Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.2012, Blaðsíða 8

8 Fréttir 17. desember 2012 Mánudagur
É
g hugsaði bara um börnin mín,
hvað ef ég hefði lent með haus­
inn á steini og skaðast? Ég er
heppin að vera á lífi og að ekki
fór verr. Það var svo skrýtið að
ég var róleg allan tímann og aldrei
hrædd,“ segir Díana Júlíusdóttir,
flugfreyja og fjallgöngugarpur, sem á
laugardaginn kastaðist um 80 metra
niður snarbratta hlíð á Vatnshlíðar­
horni við Kleifarvatn, fyrst í gegn­
um snjó og síðan grjót. Þar var hún
stödd ásamt 85 manna hópi 52 fjalla
klúbbsins sem er á vegum Ferða­
félag Íslands en fjallið var númer 51
af þeim 52 fjöllum sem hópurinn
klífur á árinu. Tveir aðrir í hópnum
slösuðust og annar þurfti að dvelja á
sjúkrahúsi yfir nótt. Mikil mildi þykir
að Díana slapp jafn vel frá slysinu og
raun ber vitni en hún er óbrotin, en
töluvert marin og getur ekki stigið í
fæturna.
Á 30 kílómetra hraða
„Ég hef gengið við mjög erfiðar að­
stæður og er orðin nokkuð vön. Áður
en við hófum gönguna horfði ég á
fjallið og hugsaði: „Þetta verður lítið
mál, þetta er svo létt fjall, við erum
enga stund að fara þarna upp“,“ segir
Díana. Hópurinn gekk upp fjallið en
þegar ofar var komið sáu þau að að­
stæður voru nokkuð erfiðar, bæði
var snjór og ís, sterkur norðanvindur
og erfitt færi. Þá sneru þeir sem ekki
voru með brodda á skóna sína við.
„Ég var ekki með broddana mína
og var í þann mund að snúa við. Þá
kom vinkona mín í hópnum og sagði
mér að hún ætlaði að snúa við og ég
mætti fá broddana hennar. Hennar
broddar eru minni en mínir og ná
ekki alveg utan um skóna mína eins
og mínir gera.“ Díana gekk því alla
leið upp á topp en það var á leiðinni
niður sem óhappið átti sér stað.
Hvasst hafði verið uppi á fjallinu en
skyndilega bætti í vindinn og illa
stætt varð meðal göngumannanna.
Rökrétt hugsun allan tímann
„Allt í einu kom alveg rosalega vind­
hviða sem feykti mér úr röðinni. Ég
datt og snéri mér strax á kviðinn því
ég vissi að það var ekkert sem ég gat
gert en ef ég hefði verið á bakinu þá
hefði verið líklegra að ég hefði fest
með broddana í harðfenninu og
jafnvel brotnað. Ég var með tvo stafi
með mér og ég reyndi alltaf að negla
stafnum í harðfennið með þeim sem
ég hélt á í hægri hendi en náði aldrei
að festa hann. Ég fór svo bara hraðar
og hraðar og var kominn á ábyggi­
lega 30 kílómetra hraða. Þegar ég
sá að ég náði ekki að festa stafina í
harðfennið þá hugsaði ég að fljótlega
myndi ég lenda í grjótinu og setti því
hendurnar fyrir andlitið þegar ég sá
að ég gat ekki stoppað mig. Ég vildi
vernda höfuðið enda rifnaði ég ekk­
ert í andlitinu heldur fékk bara smá
skrámur.“
Hún segist hafa haldið yfirvegun
allan tímann og reynt hvað hún gat
að hlífa höfðinu. „Ég var með rök­
rétta hugsun allan tímann og passaði
bara að hlífa höfðinu.“
Gekk til baka
Loks nam Díana staðar í grjóturð og
þurfti að bíða í skamma stund eftir
að fararstjórar hópsins kæmu henni
til aðstoðar. Þá höfðu þeir kallað eftir
aðstoð björgunarsveita en Díana
sagðist ekki þurfa á þeirri aðstoð að
halda og gekk sjálf með fararstjórun­
um niður af fjallinu. „Þeir voru mjög
fljótir að koma til mín. Ég fann strax
að höfuðið var í lagi en búkurinn var
alveg tættur og ég fann strax verki.
Það blæddi inn á vinstra lærið, það
bólgnaði mjög mikið en ég vissi ekki
af því fyrr en ég kom upp á spítala. Ég
gekk með þeim niður af fjallinu en ég
get ekki stigið í lappirnar í dag, þarna
var bara adrenalínið svo mikið. Þegar
fararstjórarnir komu þá sagði ég bara
að það þyrfti enga björgunarsveit því
mér fannst adrenalínið það mikið
hjá mér að ég gat alveg gengið. Með
skemmtilegum sögum þá gleymdi ég
alveg að ég væri að ganga,“ segir hún.
Þegar niður af fjallinu var komið var
sjúkrabíll kominn á staðinn sem
flutti hana og tvo aðra göngumenn
upp á spítala þar sem gert var að
sárum þeirra. Annar þeirra tveggja
dvaldi á sjúkrahúsinu yfir nótt en
sauma þurfti sár hans.
Lurkum lamin
Díana var útskrifuð síðar sama dag
en hún var öll blá og marin og mjög
aum í líkamanum og gengur nú við
hækjur. „Ég er lurkum lamin en er
bara heppin að ég brotnaði ekki.
Ég er á sterkum verkjalyfjum en
finn samt til og verkjar við hverja
hreyfingu. Ég passaði höfuðið vel og
ég brást hárrétt við og ég held það
hafi bjargað mér hvað ég er andlega
og líkamlega í góðu formi. Ég er búin
að vera að hugleiða í dálítinn tíma og
svo er ég búin að ganga á fjöll síðan í
janúar,“ segir hún.
Díana segir það líka hafa hjálpað
sér hversu vel búin hún var, í þykkum
og góðum fatnaði sem verndaði
hana. „Ég var í réttum búnaði og ég
veit það núna að það skiptir gífurlega
miklu máli og hafði mikið um það að
segja að ekki fór verr. Svona búnað­
ur er dýr en hverrar krónu virði. Fötin
eru alveg í rúst, öll tætt. Ég get ekki
notað þau meira.“ Hún segist þó hafa
viljað hafa exi með sér og segir það
jafnvel hefði getað hjálpað sér. „Ég
hefði viljað hafa exi með mér frekar
en stafina, ef maður getur fest hana
þá getur það bjargað manni í svona
aðstæðum.“
Ekki hætt fjallgöngu
Þegar á spítalann var komið segist
Díana fyrst hafa áttað sig almenni­
lega á því hvað hefði gerst og þá
fengið smá áfall. „Þegar ég var ein
þar þá áttaði ég mig á þessu og
hugsaði um börnin mín og var svo
fegin að minn tími var ekki kominn
enn. Þegar maður lendir í svona sér
maður algjörlega hvað það er sem
skiptir öllu máli í lífinu,“ segir Díana
sem er fráskilin þriggja barna móðir.
Þrátt fyrir óhappið segist hún þó
hvergi nærri hætt að ganga á fjöll
heldur sé hún reynslunni ríkari og
hlakkar til að fara í næstu fjallgöngu.
Það verður fjall númer 52 sem
hópurinn gengur saman og Díana
er staðráðin í að klára verkefnið,
jafnvel þó hún þurfi að ganga upp
á hækjum. „Ég ætla að fara í fleiri
fjallgöngur, þetta stoppar mig ekki í
því. Ég er reynslunni ríkari og betur
undir þetta búin. Þetta er bara slys
og slys gerast. Þetta bara hvetur mig
áfram og kennir mér. Næsta fjall­
ganga er á gamlársdag og ég ætla
með, ég fer þá bara á hækjunum.
Það er létt ganga þannig að ég kemst
með.“ n
„Heppin að
vera á lífi“
n Díana kastaðist 80 metra niður fjallshlíð n Reyndi að verja höfuðið
Viktoría Hermannsdóttir
blaðamaður skrifar viktoria@dv.is
„Ég var róleg allan
tímann og aldrei
hrædd.
„Fegin að
minn tími
var ekki kominn
Fyrir slysið Hér er Díana uppi á fjallinu skömmu áður en hún kastaðist niður bratta fjallshlíðina eftir vindkviðu.