Morgunblaðið - 02.11.2015, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. NÓVEMBER 2015
✝ Þorsteinn JónJónsson fædd-
ist í Vík í Mýrdal,
V-Skaftafellssýslu,
13. september
1926. Hann lést á
heimili sínu 21.
október 2015.
Foreldrar hans
voru Jón Ólafsson,
f. 31. maí 1881, d.
1927, barnaskóla-
kennari og sláttu-
maður í Vík í Mýrdal, og síðari
kona hans, Þórunn Karitas Ingi-
mundardóttir, f. 13. janúar
1897, d. 1975.
Alsystur hans voru Karitas, f.
1923, d. 1969, og Elín, f. 1925,
hún er búsett í Bandaríkjunum.
Hálfsystkini Þorsteins voru
Þau eru Sigríður, f. 12.12. 1949,
Þórunn Karitas, f. 4.1. 1952, Jón
Davíð, f. 25.1. 1953, Elísabet
María, f. 23.1. 1954, Kristín, f.
8.5. 1956, Elías Arnar, f. 1.9.
1957, Daníel, f. 21.10. 1958,
Margrét Rut, f. 25.11. 1959,
Ómar, f. 25.7. 1961, Arthur
Páll, f. 26.11. 1962, Laila, f.
5.12. 1964, og Ari Jóhannes, f.
10.2. 1969.
Þorsteinn missti föður sinn
rúmlega árs gamall og flutti
fjölskyldan þá í Hafnarfjörðinn
þar sem móðir hans bjó með
börnin um tíma en síðar ólst
hann upp í Reykjavík. Þorsteinn
vann við logsuðu í Ofnasmiðj-
unni í áratugi en síðustu starfs-
árin vann hann hjá Álafossi.
Þorsteinn og Margret bjuggu í
Reykjavík fyrstu búskapar ár
sín en 1962 fluttu þau í Kópa-
voginn þar sem þau bjuggu sér
og börnum sínum gott heimili.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju í dag, 2.
nóvember 2015, kl. 13.
Sigríður, f. 1910, d.
2002, Ragnhildur,
f. 1919, d. 2005,
Einar, f. 1913, d.
2008, og Ingibjörg,
f. 1915, d. 2000,
þau voru börn Jóns
frá fyrra hjóna-
bandi, móðir þeirra
var Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 1887,
d. 1916. Dætur
Þórunnar Karitas-
ar, móður Þorsteins, voru Lilja
Jóhanna Jóhannsdóttir Reyn-
dal, f. 1920, d. 1961, og Oddrún
Fríða Guðmundsdóttir, f. 1931,
d. 1984. Árið 1951 kvæntist
Þorsteinn Margréti Jónsdóttur,
f. 19. mars 1929, d. 28. janúar
2009. Þau eignuðust 12 börn.
Þegar ég hugsa til tengdaföð-
ur míns Þorsteins Jónssonar,
sem við kveðjum í dag, koma
nokkrar myndir í hugann sem
lýsa honum vel.
Þegar við Kara, dóttir hans,
vorum á okkar frumbýlisárum og
alltaf blönk, langaði okkur til að
eignast bíl. Við höfðum auðvitað
engin efni á því. Festum samt
kaup á Fastback sem þá var ekk-
ert smáflott bifreið. Þetta reynd-
ist stórgallaður bíll, vantaði hluta
af gólfinu og veðrið úti næddi um
okkur inni í bílnum því hita-
leiðslur voru ónýtar líka.
En þegar neyðin var mest
komu Þorsteinn og bræður Köru
til hjálpar. Þorsteinn var gamall
suðumaður úr Ofnasmiðjunni og
þarna sá ég í fyrsta sinn hve mik-
ill völundur hann var í höndun-
um. Það liðu ekki margir dagar
þar til bíllinn var sem nýr og hit-
inn frá miðstöðinni malaði eins og
í nýjum bíl. Þegar ég þakkaði
honum greiðann þá nægði bara
hlýtt handtak.
Þetta sýndi mér líka annan
eiginleika tengdaföður míns sem
var greiðasemi hans.
Mér hefur líka oft verið það
hulin ráðgáta hvernig iðnverka-
maður á launum þess tíma upp úr
miðri öldinni, gat með launum
sínum haldið fjórtán manna fjöl-
skyldu uppi. Síðar þegar Margrét
Jónsdóttir heitin, tengdamóðir
mín, hóf störf við ræstingar voru
þau bæði láglaunafólk þess tíma
en tókst engu að síður að sjá fyrir
stórri fjölskyldu og koma sér upp
húsnæði í Hófgerði í Kópavogi
þar sem þau bjuggu lengst af
með sinni stóru fjölskyldu.
En gjafmildi Þorsteins er mér
ekki síður minnisstæð. Þó að
hann væri aldrei vel stæður, var
hann stöðugt að gefa af örlæti
sínu og ég minnist gjafa eins og
værðarvoða og fallegra muna
sem hann færði okkur að gjöf.
Þorsteinn var líka mikið nátt-
úrubarn. Hann undi sér vel í
garðinum heima og í bústaðnum
sáum við hve mikið hann naut
þess að vera innan um trén og
runnana, blómin og jurtirnar.
En flestir munu minnast hans
fyrir einlæga og barnslega trú
hans á Jesú Krist og baráttu hans
við að boða fagnaðarerindið. Þar
var hinni einu og sönnu trú á
frelsara vorn haldið að okkur í
ræðu og riti. Það var ótrúlegt að
fylgjast með því hvernig Þor-
steinn tileinkaði sér tæknina með
tölvuna og prentara að vopni og
lærði á flókin umbrotsforrit til að
geta þjónað frelsaranum stöðugt
betur til að koma boðskapnum til
skila.
Ekki geri ég ráð fyrir að hann
hafi ætíð haft erindi sem erfiði.
En fáum mönnum hef ég kynnst
sem hafa tekið svo rækilega
tæknina í þjónustu sína við frels-
arann, fyrst með handskrifuðum
bréfum, síðan vélrituðum og síð-
ast á tölvutæku formi.
Hann hafði hlýtt handtak,
hann Þorsteinn. Ég heimsótti
hann stundum í lok dags. Þétt
handtak hans sýndi ætíð þá miklu
vinsemd og hlýhug sem hann bar
til fjölskyldunnar. Alltaf beðið
fyrir kveðjur með bros á vör.
Hann varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að deyja eins og hann
hafði helst kosið, í stólnum sín-
um.
Við munum minnast velvildar
hans í garð fjölskyldunnar. Hann
fylgdi sannfæringu sinni eftir allt
til enda. Það er virðingarverður
eiginleiki.
Þráinn Hallgrímsson.
Þorsteinn Jón
Jónsson
✝ Sigríður Bene-diktsdóttir
fæddist á Egils-
stöðum í Vopna-
firði 23. mars
1926, en ólst upp í
Hofteigi á Jök-
uldal. Hún lést á
Hrafnistu 24.
október 2015.
Foreldrar
hennar voru
Benedikt Gísla-
son, bóndi í Hofteigi og síðar
rithöfundur í Reykjavík, og
Geirþrúður Bjarnadóttir, hús-
freyja frá Sólmundarhöfða á
Akranesi.
Hún var fjórða í röð ellefu
systkina, en þau voru: Bjarni,
f. 25.4. 1922, d. 18.7. 1968;
Hildur, f. 15.7. 1923, d. 9.3.
2013; Lára Margrét, f. 4.2.
1925, d. 25.9. 2014; Bergþóra,
f. 30.4. 1927, d. 21.5. 2009;
Árni, f. 30.12. 1928; Guðrún
Auður, f. 11.12. 1930; Hrafn, f.
14.12. 1934; Gísli Egill, f. 14.1.
1936, d. 3.5.1967;
Steinarr, f. 23.8.
1937, d. 14.5.
2008; Einar, f.
15.3. 1939, d. 2.1.
1985.
Sigríður var
sjónskert frá fæð-
ingu og lögblind
öll sín fullorðins-
ár. Framan af ævi
vann hún ýmis-
konar umönn-
unarstörf ásamt heimilis-
störfum, meðal annars á
heimili foreldra sinna. Þá var
hún nokkur sumur ráðskona í
vegagerð. Þrjátíu síðustu
starfsárin vann hún á síma-
skiptiborði Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga og
átti heimili á Blindraheimilinu
við Hamrahlíð. Síðustu tólf ár-
in naut hún umönnunar á
Hjúkrunardeild Hrafnistu.
Útförin fer fram frá Ás-
kirkju í dag,2. nóvember 2015,
og hefst athöfninkl. 11.
Ég get ekki stært mig af því
að hafa verið dugleg að heim-
sækja Siggu föðursystur mína
þau tólf ár sem hún dvaldi á
Hrafnistu. Þó sat ég hjá henni
daginn áður en hún dó og furð-
aði mig á því hve andardráttur
nær níræðrar dauðvona konu
var hraustlegur. Það er enda
orðið sem ég vil nota til að lýsa
Sigríði Benediktsdóttur:
Hraustleg. Kraftmikil. Samt var
hún fyrsta manneskjan sem ég
kynntist sem bjó við verulega
skert lífsgæði. Hún fór ung að
missa sjón og varð að lokum al-
blind. Hún talaði þó alltaf um að
sjá og stundum fannst mér að
hún sæi meira og væri betur átt-
uð en við hin.
Þar sem ég sit við dánarbeð
Siggu sé ég að stendur skraut-
ritað á korti:
Guð er oss hæli og og styrkur, örugg
hjálp í nauðum. (Sálm. 46:2)
Sigga var mjög trúuð kona.
Hún gaf öllum systkinabörnum
sínum Biblíuna í fermingargjöf,
að ég held, en það er samt ekki
gott að vita af því að við vorum
alls tuttugu og átta, frændsystk-
inin. Ég held líka að Sigga hafi
sem fyrirmynd haft áhrif á
trúarþroska okkar allra. Á heið-
ursstað við hlið Biblíunnar ligg-
ur önnur bók, Lífsjátning Guð-
mundu Elíasdóttur. Af hverju sú
bók, hugsa ég og iðrast þess að
hafa ekki kynnst eldri kynslóð
fjölskyldunnar dýpra. Nú er ég
komin á þann aldur að vilja vita
svo margt um fortíðina en bráð-
um verða fáir til frásagnar.
„Drottinn blessi heimilið,“
stendur á útsaumaðri mynd í
herbergi Siggu. Líklega er
myndin ættuð af heimili afa
míns og ömmu en Sigga bjó
lengi hjá þeim. Þar varð hún
sem önnur móðir tveggja syst-
ursona sinna, Þorgeirs og Frið-
riks Sigurðssona, sem hafa allt-
af haldið mikilli tryggð við hana.
Á þeim tíma vann Sigga á sím-
anum hjá Sambandi íslenskra
samvinnufélaga og sem barn
skildi maður ekkert í því hvern-
ig nokkur manneskja, jafnvel
þótt sjáandi væri, gæti tileinkað
sér þá list að tengja fólk saman í
gegnum gamaldags skiptiborð.
Margir muna enn eftir Siggu
sem var á þessum árum andlit
Sambandsins.
Á náttborði hægra megin við
rúm Siggu liggja tækin sem
gerðu henni kleift að lesa en síð-
ustu árin gat hún ekki lengur
stytt sér stundir við það auk
þess sem hún fór að missa heyrn
og einangraðist við það töluvert.
Þar sem ég sit í friðsældinni við
dánarbeð hennar velti ég því
fyrir mér hversu innihaldsríku
innra lífi manneskja getur lifað
þrátt fyrir að hafa misst þau
skilningarvit sem helst tengja
hana við annað fólk. Eitt er víst
að Sigga mundi alla hluti betur
en aðrir og iðulega var leitað til
hennar ef einhver þarfnaðist
áreiðanlegra upplýsinga. Á
kommóðu gegnt rúminu stendur
kistill sem minnir mig á annan
kistil sem ég fékk að eiga þegar
Sigga flutti á Hrafnistu úr húsi
Blindrafélagsins við Hamrahlíð.
Sá kistill var fullur af minjagrip-
um sem hún hafði keypt á ferð-
um sínum um heiminn, ferðum
sem hún talaði alltaf um eins og
sjáandi manneskja.
Því óttumst vér eigi þótt jörðin hagg-
ist og fjöllin steypst í djúp hafsins.
(Sálm. 46:3)
Þannig heldur áfram ritning-
argreinin úr Sálmunum sem ég
vitnaði til áðan. Trúin gaf Siggu
kraft til að lifa og kjark til að
deyja. Hvíl þú í friði, elsku
frænka.
Björg Árnadóttir.
Ég hef ekki kynnst betri
manneskju en Siggu frænku
minni. Hún vildi öllum vel og
reyndi það sem hún gat til að að-
stoða alla sem þurftu hjálp. Hún
giftist ekki og fór seint að heim-
an og þess naut ég á barnaskóla-
aldri, þegar ég og bróðir minn
bjuggum hjá afa og ömmu í
veikindum mömmu minnar.
Sigga hafði litla sjón en hún sá
þegar eitthvað var að og hún
reyndi að gera allt gott. Hún
brýndi fyrir mér og öðrum að
hugsa vel um allt sem manni
væri trúað fyrir, hvort sem það
væri stórt eða smátt og þess
veganestis minnist ég nú sér-
staklega þegar ég kveð hana
með söknuði.
Þorgeir Sigurðsson.
Sigríður Benediktsdóttir eða
Sigga frænka, móðursystir okk-
ar, eins og hún alltaf var kölluð,
er fallin frá, 89 ára að aldri. Hún
náði háum aldri og við vorum
farin að trúa því að hún yrði allt-
af til staðar, að hún yrði elst af
öllum, en þannig er ekki lífið og
Sigga var orðin södd lífdaga, bú-
in að dveljast á Hrafnistu í 11
ár.
Sigga var ein af 11 systkinum
og eru nú þrjú þeirra eftir á lífi.
Sigga átti þar af leiðandi mörg
systkinabörn, sem henni var
mjög annt um. Hún gerði allt
sem í hennar valdi stóð til að
styðja og hjálpa til bæði við upp-
eldi og annað það sem hún gat
innt af hendi gagnvart fjölskyld-
unni.
Sigga var lengi stoð og stytta
foreldra sinna, þar sem hún bjó
með þeim allan búskapartíma
þeirra.
Við systkinin minnumst
Siggu frá skólaárum okkar, þar
sem við bjuggum bæði tíma-
bundið í húsi Blindrafélagsins
við Hamrahlíð 17. Hún studdi
við bakið á okkur og við gerðum
það sem við gátum til að hjálpa
henni, þar sem hún var nær
blind frá barnæsku. Hafði lengst
af eingöngu leiðsjón og sjóninni
hrakaði mikið með árunum. Síð-
ustu árin var Sigga nær alveg
blind, sá bara mun á birtu og
myrkri.
Sigga elskaði að ferðast og
fór í margar utanlandsferðir
bæði á eigin vegum og með
systkinum sínum, Spánn var
mikið uppáhald. Hún heimsótti
okkur systkinin til Svíþjóðar
nokkrum sinnum á meðan
heilsan leyfði og naut þess að
vera með litlu stelpunum okk-
ar.
Margar góðar minningar höf-
um við systkinin frá árunum i
Hamrahlíðinni. Sigga vissi fátt
skemmtilegra en að fylgjast
með hvað væri í tísku, spurði oft
ef maður kom í nýrri flík, hvort
þetta væri í tísku núna og ef svo
var, var hún ekki sein að finna
sér nýjustu tískuna. Hún fylgd-
ist líka mjög vel með í gegnum
tískublöð og ekki minnst í gegn-
um dönsku blöðin, þau elskaði
hún. Hún var mikill konungs-
sinni, elskaði kóngahúsin í Evr-
ópu, sérstaklega danska og
sænska kóngafólkið og fylgdist
mjög náið með hvað var á seyði
þar. En mest var hún hrifin af
klæðnaði kóngafólksins.
Sigga var dugnaðarforkur,
vann lengi sem símadama hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga, SÍS.
Sigga var lengst af meðlimur
í Fíladelfíukirkjunni og eignað-
ist þar marga og góða vini sem
sinntu henni vel þegar heilsan
brast.
Við systkinin viljum með
þessum orðum þakka henni
Siggu okkar fyrir allt sem hún
hefur verið okkur í gegnum árin
og vonum að Guð taki vel á móti
henni.
Deisa Karlsdóttir Holl,
Jón Karlsson og fjöl-
skyldur.
Ég get ekki stært mig af því
að hafa verið dugleg að heim-
sækja Siggu föðursystur mína
þau tólf ár sem hún dvaldi á
Hrafnistu. Þó sat ég hjá henni
daginn áður en hún dó og furð-
aði mig á því hve andardráttur
nær níræðrar dauðvona konu
var hraustlegur. Það er enda
orðið sem ég vil nota til að lýsa
Sigríði Benediktsdóttur:
Hraustleg. Kraftmikil. Samt var
hún fyrsta manneskjan sem ég
kynntist sem bjó við verulega
skert lífsgæði. Hún fór ung að
missa sjón og varð að lokum al-
blind. Hún talaði samt alltaf um
að sjá og stundum fannst mér
eins og hún sæi meira og væri
betur áttuð en við hin.
Þar sem ég sit við dánarbeð
Siggu sé ég að stendur skraut-
ritað á korti: „Guð er oss hæli
og og styrkur, örugg hjálp í
nauðum. Sálm. 46:2.“ Sigga var
mjög trúuð kona. Hún gaf öll-
um systkinabörnum sínum
Biblíuna í fermingargjöf að ég
held en það er samt ekki gott
að vita af því að við vorum alls
tuttugu og átta, frændsystkin-
in. Ég held líka að Sigga hafi
sem fyrirmynd haft áhrif á
trúarþroska okkar allra. Á
heiðursstað við hlið Biblíunnar
liggur önnur bók, Lífsjátning
Guðmundu Elíasdóttur. Af
hverju sú bók, hugsa ég og iðr-
ast þess að hafa ekki kynnst
eldri kynslóð fjölskyldunnar
dýpra. Nú er ég komin á þann
aldur að vilja vita svo margt um
fortíðina en bráðum verða fáir
til frásagnar.
„Drottinn blessi heimilið“
stendur í útsaumaðri mynd í
herbergi Siggu, líklega er hún
ættuð af heimili afa míns og
ömmu, en Sigga bjó lengi hjá
þeim. Þar varð hún sem önnur
móðir tveggja systursona sinna,
Þorgeirs og Friðriks Sigurðs-
sona, sem hafa alltaf haldið mik-
illi tryggð við hana. Á þeim tíma,
eins og meirihluta starfsævinn-
ar, vann Sigga á símanum hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga og sem barn skildi maður
ekkert í því hvernig nokkur
manneskja, jafnvel þótt sjáandi
væri, gæti tileinkað sér þá list
að tengja fólk saman í gegnum
gamaldags skiptiborð. Margir
muna enn eftir Siggu, sem var á
þessum árum andlit Sambands-
ins.
Á náttborði hægra megin við
rúm Siggu liggja tækin sem
gerðu henni kleift að lesa en síð-
ustu árin gat hún ekki stytt sér
stundir við það auk þess sem
hún fór líka að missa heyrn og
einangraðist við það töluvert.
Þar sem ég sit í friðsældinni við
dánarbeð hennar velti ég því
fyrir mér hversu innihaldsríku
innra lífi manneskja getur lifað
þrátt fyrir að hafa misst þau
skilningarvit sem helst tengja
hana við annað fólk. Eitt er víst,
að Sigga mundi alla hluti betur
en aðrir og iðulega var leitað til
hennar ef einhver þarfnaðist
áreiðanlegra upplýsinga. Á
kommóðu gegnt rúminu stendur
kistill sem minnir mig á annan
kistil sem ég fékk að eiga þegar
Sigga flutti á Hrafnistu úr húsi
Blindrafélagsins við Hamrahlíð.
Sá kistill var fullur af minjagrip-
um sem hún hafði keypt á ferð-
um sínum um heiminn, ferðum
sem hún talaði alltaf um eins og
sjáandi manneskja.
Björg Árnadóttir.
Sigríður
Benediktsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ELÍSABET ÞÓRÓLFSDÓTTIR
(Elsa)
húsmóðir og hóndi,
Arnarbæli á Fellsströnd,
lést á Dvalarheimilinnu Silfurtúni, Búðardal 30. október. Jarðsett
verður frá Hjarðarholtskirkju laugardaginn 7. nóv. kl. 14.00.
.
Gunnar Tryggvason,
Ásdís Tryggvadóttir, Guðmundur Hafsteinn,
Gissur Tryggvason, Ragnheiður Axelsdóttir,
Edda Tryggvadóttir,
Þorgeir Tryggvason,
Guðborg Tryggvadóttir, Sigurður R. Friðjónsson,
Tryggvi Tryggvason,
Sigríður Tryggvadóttir,
Bryndís Guðmundsdóttir
og fjölskyldur.