Gerðir kirkjuþings - 2003, Síða 6

Erindi kirkjunnar
Það er svo margt mikilvægt. En eitt er nauðsynlegt. Og hvað er það? Og hvemig er
því komið til skila?
Starfsþættir kirkjunnar eru ótal margir, aldrei hefur starf evangelísk lútherskrar kirkju
á íslandi verið fjölbreytilegra, aldrei hefur hún boðið upp á eins marga valkosti í
helgihaldi, fræðslu og þjónustu. En eitt er nauðsynlegt. Hvemig kemur biðjandi,
boðandi, þjónandi kirkja því á framfæri?
Þjóðkirkjan stendur sig best gagnvart bömunum og gamalmennum, það mun vera satt.
Ef til vill vegna þess sem Kaj Munk sagði forðum: Bömin og gamla fólkið geta kennt
okkur mest um himininn. Bömin af því að þau em ný komin þaðan, gamalmennin af
því að þau em alveg að komast þangað, Himinninn, “hið eilífa, sanna, traust og trú,”
það er erindi kirkjunnar. Góði hlutinn. Hið eina nauðsynlega. Eini gildi mælikvarðinn
á frammistöðu hennar er sá hvemig henni auðnast að greiða því veg. Erindi
kirkjunnar er ætíð hið sama: að bera boð, heimboð frelsarans Jesú Krists áfram. Það er
heimboð frá brotinni, sjálfhverffi tilveru til heillar sjálfsmyndar, læknaðra samskipta
við annað fólk, lífið og umhverfið, og við Guð sem er uppspretta og markmið alls sem
lifir. Það er að laða, leiðbeina á það sem hin fyrstu kristnu nefndu “veginn”, laða til
samfylgdar á þeim vegi sem liggur heim. Það er ekki vegur burt frá lífinu, ein
flóttaleiðin enn frá sársauka og kröfum dagsins. Það er ekki heldur ein byrðin enn, ein
kvöðin enn. Nei, það er heimferð og heimkoma mitt í kröfum dagsins, læknað líf hér
og nú, endurvakinn lífsþróttur, tryggð og gleði, umhyggja, von.
Hreyfing í þágn lífsins
Chesterton gamli sagði: “Oft hafa menn álitið kirkjuna komna í hundana. En jafnoft
hefur raunin verið sú að það voru hundamir sem voru að veslast upp!”
Þjóðkirkjan er langt frá því komin í hundana, og allar fregnir af dauða hennar em
stórlega orðum auknar, svo vitnað sé í annan orðheppinn mann. En hún verður að
halda vöku sinni og gæta að sér í flugstraumi samtíma síns.
Hvemig nær kirkjan að benda á miðjuna, leiða til miðjunnar, hins miðlæga, þess sem
heldur saman, tengir, í stað þess að splundrast fyrir miðflóttaafli samtímans?
Það er augljóslega útbreidd löngun, þrá, til miðjunnár, til þess sem sameinar og tengir.
Það er löngun eftir andlegu baklandi í þjóðfélaginu sem kemur fram þegar á reynir.
Það hefur Þjóðkirkjan verið. Við skulum vera bjartsýn á vöxt og eflingu
þjóðkirkjunnar! Hún er ekki að hopa af sviðinu. Öðm nær. Hún sækir fram með þrótti
og djörfung með fagnaðarerindi Jesú Krists. Stefnumótunin sýnir það. Og ótal margt
sýnir svo ekki verður um villst að Þjóðkirkjan gengur gegnum endumýjunartíma og
endumýjast ekki síður upp frá grasrótinni en ofan frá.
Stefnumótunarferlið sýnir að Þjóðkirkjan er opin kirkja, og þar rúmast allir inni. Hún
getur ekki, og má ekki verða lokað samfélag, kengbogið í sjálft sig. Hún er verkfæri
Guðs til að ná til hvers og eins með boðskapinn um fyrirgefhingu Guðs og frið.
Þjóðkirkjan tekur neyð og sorg, áhyggju og streitu fólks alvarlega. Og markmið
hennar er ekki að draga fólk inn í starfsemi sína til að halda þar kyrm fýrir, heldur að
4