Húnavaka - 01.05.2002, Qupperneq 104

102
HUNAVAKA
glæp því hún tók stóran sveig fram hjá mér og forðaðist eins og hún gat
að líta á mig. Þjónninn sem tók mig fastan þýddi fyrir mig á enskn það
sem fram fór. Hún sagði einnig að hún liafl heyrt stúlknna syngja kvöld-
ið áður og síðan flautuspil þegar stúlkan þagnaði.
Oðalseigandinn spurði mig hvort ég væri í tygjum við óhreina anda
eða djöfulinn. Gamla konan hrökk við jaegar hún lteyrði djöfulinn
nefndan og leit flóttalega á mig. Þegar ég sagðist einnngis hafa verið að
leika fyrir stúlkuna á meðan hún var að vefa sá ég að það kom efasemda-
svipur á prestinn. Þegar ég greindi frá Jdví að Jxiö hafi aðeins verið ég og
|)essar fjórar geitur í húsinu |)egar ég vaknaði Joá kom athugasemd frá
þjóninum um það að þetta hljóti að vera misskilningur því allir hafi vitað
að stúlkan átti einungis þrjár geitur. Gamla konan vottaði það en viður-
kenndi að það hafí verið komin ein ókunnug geit saman við hinar Jjegar
hún fór að gá inn í húsið eftir að ég var farinn. Hún sagði að það hlyti að
vera eitthvað sem stúlkan hefði bjargað í hús kvöldið áður. Hún liafi
alltaf verið að hjálpa dýrum og mátti aldrei til |)ess vita að geitur væru
hafðar úti á nóttunni ef eitthvað var að veðri.
Það var greinilegt að ])aö flækti málið dálítið að ég skyldi vera útlend-
ingur. Skotar voru svo sem ekkert óvinsælir á þessum slóðum en það var
auðheyrt að presturinn og dómarinn töldu þá til alls líklega. Frásögn
mín um að ég hafi einu sinni starfað í sirkus en hafi hætt af því ég fékk
ekki greidd laun var tekin trúanleg. Oðalsbóndinn lét þess samt getið að
hann hafi sent mann í næsta hérað til að grennslast fyrir um stúlkuna og
til að athnga hvort einhver vissi eitthvað meira um þennan umrenning
sem hér stæði. Þar með hafði Jdví réttarhaldinu lokið án þess að ég vissi
nokkurn skapaðan hlut h\'að um mig yrði.
Það var komið fram á miðjan dag að Jdví mér fannst þegar hurðinni
var hrundið npp og sá rauðskeggjaði ruddist inn glottandi og sagði.
Komdu þér á lappir, sígaunadjöfull. Það fór um mig ónotahrollur, þeir
a íssu eitthvað sem gat komið mér illa. Eg var löngu orðinn vanur þ\í að
vera kallaður sígaunadjöfull. Það hafði ég mátt þola alla tíð og ekki síst
eftir að ég kom í sirkusinn með systur minni. Sirkusstjórinn keypti okkur
af frænku okkar eftir J)ví sem hann sagði sjálfur. Þ\ í hafði ég svo sem vel
getað trúað. Föðursystir okkar hafði ekki reynst okkur vel eftir að faðir
okkar hvarf. Hún svelti okkur og barði og lét okkur heyra það óspart að
liann væri ekkert annað en fýllibytta og aumingi hefði hann alltaf verið.
Hún blés því á okkur að móðir okkar hefði bara verið heppin að deyja
þegar systir mín fæddist. Eg vissi að við voru sígaunar. Við höfðum aldrei
þekkt neitt fast heimili heldur verið á endalausu flakki. Þótt faðir okkar
hefði ekki reynst okkur vel þá hafði hann Jdó kennt mér á fíautuna. Það
var einmitt þegar ég var að spila á markaðinum sem sirkusstjórinn heyrði
til mín. Þá sat systir mín hjá mér með gamlan pott sem í voru nokkrir