Skólavarðan - 01.09.2006, Page 20

20
SKOÐUN
SKÓLAVARÐAN 6.TBL. 6. ÁRG. 2006
Skömmu fyrir kosningar skrifaði Ólafur
Loftsson, formaður Félags grunnskóla-
kennara, pistil í Skólavörðuna, málgagn
Kennarasambands Íslands, þar sem
hann hvatti kennara til þess að tryggja
opna og virka umræðu um skólamál í
kosningabaráttunni. Þar sagði hann meðal
annars: „Margir kennarar söknuðu þess í
verkfallinu haustið 2004 að fá ekki skýr svör
frá sveitarstjórnarmönnum um hver væri
stefna þeirra í málefnum grunnskólans.”
Síðar í greininni segir Ólafur: „Við kennarar
verðum að tryggja að skólamálin, þar
með talin kjaramál okkar, verði eitt af
kosningamálum komandi vors. Við verðum
að krefja umbjóðendur svara: Hver er
stefna þín í málefnum grunnskólans ágæti
sveitarstjórnarmaður?“
Sjálfur tók ég þátt í umræddu
kennara-verkfalli og þekki því ágætlega
til þess þegar stjórnmálamennirnir fóru
í felur. Hvatning Ólafs til kennara fyrir
síðustu kosningar var mjög brýn í ljósi
þess að stjórnmálamenn eru æðsta
valdið í málefnum skólanna. En hvernig
skyldi málið horfa við þeim sem bæði
tekur þátt í kosningum og er kennari? Í
borgastjórnarkosningunum í vor skipaði
ég sæti á framboðslista og fékk því gott
tækifæri til þess að heimsækja skóla
og ræða við kennara ásamt meðfram-
bjóðendum mínum. Voru það mjög
gagnlegar heimsóknir. Fengum við sem
vorum í framboði að kynnast starfsemi
skólanna og sjónarmiðum kennara og
einnig fengu kennarar tækifæri til þess að
ræða við okkur og heyra sjónarmið okkar
frambjóðenda.
Í flestum skólum var okkur vel tekið
og greinilegt að margir kennarar sáu ríka
ástæðu til þess að ræða við stjórnmálamenn
um skólamál. En því miður sáu ekki allir
kennarar og skólastjórnendur ástæðu til
þess að taka undir sjónarmið Ólafs um að
ræða við frambjóðendur og fá frá þeim
skýr svör. Einkum eru mér minnisstæð við-
brögð tveggja skóla í Reykjavík þar sem
skólastjórnendur vísuðu frambjóðendum
frá og kærðu sig hvorki um að gefa
kennurum tækifæri til að koma sínum
sjónarmiðum á framfæri né að fá að
kynnast frambjóðendum og sjónarmiðum
þeirra í skólamálum. Ekki mátti heldur
láta kynningarefni frá flokkunum liggja
frammi á kennarastofum.
Viðbrögð þessara tveggja skóla eru
fyrst og fremst sorgleg. Það er meira en
lítið undarlegt að fólkið sem vinnur við
að ala upp æskufólk sem ábyrga þegna í
lýðræðislegu samfélagi skuli ekki átta sig
á skyldu sinni þegar kemur að því að velja
til ábyrgðarstarfa í samfélaginu. Hvers
virði er lýðræðið? Hvað felst í því að vera
þátttakandi í lýðræðislegu samfélagi?
Þessar spurningar vakna þegar staðið er
frammi fyrir umræddu skeytingarleysi
skólanna tveggja þegar lýðræðið og
samfélagsleg ábyrgð eru annarsvegar.
Spyrja má fulltrúa þessara skóla hvort þeir
geti ætlast til þess að stjórnmálamenn
ræði við þá þegar þeim hentar ef þeim er
meinað að koma í heimsókn og kynna sig
og málefni sín?
Kennarar velflestir eru virkir þegar
kemur að umræðum um samfélagsmál
og er það vel, en þið hin sem teljið þetta
ekki skipta máli megið líta í eigin barm
og spyrja sjálf ykkur hvers virði lýðræðið
er og hversu mikilvægt er að bjóða
skeytingarleysinu birginn. Einn mesti háski
sem steðjar að æsku landsins er almennur
doði yfir samfélagslegum verðmætum,
flatneskja og skeytingarleysi. Kennarar
og aðrir sem sjá um uppeldi æskunnar
ættu að líta í eigin barm og spyrja hvort
það geti verið að þeir gefi ungu fólki
fordæmi með afstöðu sinni. Við kennarar
erum jú fyrirmyndir unga fólksins. Viljum
við virkilega ekki virka umræðu um það
hvernig samfélagið á að vera?
Jóhann Björnsson
Höfundur kennir við Réttarholtsskóla í Reykjavík.
KENNARAR OG KOSNINGABARÁTTA
Einn mesti háski sem steðjar að
æsku landsins er almennur doði
yfir samfélagslegum verðmætum,
flatneskja og skeytingarleysi. Jóhann Björnsson
LJ
ó
sm
yn
d
f
rá
h
ö
fu
n
d
i