldið en fylgdi honum nú svo langt að hann gat
sýnt honum hús mitt. Jón var orðinn nærri holdvotur því að talsvert haföi
rignt um nóttina. Farangur hans var ekki til trafala, hann var aðeins lítil
handtaska. Við fengum okkur kaffi í mesta flýd og rérum svo um borð.
Þá var fólk að koma á fætur og nokkrir rnenn sáu okkur og hird ég ekk-
ert um það því ég vissi að fáir á Siglufirði þekktu Jón Pálma enda varð
ekki í allt séð úr því sem komið var. Fór ég með Hr. Hansen niður í klefa
skipstjóra sem tók við honum og sagði honum að dvelja þar. En nú kom
babb í bádnn. Skipið haföi átt að láta héðan í haf og hvergi að koma við
fyrr en í Bergen. Nú haföi þessu verið breytt og skipið átti að sigla inn til
Akureyrar. Eg man nú ekki hver ástæðan var til þessa og minnir þó að
það væri til þess að fá áritun breska ræðismannsins þar á skipsskjölum.
Þetta orsakaði einnig það að burtferð skipsins frestaðist til kvölds og að
með því fór hópur farþega héðan til Akureyrar og með því var sjálfur
lögreglustjórinn. Mér var ekki rótt.
Utlitið var tvísýnt
Ég sagði Jóni Pálrna allt um ástandið og horfurnar og spurði liann hvort
hann kysi heldur að leggja sig í þá hættu að halda áfram með skipinu,
eins og nú horföi eða fara með mér aftur í land og bíða betra færis. Við
vorum báðir nokkuð vaklandi og kölluðum Förland skipstjóra til. För-
land réði heldur til að „Hansen" héldi ferðinni áfram, aldrei færi það
verr en svo að hann yrði tekinn og það gæti hann eins orðið þótt hann
yrði efdr. Auk þess, sagði skipstjóri að hann væri sæmilega öruggur inni
í klefa sínum því að þangað færi enginn nema með leyfi sínu. Það var
því fastráðið að Jón Pálmi héldi áfram. Ég var um borð lengi fram efdr
deginum og vakd vera mín engan grun því allir töldu að ég væri þar sem
umboðsmaður Roalds.
Þá kom upp atvik sem gerði mig órólegan. Jón Pálmi þurftí að bregða
sér á vanhúsið en í ganginum rakst hann á gamlan skólabróður sinn sem
var farþegi með skipinu til Akureyrar. Maðurinn þekkti Jón þegar og
spurði hann hvernig stæði á ferðum hans. Jón bað hann hafa hljótt og
láta þess ekki getið að hann hafi þekkt sig og lofaði maðurinn góðu um
það. Jón sagði mér strax frá þessu og réði ég honum til að tala betur við