Húnavaka - 01.05.2002, Síða 103

H UNAVAKA
101
mér og tók af mér skeiðarhnífinn og flautuna, annað hafði ég ekki fyrir
utan fáeina skildinga sem ég átti eftir. Síðan var ég leiddur á bak við hús-
ið og þar var mér hrint inn í kjallaraherbergi með þykkri, járnsleginni
hurð. Velklæddi maðurinn dlkynnd mér að þarna fengi ég að vera þang-
að til ég segði frá því hvað ég hefði gert við stúlkuna eða hún kæmi sjálf
og segði frá því.
I köldum og saggafullum kjallaranum gafst mér nægur tími til að rifja
upp atburði þessa sérkennilega kvölds og nætur. Þótt margt af því sem
gerðist virtist vera eins og í jroku var eins og ég hefði ekki verið fyllilega
með sjálfum mér. Líkast draumi sem slitnar í sundur og maður man ekki
nema hluta úr. Eg mundi skýrt hvernig hún settist við vefstólinn. Hvern-
ig hún sló vefínn eins og takt undir kvæðalaginu sem hún söng. Eg
mundi að ég hafði staðið upp og dansað og hvernig hún hreyfði sig og
hvernig hún brosti við mér. Hvernig kofmn var að innan, geitunum, lid-
um gluggaborunum, gráunt gijótveggjunum og grófsmíðuðum húsgögn-
unum. Eg rnundi efdr dansi okkar og snertingu og hvernig ég hafði
nálgast hana. En síðan var eins og allt hyrfi í móðu eins og ég hefði
drukkið of ntikið eða sofnað. Mér fannst jvó að ég hefði upplifað eitt-
hvað stórfenglegt. Eitthvað sem ég hafði aldrei reynt áður. Eg hafði að
vísu aldrei verið með stúlku áður og fannst eins og ég hefði gert eitthvað
sem mig hafði aðeins dreymt um. Eg gat liins vegar ekki með nokkru
mód munað nákvæmlega hvað hafði gerst um nótdna, hvað stúlkan hafði
gert eða hvert hún hafði farið. Eg gat heldur ekki fundið skýringu á því
hvernig hún hafði farið út án jress að ég yrði [tess var eða hvernig slag-
brandurinn hafði verið settur fyrir innan frá.
Eg vaknaði við smell í dropa sem féll í poll innan við dyrnar. Það var
að byrja að skíma af morgni og það var hráslagalegur kuldi í kjallaraher-
berginu. Þetta var fímmti dagurinn sem ég var (Darna í kjallaranum.
Stúlkan hafði ekki fundist og ekkert komið fram sem skýrði hvarf henn-
ar í þessari fáránlegu vitnaleiðslu sent var haldin um málið. Oöalseigand-
inn sent kallaði sigjafnframt dómara hafði ládð sækja mig og haldið eins
konar réttarhald jrar sent presturinn sat sem réttarvitni. Þótt hann segði
ekki rnargt var greinilegt að hann stjórnaði yfirheyrslunni óbeint. 1 hvert
skipti sem hinn sjálfskipaði dómari hafði spurt spurningar kinkaði prest-
urinn kolli og hvíslaði þess á milli einhverju að óðalseigandanum. Gamla
konan, sem knúði dyra á kofanum um morguninn, mætti fyrir réttinn.
Hún vitnaði að ég hafi legið nakinn í rúmi stúlkunnar og játaði að hafa
gægst inn um rifú á hurðinni þegar henni þótd stúlkan sein dl dyra. Hún
bar það að hún kænii alltaf við á laugardagsmorgnum og tæki stúlkuna
með á markaðinn. Það hafi hún gert alveg frá því hún gantla Molloy dó.
Hún var greinilega ah'eg viss um að ég hefði framið einhvern hroðalegan