Skagfirðingabók - 01.01.1986, Page 111

AF SOLVEIGU OG SÉRA ODDI
háls upp á hestaréttarveggnum og féll við það ofan í
tóftina. Sá það vinnumaður sá er Jón hét Steingrímsson, er
bar hey á milli fjárhúsa og sveinstauli lítill með honum.
Sagði Jón þá: „Par tókst henni það, helv. því arna!“ hljóp
inn og sagði til Jóni snikkara frá Lóni . . . er að smíðum
var þá á Miklabæ. Hljóp hann þegar út og greip Solveigu í
fang sér og las fyrir henni andlátsorðin, því eigi var hún
með öllu örend og sagði Jón, að varir hennar hefðu bærzt,
en ekki numdi hann orðaskil. Næstu nótt, er prestur var
heim kominn dreymdi hann Solveigu, og bað hann syngi
yfir sér og léti jarða sig í kirkjugarði, og aðra nótt
dreymdi hann hið sama. Fór hann þá á fund sýslumanns,
Vigfúsar Scheving, og bað hann leyfa líki Solveigar
kirkjuleg, en þess var enginn kostur, kallaði Scheving það
mót lögum, en þó var það fyrir bænastað prests, að hann
leyfði að grafa hana að utan lítið inn undir kirkjugarðinn,
og er þar dys hennar að sunnanverðu við garðinn.12 En
nálega sótti hún hverja nótt að Jóni Steingrímssyni, og
burt fór hann fyrir þá sök um vorið. Og það sagði
prestur, að sig dreymdi oftar en um sinn, að Solveig
heitaðist við sig, að sjá skyldi hún svo til, að eigi fengi
hann heldur kirkjuleg fremur en hún. Afar reimt þótti
lengi síðan eftir Solveigu, og eru margar sögur frá því, er
vér vitum ei eða hirðum að greina.13
Jón Jóhannesson rekur nokkrar sagnir um Solveigu í þætti
sínum af sr. Oddi:
Til hans réðst ung stúlka utan úr Sléttuhlíð (sumir segja úr
Fljótum), er Solveig hét. — Hrólfur Einarsson, er var
háaldraður í Lónkoti í Sléttuhlíð á uppvaxtarárum mín-
12 Því er við að bæta, að flestar sagnir segja dys Solveigar hafa verið norðan
við garðinn.
13 Blanda IV, 67—68.
109