Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 14

STEINGRÍMUR J. ÞORSTEINSSON:
Lögfræðingar og bókmenntir
i
TT’inn af merkustu og áhrifaríkustu kennurum mínum í menntaskóla
hafði ósköp litlar mætur á lögfræði, taldi hana lítt til þess fallna
að efla menntun manna og auka þeim andlegan þroska. Ég hafði því
nokkurn ímugust á þessari fræðigrein, er ég kom í háskóla, hélt, að þetta
væru mestmegnis þrautleiðinlegar og andlausar formreglur. Brátt komst
ég þó að raun um, að lögfræðinemar voru sízt áhugaminni um andleg efm
eða verr menntaðir en aðrir háskólastúdentar, — og við fáa fannst mer
betra að tala um skáldskap en einn þeirra. Síðan hefur álit mitt á hinnJ
dómvísu grein vaxið þeim mun meir sem ég hef haft kynni af fleiri lög*
fræðingum, bæði meðal samkennara minna og annarra.
Lögfræðinni sjálfri hef ég lítið kynnzt beinlínis nema helzt í sambandi
við réttarsögu. Þó hef ég nokkrum sinnum tekið þátt í störfum fjölskip'
aðra dóma varðandi útgáfu- og höfundarrétt. Ég man sérstaklega eftir einu
slíku máli, sem ég vissi allgóð deili á og hafði tekið afstöðu til, þegar ég
var skipaður til að dæma í því. En þegar ég tók að kynna mér málið nánar
í Ijósi lögskýringa og fræðirita um höfundarrétt og reyna að hugsa frem*
ur lögfræðilega en bókmenntalega, komst ég að niðurstöðu, sem var gj°r"
samlega gagnstæð upphaflegri skoðun minni á málinu. Ég biðst afsökunar
á að drepa hér á svo smávægilegt og persónulegt dæmi. En þar sem eg
býst varla við að fjölyrða um lögfræði framar á ævinni, get ég ekki stiH1-
mig um að votta henni hér þakkir mínar og virðingu, því að varla hefur
nokkuð, sem ég hef fengizt jafn lítið við, haft eins mikið uppeldisgil^i
fyrir mig.
En varðandi menntunargildið held ég, að allt æðra nám og sjálfst®9
glíma við andlegar þrautir sé þroskandi — og sé þar fremur um stigmun