Morgunblaðið - 12.03.2016, Side 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MARS 2016
✝ Kristján BlærÁsmundsson
vörubifreiðastjóri,
Lindahlíð Aðaldal,
fæddist 28. október
1925. Hann lést 4.
mars 2016 á Skóg-
arbrekku, Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands á
Húsavík.
Foreldrar hans
voru Ásmundur
Kristjánsson frá Mýlaugs-
stöðum, f. 10. október 1899, d.
28. júní 1971, og Helga Hernits-
dóttir frá Sýrnesi, f. 30. októ-
ber 1900, d. 27. október 1990.
Systir Kristjáns Blæs er Þóra
Karítas Ásmundsdóttir, f. 7.
nóvember 1926, búsett í
Reykjavík.
Hinn 3. september 1950
kvæntist Kristján Blær, Huldu
Jónasdóttur frá Fagranesi, f.
12. desember 1929. Foreldrar
es Ragnar, f. 2008. 2 ) Helga, f.
1955, gift Magnúsi Þorvalds-
syni, f. 1953 búsett á Húsavík.
Börn þeirra eru: a) Kristján
Þór, f. 1979, kvæntur Guðrúnu
Dís Emilsdóttur, f. 1980. Börn
þeirra eru Aðalheiður Helga, f.
2008, og Magnús Hlíðar, f.
2013. b) Berglind Rut, f. 1982,
gift Henning Þór Aðalmunds-
syni, f. 1973. Börn þeirra eru
Karólína Ösp, f. 2007, og Helga
Vala, f. 2013. Fyrir átti Henn-
ing Þór dótturina Margréti
Birnu, f. 1994. 3) Jónas, f. 1960,
kvæntur Kristbjörgu Gunn-
arsdóttur, f. 1981, búsett á
Húsavík. Börn þeirra eru: a )
Gunnar, f. 1981, kvæntur Rakel
Dögg Hafliðadóttur, f. 1981.
Börn þeirra eru Benedikt, f.
2011, og Andrea, f. 2013. b)
Hulda, f. 1988, sambýlismaður
Óli Ásgeir Stueland, f. 1985.
Barn þeirra er Kristján Blær, f.
2013. Fyrir átti Óli drengina
Keran Stueland, f. 2009, d.
2014, og Alexander Stueland, f.
2011.
Kristján Blær verður jarð-
sunginn frá Grenjaðarstað-
arkirkju í dag, 12. mars 2016,
klukkan 14.
hennar voru Jónas
Guðmundsson frá
Grímshúsum, f. 13.
ágúst 1903, d. 14.
desember 1952, og
Þuríður Hólm-
fríður Guðmunds-
dóttir frá Fagra-
nesi, f. 9. mars
1901, d. 3. desem-
ber 1986.
Kristján og
Hulda hófu búskap
sinn í Lindahlíð með foreldrum
hans. Þegar Ásmundur lést árið
1971 tóku þau við jörðinni.
Börn þeirra eru: 1) Þuríður
Hólmfríður, f. 1952, gift Ragn-
ari Þorsteinssyni, f. 1955, bú-
sett í Sýrnesi.
Börn þeirra eru: a) stúlka
andvana fædd 1975. b) Hulda
Ösp, f. 1978, gift Guðlaugi Jó-
hannessyni, f. 1978. Börn
þeirra eru Arney Ósk, f. 1999,
Eyþór Blær, f. 2002, og Jóhann-
Við norðurgluggann í eldhús-
inu hef ég í 20 mínútur suðað í
ömmu og óskað þess hvort ég geti
mögulega fengið að fara með afa
eina ferð í vörubílnum. Hann er
að vökva Staðabrautina og litli ég
get ekki hugsað mér neitt meira
spennandi en fá að fara eina ferð.
„Jæja, góði minn, ætli það ekki,“
svarar amma blíðlega, en þreytt á
suðinu í mér. Það var sem eilífð
liði þar til afi keyrði loks í rétta átt
til að taka olíu á bílinn við véla-
geymsluna. Ég fór í einu hend-
ingskasti niður brekkuna til móts
við hann. Þar stóð hann við olíu-
tankinn, handdældi olíu á Volvo-
inn og brosti sínu breiðasta.
„Gættu að þér á leiðinni upp í bíl-
inn, vinur, þrepin geta verið hál.“
Við sitjum í sólstofunni í Linda-
hlíð, amma leggur kapal og afi
minn heldur um kíkinn sem hann
ber reglulega upp að augum sér
til að hyggja eftir gangi mála við
sláttinn hjá tengdasyninum í Sýr-
nesi. Við erum að tala um stríðs-
árin. „Já, þeir voru hér á jeppum
og skriðdrekum við æfingar niðri
á brautinni. Ætli þetta hafi ekki
verið 44? Eða hvað, Hulda? Þetta
var sérstakt allt saman. Ég man
einu sinni eftir að hafa heyrt skot-
hríð. Það var úr flugvél sem fret-
aði á eftir annarri hér austur yfir
Hvömmunum.“ Hann tekur kík-
inn aftur upp og lítur nú í norður.
Hann iðar sér í sætinu og segir
um hæl: „Jæja, þá koma gestir.“
Klukkan slær 10 og ég geng
upp í pontu í hátíðarsal Háskóla
Íslands til að verja doktorsrit-
gerðina mína. Nokkurra ára þrot-
laus vinna og ýmsar persónulegar
fórnir höfðu skilað mér á topp
þessa fjalls, sem oft hafði virst
ókleift.
Ég lít yfir salinn og ljóma yfir
því að sjá afa minn fremstan í
salnum við hlið ömmu. Vörubif-
reiðastjórinn og bóndinn kominn
að norðan til að fylgjast með mér
og gleðjast á tímamótunum. At-
höfnin fór fram á ensku og stóð í
þónokkurn tíma. Annað veifið gjó-
aði ég augunum til afa sem sat
með bros á vör allan tímann og
fylgdist spenntur með. Eftir að ég
hafði fengið skírteinið í hendurn-
ar og við fjölskyldan komin inn í
hliðarsal tekur hann utan um mig,
kyssir og óskar mér til hamingju.
Því næst hallar hann sér að mér
og segir: „Ég skildi hvorki upp né
niður í þessu og heyrði lítið, en
mikið déskoti stóðstu þig vel.“
Ég geng inn á herbergið til afa
og sé að lokaspretturinn er hafinn
hjá honum. Ég er að koma frá Ak-
ureyri. Hann er vakandi en sljór.
Ég halla mér yfir hann og kyssi
hann á kinnina og segi honum
hvaðan ég var að koma. „Hvernig
var færðin, vinur?“ spyr hann.
Eins og sjávaröldur hafa minn-
ingar streymt fram undanfarna
daga í kjölfar þess að þú, elsku afi,
kvaddir okkur hinstu kveðju hinn
4. mars síðastliðinn. Manngæsk-
an, umburðarlyndið, glettnin og
kærleikurinn sem þú barst í
brjósti gagnvart öllu og öllum hef-
ur alltaf lýst upp tilveruna í kring-
um þig. Þú varst svo stoltur af öllu
þínu fólki og dásamlegur við okk-
ur öll. Á þessari stundu er eitt-
hvað svo fátæklegt að segja
„takk“, en, elsku afi, þakka þér
fyrir allt og allt. Hið raunverulega
ríkidæmi okkar er mælt í minn-
ingum sem eigi gleymast og af
þeim erum við rík.
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Hvíl í friði, gamli minn.
Kristján Þór.
Elsku afi, það er komið að
kveðjustund. Ég á margar
dásamlegar minningar um þig,
elsku skotti minn, sem streyma
fram í hugann á þessari stundu.
Þakklæti er mér ofarlega í huga –
þakklæti fyrir að hafa átt þig að.
Þú varst mér ætíð svo góður og
komst mér alltaf til að brosa, því
saklausa stríðnin og glottið sem
henni fylgdi var aldrei langt und-
an. Frá því ég var lítil hef ég feng-
ið að kynnast þessari stríðni en þú
reyndir meðal annars oft að klípa
í litlu tærnar á mér og þóttist ætla
að slíta þær af. Þú glottir yfir við-
brögðum mínum og síðan fórum
við bæði að hlæja. Þú svindlaðir
líka oft í spilum og kíktir á spilin
sem voru á hvolfi þegar amma var
að leggja kapal. Þegar ég sá eitt-
hvað athugavert við þetta fórstu
að hlæja og hvíslaðir að svona
ætti alltaf að gera. Þegar þú
hnerraðir og hóstaðir öskraðir þú
yfirleitt svo mikið að undir tók í
hlíðinni. Síðan horfðir þú á mig og
glottir um leið og amma undraði
sig á þessum óþarfa hávaða í þér.
Það voru ófáar ferðirnar sem
ég fór með þér í vörubílnum. Það
var bæði spennandi og skemmti-
legt að hoppa upp í vörubílinn og
keyra með þér m.a. til Akureyrar
þangað sem þú sóttir malbik. Síð-
an lumaðir þú alltaf á góðgæti
undir sætinu í bílnum sem gott
var að maula á leiðinni. Mikið
þótti mér síðan gaman þegar ég
fékk að sitja hjá þér og prófa að
ýta á alla takkana og toga í flaut-
una. Ég fékk líka oft að hjálpa þér
að dæla olíu á vörubílinn. Þú
beiðst alltaf þolinmóður og leyfðir
mér að dæla þangað til ég var orð-
in of þreytt í hendinni til að gera
meira og þá tókstu við.
Þegar ég kom í sveitina til þín
og ömmu, stóðst þú vanalega
grettinn úti í glugga og fylgdist
með bílnum renna í hlaðið. Ein-
hverju eftir að ég fékk bílpróf
man ég að þú fylgdist með mér
bakka.
Þú hrósaðir mér mikið fyrir
það að bakka eftir speglunum og
talaðir um það lengi á eftir hve
ánægður þú værir með það. Ég
veit með vissu að ég kem til með
að sjá þig standa grettinn og jafn-
vel svolítið úfinn um hárið, í
glugganum í hvert skipti sem ég
renni í hlað í sveitinni og það fær
mig til þess að brosa.
Ég mun vera dugleg að segja
dætrum mínum sögur af þér og
halda þannig minningu þinni á
lofti. Næsta sumar komum við
fjölskyldan síðan til með að skála
fyrir þér í nýja húsinu í hlíðinni
þinni fögru og borða fjall af
súkkulaði þér til heiðurs.
Takk fyrir samfylgdina. Mikið
mun ég sakna þín. Hvíl í friði,
elsku afi.
Þín,
Berglind Rut.
Nú hnígur sól að sævar barmi
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blóma hvarmi,
blundar þögul fuglahjörð.
Í hljóðrar nætur ástar örmum,
allir fá hvíld frá dagsins hörmum.
(Axel Guðmundsson.)
„Hér er gott að vera,“ sagðir
þú við okkur hjónin er við heim-
sóttum þig síðastliðið sumar á
öldrunardeild Heilbrigðisstofnun-
ar Norðurlands, Húsavík, og
sýndir okkur glaður herbergið
þitt. Nú ert þú fluttur á annan
stað þar sem ástvinir þínir sýna
þér framandi og fagra dali, þar
sem sólin aldrei sest. Þar munu
þeir segja við þig, hér er gott að
vera. Þú sagðir mér eitt sinn að
þegar þú varst ungur að árum,
eða um 10-11 ára, og sást Huldu í
Fagranesi í fyrsta sinn, hún þá
sennilega sex ára, að þá þegar
hafir þú hugsað „þessari fallegu
stelpu ætla ég að giftast“. Og
nokkrum árum síðar gekk það
eftir. Síðan bjugguð þið allan ykk-
ar búskap í Lindahlíð, þínum fæð-
ingarstað, með yndislegt útsýni
yfir sveitina eina fallegustu sveit
landsins.
Ég sá þig fyrst ungan mann,
innan við tvítugt. Þú komst í
Fagranes, bankaðir upp á og
spurðir eftir Huldu. Þú varst að
bjóða henni á ball sem vera átti
heima hjá þér í Lindahlíð. Mér,
aðeins 10 ára gamalli, fannst þetta
stór viðburður og vildi fá að fara
með, Huldu til halds og trausts.
Ég laumaðist fram og virti þig
fyrir mér. Auðvitað fékk ég ekki
að fara á ballið en Hulda fór.
Það var gott að koma í Linda-
hlíð, þú varst höfðingi heim að
sækja með Huldu systur þér við
hlið. Þú varst alltaf glaður og oft
var mikið hlegið.
Ég minnist þess sem við fjöl-
skyldurnar gerðum saman sumar
eftir sumar, við fórum Mývatns-
sveitarhringinn sem við kölluðum
svo.
Við keyrðum hringinn í Mý-
vatnssveit með nesti, fundum
okkur góða laut og drukkum þar
kaffi, borðuðum kökur og brauð
með og mýflugur sem auka álegg.
Það voru dýrðardagar og minn-
ingarnar geymum við.
Senn fer að vora, þá breiða úr
sér fallegu trén í brekkunni þinni,
trén sem þið Hulda gróðursettuð
og hlúðuð að. Þá verður fallegt yf-
ir að líta.
Kæri Bædi okkar, mágur og
svili.
Við þökkum þér samfylgdina,
langa vináttu og tryggð.
Hvíl í friði.
Elsku Hulda og fjölskylda,
megi englar Guðs vaka yfir
ykkur.
Ásgerður og Einar.
Gott, þú góði og trúi þjónn, yfir litlu
varstu trúr, yfir mikið mun ég setja þig.
Gakk inn í fögnuð herra þíns. (Matt.
25.23)
Lokið er langri göngu sam-
ferðamanns. Kristján Blær Ás-
mundsson í Lindahlíð hefur stigið
út úr hópi síns samferðafólks og
tekið stefnuna á hlið himinsins.
Þar bíða vinir í varpa.
Við stöndum eftir og leyfum
minningunum að streyma fram og
þakklætinu að fylla hugann. Það
var gott að vera honum samferða.
Við vorum fæddir sama dag.
Aldursmunur okkar var þó það
mikill að ég þekkti hann lengi
meir en hann mig. En síðar vor-
um við báðir jafn ánægðir með
þessa tilhögun skaparans.
Ég sá hann oft og á ýmsum
stöðum við margvísleg verkefni
og einkum undir stýri, en best
man ég hann í kirkjunni. Í Grenj-
aðarstaðarkirkju þar sem hann
var meðhjálpari og hringjari. Ég
veit ekki hversu lengi, en það var
lengi. Og það var fyrst og fremst á
þeim tíma sem ég hafði þar ekki
fasta búsetu, en var tíður gestur.
Samt man ég hann svona vel þar.
Ég man hann fyrst
fermingarveturinn minn á Grenj-
aðarstað: Þá var hann ekki byrj-
aður. Aldarfjórðungi síðar kom ég
aftur í öðrum erindagerðum. Þá
hætti hann. Eða öllu heldur, hann
vildi hætta og taldi nóg komið og
hentugur tími til að breyta til við
prestaskipti. En hann var samt
alltaf til taks þegar á reyndi og
jafn trúfastur sinni kirkju og áður
var. Á vegamótum sem nú er gott
að hvíla í þökk hinna ljúfu minn-
inga um traustan Guðs þjón.
Tengsl hans við kirkjuna voru
líka einskonar fjölskyldutengsl.
Fjölskyldan í Fagranesi sem
hann mægðist við ungur að árum
var einn hinna öflugu burðarása
kirkjusöngsins í Grenjaðarstaðar-
kirkju sem aldrei brást.
Hann gekk rösklega inn
kirkjugólfið þegar hann hafði
samhringt til messu í klukkna-
portinu og organistinn leikið for-
spilið.
Hann tók sálmabókina úr
gluggakistunni, mér finnst það
hafa alltaf verið þannig, og svo las
hann meðhjálparabænina. Það
tók mig langan tíma að átta mig á
því hvers vegna mér var þetta
augnablik svo kært frá fyrstu tíð.
Það var vegna þess að þetta var
alveg eins og heima í Grenivík-
urkirkju í bernsku minni. Altaris-
taflan var eins og orðin þau sömu
og pabbi las þar. En Bædi las
öðruvísi. Pabbi las alltaf frekar
feimnislega, fannst mér, en þegar
Bædi las þá heyrðist vel að hann
var ekki bara að lesa heldur
ávarpaði hann Guð skýrt og
greinilega af einurð og sannfær-
ingu: „Drottinn! Ég er kominn í
þitt heilaga hús, til að lofa þig og
ákalla!“
Og núna þegar hann stendur
við hlið himinsins mun enginn
þurfa að spyrja hvaða erindi hann
á, því að himinninn hefur þegar
svo oft heyrt og endurómað ein-
mitt þessi orð: Drottinn! Ég er
kominn í þitt heilaga hús, til að
lofa þig og ákalla!
Við hjónin biðjum Guð að
blessa hann og fólkið hans allt.
Gott, þú góði og trúi þjónn.
Gakk inn í fögnuð herra þíns.
Margrét og Kristján Valur
í Skálholti.
Kristján Blær
Ásmundsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Auðbrekku 1, Kópavogi Útfararþjónusta síðan 1996
Vaktsímar: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is • Allan sólarhringinn
ALÚÐ • VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
Kristín
Ingólfsdóttir
Hilmar
Erlendsson
Sverrir
Einarsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ERLA THORARENSEN,
áður Klöpp, Sandgerði, nú
Njarðarvöllum 6, Reykjanesbæ,
lést 3. mars á heimili sínu. Útförin mun
fara fram í kyrrþey.
.
Einar Valgeir Arason,
Lína María Aradóttir, Ólafur Eyfjörð Pálsson,
Ari Haukur Arason, Anna María Hilmarsdóttir,
Jón Örvar Arason,
Viðar Arason, Unnur Sveindís Óskarsdóttir,
Hrannar Þór Arason, María Elfa Hauksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA JENS´S ÓSKARSDÓTTIR,
sem lést miðvikudaginn 2. mars á Hrafnistu
Hafnarfirði, verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju mánudaginn 14. mars
klukkan 13.
.
Óskar Þórðarson, Sue Þórðarson,
Reynir Þórðarson, Stefanía Kristín Sigurðardóttir,
Margrjet Þórðardóttir, Arnór Skúlason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
WILLEM VAN DER HOFSTEDE,
Middelburg, Hollandi,
lést í heimaborg sinni 9. febrúar.
.
Gunnhildur van der Hofstede Gunnarsdóttir
Gunnar van der Hofstede
Esther Bethlehem
Sarah van der Hofstede
Charlotte van der Hofstede
Willem van der Hofstede
Michaël van der Hofstede
Lone van der Hofstede-Andersen
Mads van der Hofstede
Karolina van der Hofstede
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÚLFAR BENÓNÝSSON,
Kristnibraut 77,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir sunnudaginn
6. mars. Útför hans fer fram frá
Grafarvogskirkju í Reykjavík mánudaginn 14. mars klukkan 13.
.
Margrét Jónsdóttir,
Laufey Úlfarsdóttir, Jón Ingi Georgsson,
Inga Jóna Úlfarsdóttir, Daði Ragnarsson,
Úlfar Pálsson,
Fannar Pálsson,
Rakel Rúnarsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ANTON JÚLÍUSSON,
Þorkelshóli 2,
lést á Heilbrigðisstofnuninni á
Hvammstanga 10. mars.
.
Eggert Aðalsteinn Antonsson, Sesselja Árnadóttir,
Júlíus Guðni Antonsson, Kristín Lundberg,
Teitur Jóhann Antonsson, Rattana Uthai,
barnabörn og barnabarnabörn.