Húnavaka - 01.05.2002, Side 98

96
H U N A V A K A
ar ég nálgaðist sá ég að þetta var kofi, hlaðinn úr grjóti og með stráþaki.
Kofinn hefði virst vera gripahús ef ekki hefði liðast örlítill móreykur upp
úr reykháfnum. Eg áræddi ekki að berja strax dyra þótt hungur og kuldi
rækju mig heim að húsinu heldur beið fyrir utan og hlustaði á þennan
sérkennilega söng. Hér virtist heldur ekki vera gripahús til að laumast
inn í. Þegar hlé varð á kvæðalaginu hlustaði ég enn um stund en þegar
ekki heyrðust fleiri raddir áræddi ég að knýja dyra. Það leið drykklöng
stund áður en dyrnar voru opnaðar. í dyragættinni stóð ung stúlka sem
án þess að segja orð steig til hliðar og gaf mér bendingu um að ganga í
bæinn. Við dauft skin skriðbyttunnar sem hékk yfir vefstólnum sá ég að
þetta var stúlka á mínu reki.
Þótt kofinn væri lítill var honum skipt í t\'ennt því í stíu rétt innan \dð
dyrnar voru þrjár svartar geitur. An þess að segja orð hellti stúlkan mjólk
í krús og rétti mér og skar sneið af grófgerðu brauði sem ég taldi að væri
úr grófmöluðu hveiti og rúgi. Eg spurði á ensku hvort það væri langt til
næsta þorps. Stúlkan hristi höfuðið og ég vissi ekki hvort það var svar við
spurningunni eða hvort hún skildi mig alls ekki. Flest fólkið á þessu
svæði talaði einungis þetta geliska mál sem ég kunni einungis stöku orð í.
A meðan ég drakk mjólkina og borðaði brauðið settist hún við vefstól-
inn og hóf aftur vinnu sína. An þess að líta upp hóf hún að syngja nýtt
kvæðalag. Eg hlustaði um stund eins og heillaður af þessu taktfasta lagi
því textann skildi ég ekki. Eftir að hafa hlustað svolitla stund tók ég frani
fiautuna mína sem ég bar í barminum og spilaði með henni laglínuna.
Þótt ég hefði ekki heyrt þetta lag áður kom það eins og viðstöðulaust.
Margra ára þjálfun í flautuleik skilaði sér. Eg var einungis ellefu vetra
þegar ég fór að leika með litlu hljómsveitinni í sirkusnum. Þegar ég sat
þarna og spilaði með þessari ókunnu stúlku, sem sat í grófunt ullar-
klæðnaði og sló vefinn taktfast undir kvæðalaginu, þá gat ég ekki annað
en hugsað til baka til sirkushljómsveitarinnar, til litríku búninganna og
ósjálfrátt bar ég þetta saman. Þrátt fyrir einfaldleik sinn var þessi tónlist
samt einhvern veginn upprunalegri og hreinni.
Stúlkan söng hvert lagið á fætur öðru án þess að gera hlé og ég greip
hverja laglínuna eftir aðra og lék með af svo mikilli innlifun að ég
gleymdi bæði stund og stað. Þegar hún gerði hlé á söngnum ákvað ég
allt í einu að þakka fyrir mig með því að leika fyrir hana danslag. Eitt af
þessum jiglögum sem ég vissi að Irunum þóttu svo skemmtileg. Eg tók í
handlegg hennar og benti henni að hlusta. Svo hóf ég lagið. Ég vissi að
þetta kunni ég og að það voru fáir sem léku jafn vel á flautu. Það hafði ég
margoft reynt þegar ég hafði leikið með öðrum flautuleikurum, bæði í
sirkusnum og á kránum. Stúlkan stóð fyrst eins og bergnumin og hlust-
aði en svo fór hún að stíga taktinn. Það var auðséð að hún kunni þennan
dans. Hún féll inn í hljómfallið og steig dansinn hring eftir hring á litíum
gólffleti kofans. Ég horfði á hana sem bergnuminn í fyrstu. Horfði inn í