Víkurfréttir - 26.05.1989, Blaðsíða 31

Eyjólfur Herbertsson og Ingimundur Kjartansson með eina af þúsundum skiptinga sem þeir hafa átt við.
Ljósm.: pket.
skúrabisness í 18 bala hús
Þeir byrjuðu eins og flestir bíla-
dellupeyjar á því að grúska í „bílnum
hans pabba“ en eins og margir fá
áhuga á einhverri íþrótt þá fengu þeir
Eyjólfur Herbertsson og Ingimund-
ur Kjartansson strax spennandi
áhuga á bílagrúski og viðgerðum. Þeir
félagar eru dags daglega kallaðir Eddi
Bó og Mundi og reka í dag bílaverk-
stæðið Skiptingu í Grófinni í Kefla-
vík.
Skúrabísness
í 15 ár
Þessir sjálfmrnntuðu „sérfræðing-
ar“ stunduðu bílaviðgerðir og þá að-
allega sjálfskiptingaviðgerðir í ein 15
ár í skúr föður Edda við Vallargötuna
í Keflavík. A þeim árum leituðu
margir bæjarbúar til þeirra með sjálf-
skiptu, amerísku vagnana sína sem
voru áberandi á götunum í þá daga.
En í 15 ár unnu þeir aðeins við þetta í
aukavinnu, þó svo að sólarhringarnir
næðu stundum saman, og unnu eins
og margir Suðurnesjamenn m.a. á
vellinum, stunduðu sjóinn og unnu á
þungavinnuvélum. En frá byrjun var
draumurinn að opna eigið verkstæði.
Úr
18 bala hús
Loks kom að því að þeir ákváðu að
hætta skúrbisnessinum. Þeir ákváðu
að kaupa húsnæði og stofna fyrir-
tæki. „Það var í júní 1981 sem við
ákváðum að láta til skarar skríða. Við
fórum til Palla Gústu í Sparisjóðnum
og báðum um lán til að kaupa þetta
hús. Fyrst ætluðum við að kaupa efri
helminginn en Palli sagði að fyrr en
varði vildum við eignast allt húsið.
Það var hárrétt hjá honum og varð
raunin“ segir Eddi þegar hann rifjar
upp byrjunina. „Annars var þetta 18
bala hús þegar við byrjuðum hérna,
nánast eins og gatasigti fyrstu árin og
því ekki sérlega gott í rigningu" bæt-
ir Mundi við og heldur áfram: „En í
gamla daga var hér eitt flottasta bíla-
verkstæðið á svæðinu sem Gummi í
Bárunni átti og var með marga menn í
vinnu. Við keyptum húsið af honum
sem þá hafði í nokkur ár hýst smiðju
og ýmislegt fleira en einnig staðið
autt lengi.“
Fyrir 2 árum síðan létu þeir félagar
byggja við húsið að ofanverðu og
stækkuðu það úr 260 fermetrum í
390. Auk þess færðist innkeyrslan til,
sem áður var hurð í hvorum enda
hússins í að vera 6 hurðir að framan-
verðu. Það hafa einnig orðið miklar
breytingar á tækjum og tólum í
Skiptingu. I byrjun var aðeins ein
lyfta á verkstæðinu en nú eru þær
fjórar. „I gamla daga voru allir við-
gerðarmenn með ónýt hné þegar ekki
þekktist annað en gryfjur" segir
Mundi og líkir því ekki saman að
vinna við lyftu og gryfju. „Þetta er
ein stærstabyltinginá síðustu árum.“
Gamall herbíll
Eitt af sérsviðum Skiptingar eru
bremsuviðgerðir. Þeir Eddi og
Mundi urðu sér úti um gamlan renni-
bekk sem þeir síðan gerðu upp og
þykir nú hið þarfasta þing. Skipting
var síðan fyrsta verkstæðið á Suður-
nesjum til að taka í notkun vélastill-
ingatölvu en út frá kaupunum á henni
þróaðist varahlutaþjónusta sem nú er
orðin verslun í 30 íermetra plássi í af-
greiðslu verkstæðisins. Þarerhægtað
fá varahluti í sjálfskiptingar, bremsu-
og kveikjukerfi og smáhluti í bíla svo
eitthvað sé nefnt. Ekki má gleyma að
minnast á dráttarbílinn sem þeysist
um göturnar þó gamall sé. Hann var
smíðaður úr tveimur bílum, gömlum
herbíl og „pikkupp" af listasmiðnum
Hirti Sigurðssyni og fleirum.
Sólarhringar
runnu saman
Allt frá byrjun hafa þeir Eddi og
Mundi haft nóg að gera, verið með
fasta og stóra viðskiptavini eins og
lögregluna, Keflavíkurverktaka og
svo hafa þeir séð um viðhaldið á
sjúkrabílunum. En þýðir þetta ekki
langa vinnuviku? „Jú, hún hefur allt-
af verið löng en ekkert þó eins og þeg-
ar við vorum að vinna í þessu í auka-
vinnu áður en við stofnuðum fyrir-
tækið. Þá runnu sólarhringarnir
stundum saman og fyrstu árin okkar
hér var unnið flest kvöld. Nú í seinni
tíð höfum við hægt á okkur, byrjum
átta á morgnana og erum til sex og
tökum ekkert kaffihlé. Vinnum síð-
an á fimmtudagskvöldum við að út-
búa reikninga og ýmislegt varðandi
bókhaldsmálin og svo erum við lang
flesta laugardaga. Vinnuvikan endar
um kaffileytið á laugardögum og þá
er farið í gufuna í sundhöllinni, því
sleppum við aldrei.“
Góð bílaeign
Til að tefja þá félaga sem minnst í
vinnunni var auðvitað um það samið
að koma og spjalla við þá á laugar-
degi, þegar mesturfriður væri, eneins
og alltaf voru þeir í vinnugöllunum,
olíumakaðir á höndunum og þegar
þeir voru að þvo sér spurði ég þá
hvort viðgerðarvinna væri ekki
þreytandi vegna óþrifnaðarins sem
fylgdi henni. Eddi varfljóturtil svars.
„Þetta er eitt það leiðinlegasta við
þessa vinnu, sérstaklega vill þetta
verða slæmt eins og tíðin hefur verið í
vetur. Bílarnir kom inn með tugi ef
ekki hundruð kíló af snjó á sér og
þegar maður þarf að fara að vinna í
þeim er þetta allsherjar vatnsbað.
Annars er allt annað mál að vinna á
verkstæði hér eða úti á landi þar sem
vegir eru víða miklu verri. Einnig má
segja Suðurnesjamönnum til hróss að
þeir hugsa yfirleitt vel um bílana sína
og mikið um að menn eigi fína bíla, en
almennt er hérna góð bílaeign.“
Draumurinn
að eignast
gamlan limma
En hvað með ykkur sjálfa?
„Það má segja við séum á „jeppa-
línunni“. Við eigum báðir stóra Ford
Econline húsbíla með aldrifi og til-
heyrum þeim flokki manna sem
kennir sig við jeppadellu en draum-
urinn er einnig að eignast gamla,
ameríska limma.“ Eddi nefnir
Chrysler ’55-’56 en Mundi segist
ákveðinn í að verða sér úti um Cadill-
ac ’56 einhvern tíma. Ætli þeir vilji þá
sjálfskipta....?
Eddi Bó og Mundi ásamt starfsmönnum sínum við dráttarbilana, sem nýlega urðu
tveir, og „18 bala húsið" í baksýn.