Húnavaka - 01.05.2002, Blaðsíða 100

98
H U N A V A K A
komu jafnvel með lifandi búpening til sölu. Ég gekk um torgið og íylgd-
ist með þegar fólkið stillti upp markaðinum. Ég gaf mig ekki á tal við
neinn og enginn ávarpaði mig en fólk tók augljóslega eftir mér. Það sá ég
á augngotunum að það vissu allir að ég var ókunnugur á þessum slóð-
um. Ég skildi ekkert af því sem ég heyrði fólk tala saman.
Til hliðar við torgið fann ég litla krá þar sem ég fékk afgreiddan port-
er þótt enn væri snemma morguns. Kráareigandinn lét mig afskiptalaus-
an enda hafði hann greinilega nóg að gera við að undirbúa daginn. Það
sást á öllu að hann átti von á mörgum. Hann velti inn bjórámu og hreins-
aði upp krúsir sent hann raðaði upp innan við borðið.
Ég hrökk við þegar stór svoli ruddist inn á krána lamdi hnefunum í
borðið fyrir framan mig og öskraði eitthvað sent ég skildi ekki. Þótt mað-
urinn væri ungur þá var hann langt frá því að vera unglegur þ\'í mikið
rautt skegg og þykkar augabrúnir gerðu hann eldri og svakalegri. Ég s\'ar-
aði á ensku að ég skildi hann ekki. Hvar er hún? þrumaði svolinn á
ensku með sérkennilegum hreim. Þegar ég svaraði að ég vissi það ekki þá
þreif hann framan í ntig og urraði eitthvað um að ég skyldi hafa verra af
ef hún væri alveg týnd, svo rauk hann á dyr.
Þegar hann var farinn spurði ég veitingamanninn hver þetta hafi ver-
ið. Það kom í ljós að hann talaði ágæta ensku þótt hann hefði þennan
sterka hreim sem einkenndi enskumælandi Ira. Hann hallaði sér fram á
afgreiðsluborðið og sagði mér að þetta væri Kieran ráðsmaður á herra-
garðinum. Hann sagði að hann væri ævareiður yfir því að eitthvert út-
lendingsgerpi hafi verið tekið í rúminu hjá stúlkunni sem hann hafði
orðið sér til skammar við að reyna að komast upp í hjá. Síðan hló hann
og hristist allur innan rifja og sagði að það sæti líklega í honum ein köld
nótt. Svo horfði hann á mig undan loðnunt augnabrúnum og tautaði.
Þér er ekki fisjað sarnan, drengur minn. Þegar ég vildi fá að vita meira
um stúlkuna var eins og kæmi hik á hann en eftir dálitla stund, þegar
hann var búinn að þurrka innan úr nokkrum bjórkönnum, hóf hann frá-
sögnina, stundum eins og meira við sjálfan sig. Hann tíndi fram sögu-
brot og setningar um leið og hann hagræddi ýmsu innandyra, þurrkaði
af og sópaði gólfið.
Hún var kölluð geitastúlkan af því að hún átti þessar þrjár svörtu geit-
ur sem fylgdu henni hvert sem hún fór. Hún bjó ein í litlum kofa uppi í
hæðinni fyrir ofan þorpið. Kofinn, geiturnar og smá landskiki var það
sem hún hafði erft eftir móður sína sem dó þegar hún var rétt 17 vetra.
Faðir hennar hafði látist úr lungnabólgu þegar hún var þriggja veU'a. Eft-
ir að móðir hennar dó bjó hún ein með geitunum sínum. Það hafði í
fyrstu verið svolítið áhyggjuefni hjá þorpsbúunum hvernig hún myndi
komast af eftir að hún var orðin ein en stúlkan kvartaði ekki. Hún hafði
mjólkina úr geitunum og ræktaði kartöflur í garðskika. Auk þess vann
hún stöku sinnum á herragarðinum þegar mikið var að gera þar. Hún
J