Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 51

FÉLAGSBRÉF
49
sem útskúfuð vofa hjá eldgömlum,
hálfföllnum dysjum,
en úðinn glitrar á varðmannsins byssusting.
f fjórða flokkinum eru svo ýmisleg kvæði
sem standa ein sér og eiga ekki heima í
sama flokki af annarri ástæðu en þeirri
að þau passa ekki í neinn annan flokk.
Þetta er því misleitasti kvæðahópurinn.
Þarna er til dæmis skemmtilegt kvæði,
ort í glaðlegum miðaldastíl og sker sig
burt úr hópi hinna dimmri og dapurlegri
kvæða. Á ég þar við kvæðið Haltu fast
um initti mér. Einnig má nefna ættjarðar-
kvæði sem heitir Er blómið nýtt á vori
vaknar og kvæðið Hilling.
Þarinig vil ég f fljótu bragði flokka
kvæðin í þessari bók. Heildarsvipur bók-
arinnar og langmerkilegasti þátturinn —
geymist í tveim fyrri flokkunum, veik-
leikinn er fólginn í þriðja kaflanum og
vottur fjölbreytni i þeini fjórða. Þessi bók
er að vísu ekki stór en ég er samt ekki
frá því að kvæðin séu of einhæf, of lík
hvert öðru bæði að formi og innihaldi,
það er að segja mikill meirihluti kvæð'-
anna. Grunur minn er að þessi ljóðabók
hafi vcrið mjög lengi í smíðum og af þeirn
sökum setji langvarandi fágun og slípun
um of svip sinn á kvæðin. Þau eru und-
antekningarlítið notaleg en stundum svo-
Jítið bragðdauf ef mörg eru lesin í einu.
Vandvirkni er yfirleitt mikil í vinnubrögð-
um og orðavali þótt höfundur noti fyrir
minn smekk of oft ábendingarfornafn i
staðinn fyrir ákveðinn greini. Stundum
kemur fyrir að höfundur teymist út í vafa-
samt orðalag vegna ríms en slíkt er und-
antekning og yfirleitt verður að telja að
hann hafi einmitt gott auga fyrir rími.
Myndbygging höfundar er fjölbreytt og
skemmtileg, einkum mildar og ástúðlegar
lýsingar úr sveitalifinu. 1 þessari bók eru
margar perlur og heildarsvipur hennar
mjög vinalegur þótt liann sé helzt til ein-
hæfur. Hefði verið gaman að sjá skáldið
glíma á fleiri og víðari sviðum. í bókina
vantar hvergi mildi og hlýleika en hún
er kannski heldur dapurleg og surns stað-
ar mætti vera meiri og ákveðnari snerpa.
A því er enginn vafi ef bókin hefur verið
lesin af alúð
þá fann þó hver, sem nokkuð niður gróf,
hlýju, eins og undir vöfðum voðum —
Hitt er meira vafamál hvort menn hafa
eins oft fundið þar „neista undan hörðum
hóf“.
NjörSur P. NjarSvík.