Húnavaka - 01.05.2002, Page 107

H U N A V A K A
105
hik á prestinn en svo kinkaði hann kolli og sagði. Það hlýtur að vera í
lagi. Helvískur, tautaði Kieran en kallaði svo á strák og bað hann að
hlaupa eftir flautunni. A meðan við biðum litaðist ég enn betur um til að
vita hvort ég kæmi nokkurs staðar auga á hana innan um fólkið. Þótt ég
heíði einungis séð hana í daufu skini týrunnar í kofanum þá var ég viss
um að þekkja hana úr hópnum.
Þegar strákurinn kom með flautuna losaði Kieran af mér böndin og
lét mig vita að það væri tilgangslaust að reyna að flýja, hann héldi í háls-
bandið.
Eg spilaði lagið sem ég hafði leikið fyrir hana um k\’(')ldið. Eg vissi að ef
eitthvað gæti fengið hana til að koma fram þá væri það þetta lag. Eg lagði
mig allan fram til að ná þ\i besta og fínasta út úr laginu og sá að fólkið
sat og stóð sem agndofa á meðan ég lék. Eg lét augun hvarfla um hópinn
á meðan ég spilaði í þeirri von að hún birtist.
Skyndilega sá ég geiturnar koma fram í brekkuna. Þrjár svartar geitur
og ein móbrún. Þær stilltu sér upp í brekkunni aftan við fólkið. Sú mó-
brúna fremst og hinar fyrir aftan og til hliðar. Eg horfði á þær og vonaði
að hún birtist líka. Eg starði á þessar fjórar geitur í þeirri von að þaðan
væri að vænta lausnar frá þeim dómi sem ég stóð frammi fýrir. Eg sá ekki
betur en ein þeirra brosti við mér, þessi móbrúna. Mér fannst hún brosa
þessu uppsveigða brosi sem endaði í augunum. Augnablik fannst mér
andlit stúlkunnar birtast í andliti geitarinnar eins og hún væri þarna Ijós-
lifandi komin. Hugsunin sló mig eins og elding. Þetta hlutu að vera órar
örvæntingarinnar. Eg snögghætti að spila og heyrði eins og í fjarska að
Kieran skipaði mér að standa á hleranum. Mér fannst það eins og mér
óviðkomandi þegar ég var bundinn og snaran sett um háls mér. Eg starði
einungis á þessa móbrúnu geit sem stóð þarna í brekkunni, hnarreist og
horfði yfir það sem var að gerast. Það rann upp fyrir mér ljós, gamla
Molloy, galdranornin, stúlkan og þessi geit. Hún var... Svo heyrði ég að
Kieran sló undan hleranum.
Eg hrökk upp úrpví hugarástandi sem ég hafdi verib í pegar einn ferbafélagi
minn hnippti í mig og spurbi hvort ekki vœri allt í lagi. Eins og annars hugar
sagbi ég ab pab vceri allt í lagi meb mig, ég hejbi bara verib ab horfa á myndina
af geitastúlkunni. Já, kannastu eitthvab vib pessa mynd? Ekki beinlínis, svarabi
ég og tók pá Jyrst eftir pví ab andlit pessarar stúlku var allt annab en pab sem ég
hafbi upplifab. Mér datt í hug ab sagan um geitastúlkuna sem hvarf hefbi lifab
meb fólkinu eins og pjóbsaga og orbib einhverjum listmálara innblástur. Eg var
á bábum áltum hvort ég œtti ab spyrja kráareigandann um tilurb pessarar
myndar en gat einhvern veginn ekki fengib mig til pess. Mér fannst loftib inni
allt í einu vera pungt og kcefandi oggekk út. Eg heyrbi ab ferbafélagarnir voru
farnir ab syngja „Þegar írsku augun brosa.... “ en söngurinn var endasleppur
pví peir kunnu ekki nema fyrstu Ijóblínuna vib lagib.