Víkurfréttir - 21.12.2011, Qupperneq 29

29VÍKURFRÉTTIR • MIÐVIKUdagUrInn 21. dESEMbEr 2011
Bílaþjónusta
Sendum viðskiptavinum okkar og
Suðurnesjamönnum öllum bestu óskir um
gleðilega jólahátíð og farsæld á komandi ári!
Þökkum ykkur viðskiptin á árinu sem er að líða!
fjórtán tíma og náði að róa hálfa
leið til Narsaq, sem er næsti bær. Ég
fór óteljandi ferðir á þessu frábæra
fleyi mínu með kúlutjaldið mitt og
nesti. Tjaldaði hér og þar og naut
þess að vera aleinn úti í náttúrunni.
En svakalega var samt kalt á nótt-
unni í tjaldinu.
Yfir sumartímann er gríðarlegt
magn af moskítóflugum í Nars-
arsuaq. Þær eru árásargjarnar
og stinga hvern sem ekki er var-
inn fyrir þeim. Þetta er kallaður
„vinkutíminn“ en þá eru allir að
berja höndunum til að slá þær frá
sér, svona eins og verið sé að vinka
til næsta manns. Flugnanet eru allir
með um höfuðið, ef ekki, fer illa
fyrir andlitinu. Það magnaða er að
hinum megin í firðinum er ekkert
af þessum kvikindum og helgast
það víst af því að þar er sauðfé, en
moskító þolir víst ekki hlandið úr
kindum. Það var því mikil upp-
götvun þegar ég setti á mig lopa-
húfuna mína og sá að þær komu
ekki nálægt mér eftir það. Þó svo
að megnið af frítímanum færi í að
sigla kajaknum var listþörfin ætíð
til staðar og varla leið sá dagur að
ég gerði ekki eitthvað til að full-
nægja þessari áleitnu þörf sem býr
með manni. Ég hélt eitt sinn sýn-
ingu þarna á staðnum, bauð öllum
þeim 158 sem þarna bjuggu á sýn-
inguna. En þetta var í fyrsta sinn
sem haldin var myndlistarsýning í
Narsarsuaq. Þarna sýndi ég tréverk
sem ég hafði unnið úr spreki og
ýmsum mannanna hlutum sem
á vegi mínum urðu. Þessir hlutir
sögðu mér sögur af því sem hér
hafði gerst áður og tengdust m.a.
hersetunni sem hér var. Öll verkin
eru bundin saman með spottum
og vildi ég gera það þar sem gömul
hefð er t.d. fyrir kajaksmíði, þar
sem eingöngu eru notaðir skinns-
pottar við samsetninguna á þeim.
Ég var einnig fenginn til að mála
verk á stóran gafl á húsi einu. Var
það gert í tilefni þess að Narsarsuaq
átti 75 ára afmæli þetta árið. Ég lá
svolítið yfir þessu, skissaði mik-
ið og lagði ýmsar spurningar fyr-
ir mig áður en ég hófst handa. Ég
ákvað að leita í smiðju Leonardo
með síðustu kvöldmáltíðina. Nema
að ég sneri verkinu í raun við. Í
stað þess að horfa inn í byggingu og
á borðhaldið eins og í verki hans,
ákvað ég að horfa út í náttúruna.
Enda það element sterkast í Græn-
landi, þ.a.e.s náttúran sjálf. Verkið
mitt gengur út á að 13 Grænlend-
ingar eru við ísborð með veiðifeng
sinn. Ég ákvað að hafa engin vopn
sýnileg, aðeins helstu dýr sem þeir
leggja sér til munns. Hval, rost-
ung, sel, náhval, hval, rjúpu og fisk.
Einnig er útúrdúr í verkinu, eða
falið symból, en í verkinu er ein
kona, ólétt. En við fyrstu sýn taka
fæstir eftir því. Ég vildi hafa það
þannig til að leggja áherslu á að lífið
heldur áfram þótt allt sé dauðlegt
sem í kringum okkur er. Ég fékk
karlmenn, Grænlendinga, á staðn-
um til að vera fyrirmyndir í „post-
ulunum“. Einnig var ég fenginn til
að mála mynd á vegg við anddyri
félagsheimilisins. En þar málaði ég
mynd af veiðimannafjölskyldu.
Einhven veginn varð tíminn þarna
óþrjótandi því samhliða þessu náði
ég að skrifa þrjú handrit að kvik-
myndum, tvær barnasögur og eitt
leikrit eða söngleik. Einnig gerði
ég fjöldann allan af minjagripum
sem allir seldust upp. Ég málaði á
litla kúlusteina andlit og gerði skip
og blóm úr kræklingaskeljum. Ég
teiknaði einnig mikið af myndum
mér til gamans sem og vatnslitaði í
stað þess að taka ljósmyndir.