STARA - 14.11.2015, Page 27

S
T
A
R
A

n
o
.5
3
.T
B
L
2
0
15
27
bragð. Spýturnar upp við vegginn
eru málaðar í ákveðnum litaskala
og á gólfinu eru lakkmálaðir hring-
ir í öðrum litaskala og standa upp
á rönd. Í enn öðrum verkum leikur
Habby Osk sér með geómetríu og
frávik frá henni. Þessa tvíræðni má
líka sjá í sumum eldri verkum
hennar, t.d. þegar hún raðar kertum
í fallegan píramída en kveikir svo á
þeim þannig að píramídinn riðlast
og eyðileggst þegar kertin brenna
niður. Þannig nær hún að tengja
hreina fagurfræðilega nálgun við
nútímalegri hugmyndir um ferli og
niðurbrot kerfa.
Það er hins vegar engin hreyfing á
verkunum í austursal safnsins þar
sem Baldur Geir Bragason sýnir.
Hann teflir fram tveimur verkum
eða röðum verka. Annars vegar
trékössum sem liggja á gólfinu
og hins vegar háum stöplum.
Eitt af því sem gerir verk Baldurs
Geirs svo dularfull og heillandi
er hvernig hann hann umbreytir
algengum hlutum með því að ræna
þá venjulegum tilgangi sínum.
Þannig hefur hann smíðað ruggu-
stóla sem ekki er hægt að sitja
í og tröppur sem liggja ekkert.
Verk hans eru vandlega unnin en
þegar venjulegt notagildið er rofið
neyðumst við til að skoða það
öðruvísi og þannig dregur hann
fram fagurfræðilegt gildi smíðis-
gripanna og gerir þá að myndlist.
Kassarnir á þessari sýningu eru
ílangir, á stærð við litla líkkistu,
smíðaðir úr hefluðu tré. Við lok-
brúnina er röð heimasmíðaðra
nagla sem rétt tylla oddinum ofan
í tréð, líkt og nýbúið sé að draga þá
út til að opna kassann, eða aðeins
eigi eftir að reka þá inn til að loka
honum. Við getum ekki áttað okkur á
því hvar við erum stödd í frásögninni.
Hin verkaröðin er enn óræðari:
Fjórir háir stöplar standa á gólfinu
og afmarka ferning á milli sín.
Ofan á hverjum stöpli standa svo
tveir aðrir stöplar og ofan á þeim
mismargir, enn smærri stöplar.
Sumir hafa sléttar hliðar meðan
aðrir hafa þverenda, eins og ílangt
„I“. Allt er hvítmálað og þannig
engin leið að greina hvað á að
teljast stöpull og hvað við eigum
að skilja sem listaverkið ofan á
stöplinum. Verkið er kannski fyrst
og fremst húmorískt og það er
erfitt að verjast brosi þegar maður
áttar sig á því hvað listamaðurinn
hefur gert hér. En um leið getur
verkið vakið alvarlegri hugsanir um
stöðu myndlistarinnar og umgjörð
hennar. Við erum vön því að þegar
hlutur er settur á stöpul þá eigi
að skoða hann sem listaverk en
stöpullinn skipti ekki máli. En ef
stöpull er settur á stöpul, er hann
þá orðinn að listaverki? Og getur
þá ekki stöpullinn fyrir neðan líka
verið listaverk? Er það kannski
stöpullinn sem býr til listina í því
sýningarumhverfi sem við búum við?
Verkin á sýningunni á Kjarvals-
stöðum 1994 teygðu mjög á
hugmyndum áhorfenda um högg-
myndalist. Margir yngri lista-
mannanna notuðust við fundna
hluti og þarna voru ekki mörg verk
sem tengja mátti við hefðbundið
handverk. Hins vegar var mikið
unnið með „konseptið“ og oft
á húmorískan eða kaldhæðinn
hátt. (Íslensk konseptlist hefur þá
sérstöðu að geta verið fyndin og
skemmtileg.) Í samanburði geta
sýningar Habbyar Oskar og Baldurs
Geirs virst næstum minimalískar
en þó eru margir þræðir sem tengja
þótt tveir áratugir séu á milli. Það
verður því áhugavert að fylgjast
með þessari sýningaröð eftir því
sem henni vindur fram.