Dagblaðið Vísir - DV - 18.07.2014, Side 44

Helgarblað 18.–21. júlí 201444 Menning
N
ú er maður alltaf í vörn í
staðinn fyrir að vera í sókn,“
segir Ólafur Arnaldsson,
tónlistarmaðurinn sem
varð flestum Íslending-
um kunnugur eftir að hann vann
BAFTA-verðlaun, einungis 27 ára
gamall, fyrir tónlist sína í sjónvarps-
þáttunum Broadchurch. „Þetta er
eiginlega búið að snúast við. Öll mín
verkefni koma þannig að einhver
annar komi til mín. Ég segi nei við 90
prósent. Maður er alltaf í einhverri
vörn og að passa sig,“ segir Ólafur.
„Fyrstu árin og þar til nú nýlega
var þetta akkúrat öfugt. Maður var í
endalausu harki að reyna að redda
sér flottum verkefnum eða jafn-
vel bara að selja miða á tónleik-
ana sína. Maður þurfti endalaust að
plögga sér og koma sér á framfæri.
Nú vel ég bara hluti sem mér finnst
skemmtilegir eða langar til að gera.
Ég vel ekki verkefni af því þau eru vel
borguð, ég vel það sem ég hef áhuga
á,“ segir Ólafur. „Og nú reyni ég að
velja ekki of mörg verkefni,“ bætir
hann við en Ólafur hefur unnið baki
brotnu síðustu ár.
Alltaf ætlað í tónlist
Ólafur byrjaði snemma að vasast í
tónlist og vissi fljótt að þetta yrðu
hans ær og kýr. „Ég var sendur í tón-
listarskóla þegar ég var fimm ára. Ég
lærði aðeins á píanó, en hætti því
síðan og fór að læra á trommur. Það
var alltaf píanó heima samt. Þótt ég
hætti að læra á það var ég alltaf að
spila á það og lærði sjálfur á píanó.
Það var alltaf mikill hvati frá foreldr-
um mínum að gera eitthvað kreatívt
og skapandi,“ segir Ólafur þegar
hann minnist tónlistarinnar sem
umvafði æsku hans.
„Ég var bara geðveikt lúðalegur
krakki,“ segir Ólafur og hlær þegar
hann er spurður hvers konar barn
hann hafi verið. „Ég held ég hafi ver-
ið mikið inni í mér. Ég tók nokkur ár
þar sem ég var bara í tölvuleikjum og
var ekki að spá í neitt í kringum mig.
Þegar það hætti fór ég að spá bara í
tónlist. Ég eyddi meira tíma út af fyrir
mig heldur en flestir krakkar. Ég átti
fáa en góða vini.“
Aðspurður hvenær hann vissi
að hann ætlaði í tónlist segir Ólafur
að hann hafi alltaf vitað það. „Það
snerist meira um hvernig tónlistar-
maður ég ætlaði að vera. Þegar ég var
lítill ætlaði ég að verða trommari, svo
ætlaði ég að verða upptökustjóri. Allt
sem ég var að spá í var alltaf tengt
tónlist,“ segir hann og fær sér sopa af
fyrsta kaffibolla dagsins.
Ísbrotið veitti innblástur
Ólafur flutti til Kanada í eitt ár þegar
hann var 15 ára gamall og hann seg-
ir að þar hafi það orðið fullvíst hvers
konar tónlistarferli hann ætlaði að
stefna að. „Þá byrjaði að mótast þessi
tónlist sem ég er að gera í dag.“
Hann minnist sérstaklega sigl-
ingar til Nýfundnalands sem vendi-
punkt inn á braut kvikmyndatón-
listar. Fjölskyldan hafi siglt á ísbrjóti
frá Halifax til þess að heimsækja
vin. „Skipið braust í gegnum hafís á
leiðinni. Ég gat ekkert sofið í skipinu
og svaf ekkert alla nóttina. Ég sat uppi
í glugganum og var að horfa á skip-
ið brjótast í gegnum ísinn. Ég var að
hlusta á lagið við Green Mile, sem er
píanótónlist eftir Thomas Newman.
Ég ákvað þá að ég ætlaði að gera kvik-
myndatónlist. Ég ætlaði að stefna að
því og hóf að gera tónlist í þeim geira,“
segir Ólafur sem fór þó ekki strax inn
á það svið, heldur gaf út eigin plötur
sem voru í ætt við kvikmyndatónlist.
„Það var ekki fyrr en seinna, eftir að ég
var búinn að gera nokkrar plötur, sem
ég fór að gera tónlist fyrir kvikmyndir.“
Ólafur segir að það hafi verið í
Kanada sem hann byrjaði að gera
tónlist einn í stað þess að vera í hljóm-
sveitum. „Þá fær maður loksins tæki-
færi fyrir sínar eigin hugmyndir til að
virkilega mótast. Maður finnur sinn
eigin persónuleika. Ef maður er bara
í hljómsveitum þá er maður alltaf
bara hálfur persónuleiki,“ segir Ólafur
sem kann vel við að vinna einn. „Ég
er rosalega háður því að geta tjáð mig
algjörlega án þess að neinn annar sé
að skipta sér af því.“ Mig langar að
geta skipt um skoðun og þurfa ekki
að þræta um það við aðra. Stundum
gerir maður eitthvað og langar svo að
fara að gera eitthvað allt annað. Ég er
svolítið háður því frelsi.“
Hafnað af tónlistarskólum
„Allir
ljúga
og allir vita
að allir eru
að ljúga
Ólafur Arnaldsson hefur gert það að sínu
lifibrauði að brjóta niður veggi. Honum var hafnað
af helstu tónlistarskólum heims en lét það ekki
aftra sér frá ástríðu sinni fyrir kvikmyndatónlist.
Með drifkraft að vopni hefur hann uppskorið
eins og hann hefur sáð. Ólafur ræddi við Sölku
Margréti Sigurðardóttur um uppleiðina, fórnir vegna
fjarlægðar, hvernig hann lærði að neita og hvers
vegna meginstraumurinn er markmið.
„Þetta
fer ekki
saman, pen-
ingar og list
Salka Margrét Sigurðardóttir
salka@dv.is