Lögmannablaðið - 01.12.2013, Síða 22

22 lögmannaBlaðið tBl 04/13
Á léttUM nótUM
eftir lúðvík emil kaaber hdl.
erfið vörn í legorðsmáli
Júrídíkóerótísk smásaga
Ég var embættismaður við hirð japans­
keisara fyrr á tímum. Þrátt fyrir að ég
væri ekki hátt settur var íveruherbergi
mitt skammt frá íbúðarsvæði keisara­
hjónanna, eins og venja var til um
embættismenn er komu utan af landi
til tímabundinnar dvalar. Herbergið
var stórt og afhólfað í nokkur rými, og
mátti teljast hin sæmilegasta íbúð eins
og hæfði stöðu minni.
Ég hafði ávallt gætt allra hirðsiða í
umgengni við keisaraynju, en ýtrasta
formfylgni gat samt ekki leynt því, að
okkur var vel til vina. mér þótti mikið
koma til þekkingar hennar, smekkvísi,
kímni og greindar, svo ekki sé minnst á
fegurð hennar. Alltaf virtist hún einnig
gleðjast er leiðum okkar bar saman.
margar góðar athugasemdir höfðu flogið
milli okkar innan þess ramma sem siðir
settu, og höfðu aðrir einnig ánægju
af viðræðum okkar og skondnum
tilvitnunum í skáld og hugsuði.
kvöld eitt, er fundahöldum var lokið,
hafði keisari haldið til keisaraálmu
hallar innar. keisaraynja, nokkrir embætt­
is menn og frúr, og ég, sátum eftir við
spjall um sameiginleg hugðarefni. sum
okkar fengu sér sake.
Er hópurinn leystist upp gengum
við tvö rólega saman til híbýla okkar,
niðursokkin í samræður um líf manna,
þrár þeirra og tilfinningar óháðar tímum
og stöðum. í nýafstöðnu spjalli hafði
einhver nefnt að forn­grikkir segðu seif
yfirgoð hafa klofið hinn einkynja mann
í tvennt, og eftir það séu helmingarnir
sífellt að leita hvor til annars. Þessi
goðsögn úr fjarlægum menningarheimi
höfðaði til okkar með undarlegum
mætti. Hún hefði alveg eins getað verið
japönsk og um okkur. izanagi himinjöfur
hefði skilið okkur að en nú hefðum við
fundist. Við liðum áfram í afluktum hjúpi
sterks aðdráttar, vináttu og löngunar,
aðskilin frá hinum ytri heimi.
Er við komum á leiðarenda stansaði
hún og virtist taka ákvörðun. Hún sagði
okkur vera brynjuð venjum, hefðum og
siðum er fylgdu félagslegum hlutverkum.
Við yrðum að sýna að við værum
manneskjur, ómengaðar hið innra af
leiktjöldum hins ytra. Hún horfði á mig
yndislega, með þrá í augum, og felldi
kimono sinn til merkis um traust til mín
og sannan kvenleika án tillits til stöðu
og tignar.
með arma um hvort annað gengum
við saman inn í íbúð mína. Við létum
öll klæði falla. Ég lagðist á hvílu mína
og hún á ofan. Brjóst hnigu að bringu
og andlit að andliti. með áhyggjulaust
bros á fögru andliti sínu færði hún sig
með þokkafullri hreyfingu [ … ]*
á sama andartaki var knúið dyra,
nokkuð ákveðið. Var keisari þar
kominn í fylgd öryggisvarða. innilegri
sameiningu okkar var hastarlega og
óvægilega sundrað.
„Þú verður að koma þér í föt!“ kvað
keisaraynja óðamála um leið og við
stukkum fram úr. Hún greip flíkur sínar
og skaust með þær í átt að algerlega
vonlausum griðastað, um leið og ég
fór að tína á mig spjarir. En enginn tími
lítinn HlAUt éG ynDis Arð
Af AKri MenntA oG listA.

(steinn steinAr (1908-1958))
*Fjarlægt af siðgæðisnefnd LmFÍ.