Húnavaka - 01.05.2002, Page 71

HUNAVAKA
69
mig minnir nr. 21 og hafði það atvikast þannig að hann rakst á auglýsingu
í blaði. Var auglýst eftir „Kopyista'1. Hann var sæmilega fær í norsku og fór
þangað strax og gaf sig fram sem umsækjanda. Eigandi myndastofunnar
var ung stúlka og ógift, bóndadóttir innan úr Harðangri. Hún tók honum
vel en heyrði strax að hann var ekki Norðmaður og sagði hann henni satt
að hann væri Islendingur. Hún spurði hann um meðmæli en hann kvaðst
engin hafa. Henni leist ekki á það að taka hann, meðmælalausan údend-
ing, fram yfir landa sína sem margir höíðu sótt um atvinnuna. Látið þér
prófa okkur alla, sagði Jón. Henni gast vel að þeirri uppástungu og bað
hann að hitta sig daginn eftir. Næsta dag voru Jón og fimm aðrir umsækj-
endur látnir keppa undir eftirliti dómnefndar sem skipuð var faglærðum
ljósmyndurum og varð dómnefndin sammála um það aðjón hefði skarað
langt fram úr. Fékk hann stöðuna og gott kaup með loforði um hækkun
bráðlega ef hann dygði vel. Jón kvaðst hafa fengið húsnæði leigt handa sér
nálægt vinnustaðnum og liði sér þarna ágædega.
Sögumaður fer sjálfur til Noregs
Eg fór frá Siglufirði, ásamt Jóni mági mínum, áleiðis dl Noregs síðla í
nóvember. Sú ferð með Flóru gömlu varð ærið æfintýrarík en það heyrir
ekki til hér að segja frá því. Það nægir að geta þess að breskt herskip tók
Flóru skammt frá Færeyjum og fór með hana til Leirvíkur á Hjaltlandi og
var okkur haldið þar í þrjá sólarhringa. Við félagar vorum réttar þrjár
vikur á þessu ferðalagi, frá því við fórum frá Siglufirði og þar til við kom-
um á ákvörðunarstað, Krisdanssund í Noregi en til Bergen minnir mig að
við kæmum þann 11. desember kl. um 6 að kvöldi.
Eg var nægilega kunnugur í Bergen til þess að ég treysti mér að hafa
upp ájóni Pálma, án þess að fá leiðsögumann tíl hjálpar. Við félagar fór-
um fyrst á símstöðina og sendum skeyti heim að láta vita um líðan okkar
því að hættusamt var á þeim tíma að ferðast yfir hafið. Að því búnu liéld-
um við yfir í Suandgötuna til að leita Jón uppi. Við fundum strax mynda-
stofuna og spurðum eftir „Hr. Hansen“. Ungfrúin kom sjálf til tals við
okkur og tjáði okkur að „Hr. Hansen" væri ekki við sem stæði en hann
kæmi bráðlega að líkindum en þó væri það ekki víst. Hvort við gætum
ekki hitt hann eins vel á morgun? Nei, það gátum við nú ekki, við heíð-
um verið að koma frá Islandi og færum seinna í kvöld með strandferða-
skipi langt norður í land. Þegar hún heyrði þetta bauð hún okkur í
einkaskrifstofu sína, að bíða þar og þágum við það. Jón kom eftir fáar
mínútur og tók okkur hið besta. Ungfrúin, sem myndastofuna átd, var
einnig mjög alúðleg við okkur þegar hún vissi að við vorum vinir Jóns,
sömuleiðis faðir hennar sem var staddur hjá henni í heimsókn. Hann var