Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 31

FÉLAGSBRÉF
29
— Átján og tuttugu, segir hann og hneigir sig, sjálfvirkt og háttvíst, takk.
Svo er kallað við næsta borð: — Tv'o ís melba, sjálfsagt -—■ augnablik. —
Og þegar hljómsveitin leikur eftirlætislagið þeirra, þá finnur hann mjúka
arma hennar. Og háfiðlan hvíslar að honum: Að eilífu þín.
Gesturinn gengur brosandi til Bláeygar. Kampavínsglösin sem stóðu
barmaíull, þegar hann fór út, eru nú tóm. Hann horfir undrandi á hana
og glösin á víxl. Hafði hún drukkið vínið?
— Leyfið mér að fara, segir hún.
— Það er of seint, svarar hann og hellir í glösin.
— Skál!
Hann gengur að útvarpstækinu, kveikir á því.
Hann sezt á stólbríkina hjá henni. Hún er svo máttvana og viljalaus,
að liún rís ekki upp.
— Skál!
Hann strýkur glóbjarta lokka hennar. Og það er eins og hún slitni úr
samhengi við raunveruleikann. Hún þekkir þessar hendur. — Hún minnist
þess þegar hún kynntist þeim í fyrsta sinn. Þá hræddist hún þær, og kvald-
ist af sársauka undan þeim — þær slitu og krömdu hold hennar. En nú, nú
dáir undirvitund hennar þær. Hún er þeim þakklát.
— Elskar þú raunverulega þennan þjón þinn? segir hann fremur blítt.
— Hann er sá einasti karlmaður, sem hefur snert mig, svarar hún hrædd.
— Það sannar ekki ást þína.
— Ég veit það ekki.
— Má ég eiga þig, Bláeyg, eiga þig í kvöld.
— Þú brjálar mig, ég get ekki hugsað, þetta er ekki raunverulegt.
— Bláeyg.
— Já.
— Eiga þig.
— Já.
Eftir augnablik hvílir hún við harm hans. Hann lyftir henni, og tekur
hana í fang sér.
Þannig er lífið.
Veitingaþjónninn gengur fram, og bakvið. Honum er þungt fyrir brjósti,
°g hefur fengið erfitt hóstakast. Oft finnst honum lífið innan veggja veit-