Morgunblaðið - 05.02.2016, Síða 27

mikil og gefandi kona, mun lifa
með öllum sem þekktu hana.
Það er erfitt að sætta sig við þá
ráðstöfun örlaganna að Ragnhild-
ur sé farin frá fjölskyldu sinni og
ástvinum. Við erum þakklát fyrir
að hafa kynnst Ragnhildi og fyrir
hennar góða vinskap. Nú er hugur
okkar hjá Jóhanni, Maríu, Steini,
Erlu, barnabörnunum og ástvin-
um hennar öllum. Við færum þeim
samúðarkveðjur frá fjölskyldum
okkar.
Anna og Kjartan,
Svana og Jóhann.
Okkur Meistarakonur langar til
að minnast okkar yndislegu vin-
konu, Ragnhildar, með örfáum
orðum. Henni kynntumst við fyrir
næstum 30 árum þar sem við vor-
um að vinna saman eða tengdumst
fyrirtækinu „Meistaranum“ á ein-
hvern hátt. Við vorum svo lánsam-
ar að fá að kynnast þar þessari frá-
bæru konu og rifjast upp ótal
minningar um allt sem við höfum
brallað saman. Allar ógleyman-
legu skemmtilegu vínberjaferðirn-
ar okkar upp í sumarbústað, á
kaffihús, til Spánar eða bara hitt-
ingur í heimahúsum, þar sem
ávallt var skálað fyrir fegurð okk-
ar og framtíð og það var alltaf
gaman saman – Ragnhildur sá til
þess. Hún var kona framkvæmda
og vílaði ekkert fyrir sér. Hvort
sem það var að skella sér á tón-
leika í útlöndum eða í golfferðir,
alltaf var Ragnhildur tilbúin. Þau
Jóhann voru miklir gestgjafar og
sumarhús þeirra hjóna fyrir aust-
an var oftar en ekki samkomustað-
ur okkar. Hún minntist oft á það
hversu heppnar við værum að eiga
hver aðra sem vinkonur, reyndar
var hún alltaf sannfærð um að hún
væri bara endalaust heppin, sama
hvað gekk á í lífsbaráttunni. Það er
með miklum söknuði sem við
kveðjum Ragnhildi og vottum fjöl-
skyldu hennar og öllum þeim sem
eiga um sárt að binda okkar
dýpstu samúð.Blessuð sé minning
Ragnhildar.
Aðalheiður, Heiða,
Hjördís, Jóna, María,
Sigríður og Steinunn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Ljúf, hlý og glaðleg er það
fyrsta sem kemur í hugann þegar
við minnumst Ragnhildar vinkonu
okkar, sem andaðist þriðjudaginn
28. janúar síðastliðinn. Þau hjón,
Ragnhildur og Jóhann, hafa átt því
láni að fagna, fyrir utan að eiga
góða fjölskyldu, að eiga stóran
vinahóp.
Það eru forréttindi fyrir þá sem
hafa notið þess að tilheyra þessum
vinahópi að hafa átt þau að sem
samferðafólk í lífinu, m.a. átt með
þeim ánægjulegar samverustund-
ir á Apavatni og víðar sem hluti
þess virðulega hóps sem nefnir sig
Apagengið.
Ragnhildur sýndi samferðafólki
hlýju og kærleika og vinum sínum
einlæga vináttu. Hún var
skemmtileg kona og naut virðing-
ar hvar sem hún kom. Við kveðjum
þessa kæru vinkonu með söknuði
og þökk fyrir samveruna og biðj-
um góðan Guð að taka hana í sína
arma, en yljum okkur við allar
góðu minningarnar.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Við sendum Jóhanni og fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Gunnar og Jóhanna.
Kæra Agga.
Þá er þessari baráttu lokið.
Eins merkilegt og það kann að
virðast þá ert það þú sem ert
sigurvegarinn. Ég hef aldrei á
minni lífsfæddri ævi kynnst jafn
æðrulausri og hugrakkri konu og
þér. Ég er stoltur af því að vera
frændi þinn.
Við erum bræðrabörn og ól-
umst upp saman á Patreksfirði.
Síðan skildu leiðir þegar fjölskyld-
ur okkar fluttust suður og við fór-
um hvort sína leiðina í lífinu eins
og gengur. Það er svo fyrir rúmum
áratug sem sjúkdómur þinn leiðir
okkur saman á ný. Í fyrstu virtist
allt ætla að ganga vel, en svo fór að
bera á vandamálum. Ég man hvað
það var sárt að heyra þessar frétt-
ir fyrir vestan hér um árið en það
kom þó ekki í veg fyrir það að við
hjónin og þú og þinn yndislegi eig-
inmaður áttum mjög ánægjulega
og eftirminnilega stund saman.
Upp frá þessu vorum við í mun
meira sambandi og fengum meðal
annars að sjá handverk þitt sem
var einstaklega smekklegt , en
húfurnar eru margar hverjar enn í
notkun á okkar heimili.
Við heimsóttum ykkur í sveit-
ina, spiluðum golf og nutum ykkar
einstöku gestrisni. Það er svo eft-
irminnilegt að hugsa til þess hvað
þú varst alltaf glæsileg og vel til
höfð og ekki vantaði brosið og
glettnina.
Allt þetta þrátt fyrir að þú hafð-
ir farið í gegnum á þriðja hundrað
lyfjagjafir til að berjast við sjúk-
dóm þinn. Þú hagræddir lyfjagjöf-
unum til þess að taka þátt í lífinu,
meðal annars til að fara í ferðir
með fjölskyldunni og einhvern
tímann baðstu um pásu bara til að
upplifa aftur hvernig lífið væri án
þess að vera undir áhrifum lyfja.
Þú varst einstök hetja, gafst aldrei
upp og ég held að viljastyrkur þinn
hafi hjálpað þér meir en margt
annað.
Kæri Jói og fjölskylda, ég vona
að minning ykkar um frábæra
konu eigi eftir að styrkja ykkur í
sorginni.
Besta Agga, takk fyrir að vera
sú fyrirmynd sem þú varst.
Blessuð sé minning þín.
Jens Kjartansson.
Ragnhildur hóf störf sem gjald-
keri hjá Landhelgisgæslu Íslands í
byrjun janúar 2001 og tók þá við
ómótuðu starfi innan Landhelgis-
gæslunnar. Frá fyrsta degi kom
fram hennar ómælda hjálpsemi,
glaða viðmót og hlýja. Gestrisni
Ragnhildar var engu lík og þau
eru mörg skiptin sem samstarfs-
félagarnir fengu að njóta hennar,
m.a. í yndislegu sumarhúsi þeirra
hjóna.
Ef eitthvað bjátaði á, eða ef
gleðistundir voru framundan í lífi
samstarfsfélaganna, var Ragn-
hildur fyrst allra til að bjóða fram
aðstoð sína með bros á vör og af
þeirri natni og kostgæfni sem ein-
kenndi hana.
Ragnhildur tókst á við allar
áskoranir með jákvæðni og æðru-
leysi óháð viðfangsefninu. Endur-
speglaðist þetta ekki síst í veikind-
um hennar en vegna þeirra varð
Ragnhildur að láta af störfum hjá
Landhelgisgæslunni fyrri part árs
2008.
Hún var þó ávallt ein af okkur
og hélt góðu sambandi við vinnu-
félagana og vinnustaðinn. Ragn-
hildur var stolt af því að vinna hjá
Landhelgisgæslunni og við erum
stolt af því að hafa notið þeirra for-
réttinda að fá að kynnast henni,
starfa með henni og halda í heiðri
það viðhorf sem Ragnhildur hafði
til lífsins.
Það er alltaf pláss í samkvæm-
isbókinni sagði hún gjarnan þegar
til tals kom að hitta okkur sam-
starfsfélagana og gleðjast saman.
Að njóta var hennar aðalsmerki.
Við þökkum kærri vinkonu
samfylgdina og sendum aðstand-
endum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Ragnhildar
Magnúsdóttur.
Fyrir hönd samstarfsfélaga hjá
Landhelgisgæslu Íslands,
Georg Kristinn Lárusson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2016
✝ Viðar Daníels-son bygginga-
meistari fæddist í
Saurbæ í Eyja-
fjarðarsýslu 3. apríl
1942. Hann and-
aðist á heimili sínu
19. janúar 2016.
Foreldrar Viðars
voru Daníel Svein-
björnsson og Gunn-
hildur Kristinsdótt-
ir frá Saurbæ.
Alsystkin Viðars eru Kol-
brún Daníelsdóttir, f. 1936, d.
2010, Hilmar Daníelsson, f.
1937, d. 2016, Arnar Daní-
elsson, f. 1939, Sveinbjörn
Daníelsson, f. 1941, María
Daníelsdóttir, f. 1944, Víkingur
Daníelsson, f. 1946, Valur Daní-
elsson, f. 1947, og Ragnar
Daníelsson, f. 1952.
Viðar lætur eft-
ir sig fimm upp-
komin börn:
Bjarna Viðarsson,
f. 1961, Kömmu
Viðarsdóttur, f.
1963, Arnar Inga
Viðarsson, f. 1984,
Önnu Sóleyju Við-
arsdóttur, f. 1986,
Ásdísi Maríu Við-
arsdóttur, f. 1993.
Barnabörnin eru
tvö: Lilja Bjarnadóttir, f. 1986,
og Elín Bjarnadóttir, f. 1995.
Útför Viðars fer fram frá
Lindakirkju í dag, 5. febrúar
2016, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Jarðsetning fer fram frá
Saurbæjarkirkju í Eyjafirði
laugardaginn 6. febrúar 2016
klukkan 15.
Nú þegar elsku pabbi minn
hefur kvatt þennan heim er gott
að minnast allra góðu áranna
okkar í Svíþjóð. Þangað fluttum
við fjölskyldan þegar ég var sex
ára. Þið mamma voruð ung og
vinmörg og það var alltaf líf og
fjör í kringum ykkur.
Þið voruð dugleg að ferðast og
skoða skemmtilega staði með
mér. Við fórum m.a. saman í tí-
voli, Skansinn og að spila keilu og
stundum fórum við líka á
skemmtilega tónleika. Margar
ferðir fórum við líka heim til Ís-
lands að heimsækja fjölskyldurn-
ar og vini okkar. Skoðunarferðir
um landið heilluðu okkur og oft
var mikið fjör og gaman.
Þú varst allaf svo hress, kátur
og uppátækjasamur, elsku pabbi
minn, þess vegna var alltaf gam-
an með þér.
Eftir að við fluttum heim til Ís-
lands og aðstæður breyttust
héldum við góðu sambandi og ég
var alltaf velkomin til þín.
Síðustu árin voru þér erfið en
alltaf barstu þig vel og aldrei
kvartaðir þú þótt ég vissi að þér
liði ekki alltaf vel.
Ég kveð þig nú með djúpan harm í
hjarta,
þú hefur lagt af stað þín hinstu spor.
Til himnaföður liggur leið þín bjarta,
liðnar þrautir, aftur komið vor.
(Rúna)
Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn, ég mun alltaf sakna þín.
Þín dóttir,
Kamma.
Fyrir tveimur áratugum
kynntust tvær litlar hnátur í leik-
skólanum Hólaborg í Breiðholti.
Þær bundust hreinum tryggða-
böndum sem halda enn.
Önnur var Dagný Lóa, yngst í
okkar fjölskyldu, hin var Ásdís
María Viðarsdóttir Daníelssonar.
Vinátta þeirra smitaði fljót-
lega hina fjölskyldumeðlimina.
Börnin voru á svipuðum aldri í
sama skóla og leikskóla, mæð-
urnar áttu skap saman og lík
áhugamál og fjölskyldufeðurnir
sömuleiðis.
Áður en varði voru Fýlshólar 8
reglulegur viðkomustaður okkar
og sömuleiðis heimilið okkar
þeirra.
Samveran náði fljótlega út fyr-
ir heimili, við vorum saman á
ferðalögum, í veiðiferðum, fé-
lagsstörfum og menningarmál-
um.
Við munum Noregsferðina
miklu þegar við, tvenn hjón með
tveimur litlum stelpum og fimm
unglingum á mismunandi gelgju-
stigum, fórum í siglingu til Fær-
eyja og Noregs og lentum í mörg-
um ævintýrum og veiðiferðina í
Soginu sem fékk svo eftirminni-
legan endi. Þegar maður byrjar
að rifja upp er af mörgu að taka.
Viðar var umsvifamikill og fyr-
irferðarmikill maður á þessum
árum. Hann stóð í stórræðum í
sínu fyrirtæki og hafði mikið und-
ir. Heimilið og fjölskyldan var
honum alger kjölfesta og það
leyndi sér ekki hversu stoltur
hann var af henni og þakklátur að
eiga hana.
Viðar var höfðingi heim að
sækja, alltaf hjálpsamur, glaðleg-
ur og jákvæður og óþolandi stríð-
inn stundum. Fann upp „sæmd-
arheiti“ á okkur sem ekki alltaf
féllu í góðan jarðveg og verða
ekki rifjuð upp hér. Hávaxinn og
hávær gat hann hvekkt Dagnýju
litlu stundum, en bætti upp fyrir
það þegar hann gaf henni og Ás-
dísi eins skvísuföt sem þær gætu
skartað í leikskólanum.
Þessi ævikafli endaði svo
skjótt þegar Viðar veiktist alvar-
lega og náði aldrei fullri heilsu
aftur. Áfallið var mikið og breytti
tilveru hans og fjölskyldunnar til
frambúðar. Allt í einu var fótun-
um kippt undan þeim og nú þurfti
að móta framtíðina á nýjum for-
sendum.
Samskipti okkar við Viðar
breyttust óhjákvæmilega líka og
tóku á sig aðra mynd, en eitt
breyttist aldrei; óbilandi vinátta
og velvild hans í okkar garð var
alltaf söm við sig og þótt hann
hefði marga hildi háð um ævina
bar aldrei á biturð eða reiði. Glað-
legur kvaddi hann í síðasta sím-
talinu fyrir skemmstu þegar
næsta spilakvöld var til umræðu.
Við teljum það heiður að mega
í dag fylgja Viðari Daníelssyni
hinstu skrefin og mega kveðja
hann sem kæran vin. Í sorg
minnumst við hans með virðingu
og þakklæti fyrir alla vináttu og
vinsemd, greiðvikni og rausn,
hlátursköst og trúnaðarsamtöl,
fyrir ómetanlegar og stundum
óborganlegar samverustundir.
Öllum ættingjum og ástvinum
Viðars, Kömmu, Bjarna og Sæ-
unni, vottum við samúð.
Ásdís María, Anna Sóley og
Arnar Ingi, þið eruð hluti af heil-
um kafla í sögu okkar fjölskyldu.
Í þeim kafla er pabbi ykkar óað-
skiljanlegur miðpunktur og
gleðigjafi. Við munum geyma, og
aldrei gleyma, hann í hjörtum
okkar og sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Gry, Kristján, Dagny,
Bára, Nils og Astrid.
Viðari Daníelssyni var
skemmtilega lýst í dánartilkynn-
ingu frá fjölskyldu hans, sem
byggingameistara, höfðingja,
heiðursmanni og húmorista. Já,
það er ekki erfitt að hlaða Viðar
lofi. Hér var einstakur maður á
ferð. Við félagarnir kynntumst
Viðari árið 1990. Hann var þá al-
kominn frá Svíþjóð þar sem hann
hafði alið manninn og starfað í
byggingariðnaði. Þá var tappinn
kominn í flöskuna, eins og hann
orðaði það sjálfur.
Viðar var einstaklega afkasta-
mikill verktaki á árunum eftir
1990, byggði fjölda íbúða, skrif-
stofubygginga, brýr og fleira.
Hann var einn af umsvifamestu
byggingameisturum landsins og
standa minnisvarðar hans víða
um land. Það má þó segja að
Kópavogurinn hafi verið heima-
völlur hans. Íþróttafélög bæjar-
ins nutu m.a. góðs af örlæti Við-
ars. Fjölmargar sögur eru til um
örlæti hans. Hann var þekktur
fyrir þá sanngirni sem hann
sýndi ávallt þeim sem keyptu af
honum íbúðir. Þegar fólk átti í
erfiðleikum með að láta enda ná
saman við fasteignakaupin voru
dæmi um að hann felldi einfald-
lega niður eftirstöðvar kaup-
verðsins. Hann sagði okkur fé-
lögunum að sér þætti
óborganlegt að sjá undrunar-
svipinn á kaupendum þegar hann
tilkynnti þeim þetta. Þannig var
bara Viðar. Peningar skiptu hann
litlu máli.
Viðar varð engu að síður fyrir
áföllum í lífinu. Bakkus laut
reyndar í lægra haldi fyrir hon-
um snemma á lífsleiðinni en fyrir
rúmum áratug fékk Viðar alvar-
legt heilablóðfall. Hann náði því
miður aldrei fullri heilsu eftir
það.
Við félagarnir höfum síðustu
ár haft það fyrir sið að fara með
Viðari út að borða. Það voru
ómetanlegar stundir. Kappinn
var í „essinu sínu“, óþreytandi að
segja sögur frá fyrri tíð, sem voru
margar hverjar ansi skrautlegar.
Við félagarnir kveðjum mikinn
öðling með söknuði og vottum
fjölskyldu hans samúð okkar.
Elvar Guðjónsson,
Jón Gunnarsson,
Jónas Ólafsson.
Góður vinur minn og einstakur
höfðingi, Viðar Daníelsson bygg-
ingaverktaki, hefur gengið á fund
feðra sinna. Að honum er mikil
eftirsjá því hann var gleðigjafi og
umfram allt einstaklega hjarta-
hlýr maður. Hann var ekki hár til
hnésins þegar hann fór að gera
gagn í sveitinni og kom snemma
fram að drengurinn var kjarkað-
ur og duglegur til allra verka.
Viðar var sem kallað er sannkall-
að athafnaskáld, enda ímyndun-
arafl hans svo hraðvirkt að hann
þurfti ekki nema ganga út fyrir
dyr að kvöldlagi og þegar hann
kom aftur voru hugmyndir hans
orðnar stórum auðugri en áður,
rétt eins og gerðist í ævintýrun-
um í Þúsund og einni nótt.
Baróninn á Hvítárvöllum, sem
á sínum tíma kynntist þjóðskáld-
inu Einari Benediktssyni, sagði
að það hefði verið gaman að
fljúga með Einari. Ef Viðar hefði
verið samtímamaður þeirra hefði
hann með sínu kompaníi og til-
leggi gert slíkt flug enn tilkomu-
meira og þeir farið með himin-
skautum, en um leið væri það
tryggt að meira hefði orðið úr
framkvæmdum.
Kynni okkar Viðars urðu fyrir
rúmum aldarfjórðungi í Búnað-
arbankanum í Garðabæ, hann
viðskiptamaður og ég starfsmað-
ur. Þar sem maðurinn var ódeig-
ur til athafna, langt umfram það
sem við þekktum, fóru skoðanir
hans og bankans ekki alltaf sam-
an og var ekki laust við að hann
ætti erfitt með að setja sig í spor
manna með slík merarhjörtu sem
bankamenn báru í barmi sér. En
örlítill skoðanamunur kom þó
ekki í veg fyrir góð samskipti og
skemmtileg, enda var Viðar húm-
oristi er kunni vel að skilja á milli
þess sem einhverju skipti og hins
sem var bara sparðatíningur.
Misgáfulegar antignanir okkar
bankamanna höfðu ekki minnstu
áhrif á Viðar, ekki frekar en hann
hefði orðið fyrir driti úr kríu.
Hann hélt sínu striki og var áður
en af vissi í ani við að finna upp
betri aðferð til að byggja í dag en
í gær.
Athafnasemi og dugnað Viðars
má nú víða merkja í þeim fjölda
bygginga sem hann reisti í gegn-
um tíðina hér og þar, þótt hann
hafi verið mikilvirkastur í Kópa-
vogi þar sem Byggingafélagið
Viðar ehf. reisti fjölda stórhýsa
og jafnvel heilu hverfin.
Þótt Viðar hafi verið öflugur
athafnamaður átti hann sér miklu
stærri vettvang þar fyrir utan,
því fjölskyldan skipaði þar fyrsta
sæti og hann kunni vel að gleðj-
ast í vinahópi. Viðar var mikill
laxveiðimaður svo viðbrugðið var
og ferðamaður og ökumaður með
afbrigðum á meðan hann var og
hét.
Áberandi í fari þessa góða
manns var hvað hann var útbær á
alla liðveislu við þá sem minna
máttu sín og hvað honum var
eðlilegt að umgangast alla eins.
Samskipti okkar Viðars urðu
engu minni eftir að hann dró sig í
hlé vegna veikinda sinna, en allt
til hins síðasta var hugurinn sam-
ur og við áttum löngum góð sam-
töl um stórframkvæmdir sem ég
þykist vita að bíða hans á nýjum
lendum.
Við Þórunn þökkum Viðari
samfylgdina og vottum fjölskyldu
hans innilega samúð.
Árni Emilsson.
Kæri frændi. Ég vil hér í fáein-
um orðum fá að kveðja þig hinsta
sinni. Leitt er til þess að vita að
geta ekki framar hist eða heyrst,
spjallað um Saurbæ, ættarmótin,
börnin, tónlist og fleira. Vissu-
lega hafði heilsunni hrakað síð-
ustu árin eftir áföllin sem á höfðu
dunið. En þú reyndir að láta það
ekki á þig fá, gerðir þitt besta úr
því sem komið var.
Við fráfall þitt og Hilmars
bróður þíns brjótast ósjálfrátt
fram ótal dýrmætar minningar
úr sveitinni hjá afa og ömmu,
sveitinni okkar, fyrrum stórbýl-
inu Saurbæ í Eyjafirði. Heyskap-
ur, sækja kýrnar, mjaltir, moka
flórinn, leikir í kirkjugarðinum,
íþróttir á Hólmunum, Leynings-
hóladagar, böll í Sólgarði, heim-
sóknir til Benna á Hálsi og margt
fleira. Það er okkar, sem eftir
sitjum, að varðveita og hlúa að
þessum minningum og ættar-
böndunum og þið getið treyst því
að við munum gera okkar besta
til þess. Saurbær tengir okkur öll
órjúfanlegum böndum. Sjálfur er
ég nokkuð viss um það að þar
hefðir þú viljað dvelja um alla ei-
lífð.
Kveðja þessi er einnig ætluð
Hilmari bróður þínum og að-
standendum hans. Saman farið
þið nú á fund mömmu, Gunnýjar,
Danna, Jónda og afa og ömmu í
Saurbæ. Og þá verður nú aldeilis
kátt á himnum …
Bragi Sig.
Viðar Daníelsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir
að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horn-
inu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi
ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað
útförin fer fram.
Minningargreinar