Lögmannablaðið - 01.07.1998, Blaðsíða 6

6 Lögmannablaðið
Mörður er ekki einn af þessum lögmönnumsem eru stöðugt í útlöndum á mikilvæg-um fundum. Utanlandsferðir Marðar
höfðu fram að þessu takmarkast við Mæjorkaferðir
með félögunum áður en hann giftist, en hin seinni
ár við sumarhúsaferðir með fjölskyldunni í eitthvert
rigningarbælið á Jótlandi eða í Hollandi.
Lögmannafélagið auglýsti námsferð til Luxem-
borgar og Brussel og Mörður var einn af þeim
fyrstu til að skrá sig í ferðina. Hann hafði heyrt ým-
islegt um námsferðir Lögmannafélagsins til útlanda
og vissi fyrir víst að þessar námsferðir voru ekkert
annað en dulbúnar skemmtiferðir, sem samanstóðu
af kokteilboðum og ferðum á fótboltaleiki.
Að vísu fóru að renna tvær grímur á Mörð þegar
hann sá dagskrá ferðarinnar. „Hvar voru hádegis-
verðarboðin, móttökurnar, dinnerarnir?”. Dagskráin
var ekkert annað en fyrirlestrar og það frá því
snemma á morgnana og langt fram á kvöld.
Mörður gerði sér far um að spyrja kollegana
hvenær sem færi gafst á hvort þeir ætluðu ekki í
„FERÐINA”? Auðvitað var Mörður búinn að lúslesa
þátttakendalistann og vissi nákvæmlega hverjir ætl-
uðu með og hverjir ekki, en með þessu kom hann
því á framfæri að hann væri að fara. Þegar nær dró
ferðinni hafði Mörður sérstaka nautn af því að
segja kúnnunum: „Nei, því miður, þetta getur ekki
orðið í næstu viku, ég verð í Brussel í embættiser-
indum” og lét það svona liggja í loftinu að hann
væri að fara í mikilvæga samningsgerð fyrir lýð-
veldið. Oft hafði Mörður hlustað með öfund og að-
dáun á ýmsa kollega sína, sem alltaf virtust vera á
þönum milli landa á mikilvægum fundum og í erf-
iðum samningaviðræðum. Nú fannst honum hann
vera kominn í þeirra hóp. Hann gaf síðan ritara
sínum strengileg fyrirmæli um að segja öllum þeim
sem í hann þyrftu að ná meðan hann væri í burtu
að hann væri á viðskiptaferðalagi erlendis.
Loks rann hinn langþráði dagur upp og Mörður
hélt út á völl. Úti á velli byrjaði Mörður að sjálf-
sögðu að fara í fríhöfnina með listann frá konunni
yfir alls konar krem sem hann átti að kaupa. Mörð-
ur átti von á mikilli gleði á leiðinni til Luxemborg-
ar, fyllerí og flugfreyjur, en svo fór ekki. Lögmenn
virtust vera búnir að missa alla náttúru fyrir slíku,
a.m.k. svona snemma morguns.
Ferðin til Luxemborgar var því tíðindalaus, en í
Luxemborg tók á móti ferðalöngunum íslenskur
rútubílstjóri með íslenska rútu. Rúta þessi var með
lestunar- og losunarbúnaði (bjórkælir og klósett).
Eftir dómstólaheimsóknir í Luxemborg var haldið
áleiðis til Brussel og þangað komið síðla kvölds
eftir fjöruga rútuferð. Á hótelinu í Brussel kom í
ljós að mistök höfðu verið gerð við herbergjabók-
unina. Alltof fá einsmannsherbergi höfðu verið
bókuð. Mörður stóð frammi fyrir því að deila her-
bergi með Sámi lögmanni, sem ættaður var úr
Kópavogi, eða miðaldra, einhleypri lögfreyju, í
meðalholdum. „Fagurt hold, en alltof fjarri beini”
hugsaði Mörður og valdi Sám sem herbergisfélaga.
Í ljós kom svo að þeir félagar, Sámur og Mörður,
urðu ekki aðeins að deila herbergi, heldur einnig
rúmi, þar sem aðeins eitt rúm var í herberginu, að
vísu vel breitt. Þegar leið á nóttina kom í ljós að
svefnfarir og svefnvenjur Sáms voru með ólíkind-
um. Hann virtist vera alls staðar á rúminu í einu.
Mörður hraktist nær og nær rúmbrúninni undan
rymjandi og stynjandi Sámi og hugsaði að hann
betur hefði hann valið hina mjúkholda lögfreyju.
Mörður kom þreyttur og úrillur niður til morgun-
verðar daginn eftir. Tóku nú við langir dag-
ar. Endalausir fyrirlestrar. Fyrirlesararnir voru
kokteilpinnar og snyrtipinnar úr diplomatíinu eða
frá einhverjum alþjóðlegum stofnunum, sem hétu
einhverjum skammstöfunum. Mörður hafði ekki
heyrt helminginn af þeim nefndan fyrr.
Loksins lauk nú þessum fyrirlestrum og svo virt-
ist sem hægt væri að hefja ástundan hinna alvar-
legri vísindaiðkana. Þeir ákváðu nokkrir félagarnir
að fara út að borða. Á leiðinni gengu þeir fram á
mann sem söng tregablandinni röddu á óskiljan-
legu tungumáli. Í ljós kom að þetta var spænskur
diplómat, sem hafði verið á einhverjum fundi í
Brussel um evróið og tregaði nú örlög pesetans. Ís-
lenskir lögmenn eru þekktir fyrir að vera góðir við
lítilmagnann, hvort sem um er að ræða munaðar-
laus börn, barnmargar ekkjur eða spænska dipló-
mata og tóku þann spænska með sér inn á næsta
matsölustað. Upphófst mikill fögnuður á spænsku
og íslensku, en málið vandaðist þegar matseðlarn-
ir komu. Þeir voru allir á frönsku. Einn þeirra fé-
Af Merði lögmanni