Húnavaka - 01.05.2002, Qupperneq 101

H U N A V A K A
99
hafð sítt jarpt hár og gekk í grófum fatnaði úr efni sem hún eða móðir
hennar höfðu oflð. Einhvern veginn bar hún sig samt þannig að þessi
fátæklegi klæðnaður fór henni vel og ungu mennirnir í þorpinu gáfti
henni auga þegar hún kom á markaðinn á laugardögum. Þar seldi hún
geitaosta eða ber og litunargrös sem hún týndi á fjallinu. En það var eitt-
hvað við hana sem kom í veg fyrir að þeir gerðu hosur sínar grænar iyrir
henni. Kannski var það eitthvað í augnaráðinu sem hélt þeim í ltæfilegri
fjarlægð eða kannski orðsporið sem fór af móður hennar á meðan hún
lifði. Hún var talin hálfgerð norn, sögð kunna margt fyrir sér og geta
sagt fyrir um óorðna hluti.
Eg tók eftir því að veitingamaðurinn lækkaði róminn þegar hann tal-
aði urn móður stúlkunnar. Hann sagði að það hafi verið pískrað ýmislegt
í þorpinu þegar stúlkan fæddist. Fólk hafði verið með getgátur um að
gamla Molloy væri orðin of gömul tíl að eignast barn. Sumir höfðu hald-
ið því fram að þetta væri gert með göldrum eins og allt sem hún gerði.
Enn aðrir hvísluðust á um að systir frúarinnar á herragarðinum hefði
komið í heimsókn með leynd einmitt um það leyti sem stúlkan átti að
hafa fæðst. Getgátur voru uppi um að gamla Molloy hefði tekið að sér
að „ala“ barnið til að forða ætt frúarinnar frá hneykslun. En sú gamla
svaraði í gátum og sneri upp á sig ef hún var spurð um barnið og lét sér
þorpsslúðrið í léttu rúini liggja. I rauninni þorði enginn að kasta til
hennar styggðaryrði. Bæði var hún talin varasöm ef hún reiddist og
margir vildu geta leitað til hennar um grasaseiði við ýmsum kvillum.
Stúlkan ólst upp í kofanum og hafði takmarkað samband \ ið önnur
börn í þorpinu. Hún lék sér mest ein eða við geiturnar sem móðir henn-
ar átti. Hún var fámál við fólk og svaraði helst ekki nema í einsatkvæðis-
orðum ef á hana var yrt. En hún var handlagin og flink við saumaskap og
alla handavinnu. Hún lærði að vefa af móður sinni og sat oft við vefstól-
inn og þá söng hún með þessari sérstöku skæru rödd sem átti sér enga
samlíkingu. Kvæðalögin sem hún söng hljómuðu út frá kofanum og það
var eins og rödd hennar ferðaðist langar leiðir í gegnum holt og hæðir
því oft þegar kyrrt var á kvöldin þóttist fólk, sem bjó langt frá því að vera
í kallfæri \ið kofann, heyra taktfastan söng hennar. Þannig var það einnig
þegar hún tók undir í söngnum á síðsumarhátíðinni. Þá var eins og rödd
hennar ómaði í gegnum annan söng. Skar sig úr en var samt í samhljómi
við lagið. Þegar hún tók þátt í dansinum með öðrum ungum stúlkum þá
steig hún taktinn í svo fullkomnu samræmi að það var eins og ungur lík-
ami hennar væri hluti af hljómfallinu eðajafnvel hljómfallið sjálft.
Ungu mennirnir á kránni ræddu þessa ungu stúlku eins og aðrar þeg-
ar þeir voru búnir að fá sér kollu af góðum porter. Eftir að móðir henn-
ar dó hafði hana borið æ oftar á górna. Sumir vildu ekkert við liana eiga,
sögðu að hún væri hættuleg, örugglega göldrótt eins og móðir hennar.
Aðrir hlógu að slíku bulli og sögðu að hún þyrfti að fá góðan eiginmann.