Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 11

FÉLAGSBRÉF
9
huga, að ekki voru til ótakmarkaðar birgðir af handritaskinnum.
Og hér á Islandi gæti þessi snjalli höfundur haft þau ein áhrif,
að opna augu skrifandi manna fyrir frásagnartækni íslendinga-
sagna, sem Hemingway hefur nú sett í verðugt öndvegi utan þess
hóps, sem veit að stílviðhorf hans hefur verið til öldum saman
á tungu, sem lesin er af fáum. Það er því ekki að undra þótt bók-
um Hemingway hafi verið tekið vel hér á Islandi, því í þessu ljósi
hafa sigrar hans einnig verið sigrar þess, sem okkur þykir vænst
um.
Hemingway leit á ritstörf sín eins og smíð. Ein kona hans sagði
uin hann, að hann hugsaði með fingrunum, og sjálfur skrifaði hann
um rittækni sína eins og það væri eitthvert ákveðið stílvopn í bezta
skilningi þess orðs. í formála fyrir The First Forty nine Stories, út-
gefnum að Jonathan Cape 1955, segir hann:
„Með því að fara þangað sem þú þarft að fara, og gera það sem
þú þarft að gera, og sjá það sem þú þarft að sjá, slævirðu og
skarðar þú það tæki sem þú skrifar með. En ég vildi heldur að það
skarðaðist og slævðist og vita að ég þyrfti að dengja það og bregða
því á hverfisteininn og hrýna það, og vita að ég hefði eitthvað til
að skrifa uin, heldur en geyma það gljáfægt og skínandi, og hafa
ekkert að segja, og rennilegt og vel smurt inn í skáp, en ónotað.“
Þelta er snjallt viðhorf og skírar línur höfundar, sem smíðaði
stórvirki sín úr fangbrögðum við dauðann og átti ekki önnur at-
hvörf en þær grænu hæðir, sem unglingurinn í honum hafði að sinni
veröld og stækkuðu liann sem mann og höfund. Af þeirri landsýn
urðu margar fagrar kenndir lil í hókum hans.