Víkurfréttir - 05.11.1999, Síða 17

í KEFLAVÍK OG KARABÍSKA HAFINU
Bræöurnir Almar og Steini á ströndinni í Púrtó Ríkó.
um New York borg með strák-
ana um hánótt og villtist. Þetta
var rosalegt.”
Fékk vinnu á ítölskum
veitingastað
„Dagamir voru erfiðir. Strák-
arnir voru í skólanum og ég
fiktaði bara í sjónvarpinu því
ég gat ekki farið út því það var
svo heitt. Stundum rúntaði ég
um hverfið, kíkti í búðir og
villtist en stönglaðist ein-
hvemveginn alltaf aftur heim.
Eg tók mig til eitt kvöldið,
keypti mér sex bjóra og götu-
kort, settist á stofugólfið,
dreifði úr kortinu og lærði það
utanbókar. Eg villtist aldrei
eftir það. Eftir nokkurra mán-
aða dvöl fékk ég vinnu á
ítölskum veitingastað, en vissi
ekki einu sinni hvað lasagne
var. Það var æðislega gaman
að vinna á þessum veitinga-
stað.”
Les fór í stríð
og ég tærðist upp
„Síðara árið okkar í Virginíu
fór Les út á sjó í ágúst og lenti
í stríði. Hann var sendur til
Júgóslavíu og Sómalíu. Maður
ætlaði ekki að komast heim
fyrir blaðamönnum sem voru
við hliðið á herstöðinni sem
við bjuggum á. Eg sat bara og
fylgdist með fréttum CNN af
stríðinu, og beið. Eg tærðist
upp og hringdi grenjandi heim
í mömmu. Hún sagði að ég
myndi þrauka. Eg lái þeim
stúlkum því ekki sem gefast
uppá að búa með hermönnum.
A þessu tímabili var ég öxlin
fyrir hinar konumar á herstöð-
inni. Mér fannst samt svo
skrýtið að þær skyldu hringja í
mig. Loksins fékk ég sím-
hringingu og sagt að maðurinn
minn væri komin heim úr
stríðinu.”
Strákarnir fengu verölaun frá
Bill Clinton forseta
„Eftir að við fluttum út byrj-
uðu strákarnir mínir í sér-
kennslu og lærðu enskuna bet-
ur. Fljótlega hættu þeir algjör-
lega að tala íslensku. Eg
reyndi að tala við þá á íslensku
en þeir vildu ekki svara mér.
Ef einhver vinur þeirra var
með þeim þá skömmuðust
þeir sín. Eg talaði við kennar-
það ekki halda að makinn búi
til líf fyrir sig, maður verður
að gera það sjálfur.”
Ein í ókunnugu landi
„Það var fínt að búa í Virgin-
íu eftir að ég sætti mig við
það, en það tók tíma. Þegar
við komum út í apríl var 40
stiga hiti og strákamir töluðu
litla ensku. Við bjuggum
fyrstu 6 mánuðina í ferðatösk-
um, höfðum ekki búslóð né bíl
og ég var atvinnulaus og ein í
ókunnugu landi. Les fór á sjó-
inn fljótlega eftir að við kom-
um og var á sjó í 4 mánuði
samfellt. Ég var að bilast
þarna. Mér gekk illa að fá
vinnu því ég talaði svo bjag-
aða ensku. Ég var ein og ég
þekkti engan. Hann var á sjón-
um svo ég þurfti að læra að
borga reikninga, fara með
strákana í skólann, fara með
þá til læknis; það var bara að
duga eða drepast. Mamma
hafði reyndar slysast til að láta
mig hafa númer hjá íslenskri
konu sem bjó í Virginíu. Einn
daginn hringdi ég í hana
Möggu og við urðum óaðskilj-
anlegar. Ég átti líka aðra vin-
konu sem bjó í Connecticut. Á
kortinu leit þetta út fyrir að
vera svo stutt, þ.e. frá Virginía
til Connecticut. Ég lagði af
stað til hennar, keyrði í gegn-
blokk, í hermanna-
gallanum, og sagði
mér að hann væri
að fara. Ég sagði
honum að hann yrði
þá bara að fara því
ég vildi ekkert milli-
landasamband. Þá
fór minn á hnén og
bað mín, en ég sagði
nei. Hann sagðist þá
ætla að koma til mín
um kvöldið til að
ræða málin. Ég var í
algjöru sjokki. Þetta
var svo stór ákvörðun,
sérstaklega hvað böm-
in mín varðaði. Svo
kom hann aftur um
kvöldið og við ræddum
um þetta. Ég sagði hon-
um að ég færi aldrei frá
Islandi og hann sagði að
það væri allt í lagi, við
yrðum samt að fara í tvö
ár og svo kæmum við til
baka. Ég sætti mig við
það því ég vissi ekki bet-
ur. Við giftum okkur svo
27.apríl 1991 og hann fór
út mánuði seinna. Ég beið
heima á Islandi. Ég flutti
svo út til Virginíu l.apríl
1992.”
Erfitt að hafa roð í
íslenskar konur
„Við hjónin erum ofsalega
ólík. Les er frá Kentucky, ætt-
aður frá Þýskalandi og ég ís-
lensk víkingakona. Það er
stundum stormasamt. Hann
segir að íslenskar konur séu
mjög ákveðnar og skapmiklar
og að það sé ekki fýrir hvaða
mann sem er að hafa roð í þær.
Mér finnst það bara soldið
sætt. Þegar fólk giftir sig má