Morgunblaðið - 10.06.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ IngibjörgKristín Lúð-
víksdóttir fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1922. Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni 2. júní
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Lúðvík D.
Norðdal héraðs-
læknir, f. 6. júlí
1885 í Eyjarkoti í
Vindhælishreppi í Austur-
Húnavatnssýslu, en látinn í
Reykjavík 27. janúar 1955, og
Ásta Jónsdóttir, skrifstofu-
maður og húsfreyja, fædd í
Reykjavík 31. maí 1892, en látin
í Reykjavík 16. júlí 1987. Systk-
ini Ingibjargar eru Anna Sigríð-
ur, fædd 1920, og Þorvaldur,
fæddur 1928, en látinn 2007.
Ingibjörg var gift Snorra
Björnssyni en þau skildu. Sonur
Morgunblaðsins og fyrrverandi
borgarstjóri og forsætisráð-
herra, fæddur 1948. Kona hans
er Ástríður Thorarensen og son-
ur þeirra Þorsteinn, fæddur
1971. Hann á tvær dætur, kona
hans er Heiðrún Geirsdóttir.
Ingibjörg giftist Gunnari B.
Ólafs 21. júlí 1963. Hann var
fæddur 18. apríl 1911, en lést 20.
maí 2003. Sonur þeirra er 3)
Logi, prófessor í heimspeki,
fæddur 1963. Kona hans er Eva
Klingenstein.
Ingibjörg fluttist ung á Eyr-
arbakka þar sem faðir hennar
var læknir um árabil en var síð-
ar á Selfossi, þá í Reykjavík uns
hún fluttist á Seltjarnarnes þar
sem hún átti heima um áratuga-
skeið. Ingibjörg lauk prófi frá
Verslunarskóla Íslands en starf-
aði eftir það um langt skeið hjá
lögfræðiskrifstofu Einars Bald-
vins Guðmundssonar, Guðlaugs
Þorlákssonar og Guðmundar
Péturssonar en síðar sem full-
trúi í Landsbanka Íslands.
Útför Ingibjargar verður
gerð frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík í dag, 10. júní 2016, og hefst
athöfnin kl. 15.
þeirra er 1) Björn
mjólkurfræðingur,
fæddur 1945. Hann
á fjögur börn. Börn
Björns og fyrstu
eiginkonu hans,
Fríðu Júlíusdóttur,
eru Ingibjörg Ásta,
fædd 1969, og á
hún tvær dætur;
Ragnheiður, fædd
1970, og Júlíus
Arnar, fæddur
1973, og á hann tvö börn, kona
hans er Helene Skovman. Með
annarri eiginkonu sinni, Rögnu
Finnsdóttur, á Björn Kristínu
Helgu, fædda 1976, og á hún
þrjú börn, maður hennar er Ótt-
ar Örn Sigurbergsson. Þriðja
kona Björns var Gerður Sigurð-
ardóttir, fædd 1949, en látin
2015. Ingibjörg var í sambúð
með Oddi Ólafssyni. Sonur
þeirra er 2) Davíð, ritstjóri
Ingibjörg tók því fagnandi þeg-
ar menntaskólakrakkarnir trúlof-
uðust. „Þú sérð að hún treystir því
að þú tosir mig að heiman sem
fyrst,“ sagði sonur hennar. Ekki
er ég viss um að það hafi verið
rétt, því að böndin á milli þeirra
voru sterk og náin allt til síðasta
dags.
Mamman varð stundum að
leggja hart að sér sem einstæð
móðir með strákana sína tvo þeg-
ar afstaða og aðstoð samfélagsins
var önnur en seinna varð. Ásta
móðir hennar hélt heimili með
þeim eftir að hún missti mann
sinn tæplega sextugan eftir erfið
veikindi hans. Ásta var eftir-
minnileg kona, greind, fróð og
skemmtileg.
Tengdamóðir mín var í senn
falleg og aðlaðandi kona, skapgóð
og lífsglöð. Við urðum vinir frá
fyrsta degi, algjörlega áreynslu-
laust, og engin breyting varð á því
til hins síðasta dags. Kraftur
hennar og lífsviljinn sem ein-
kenndi hana alla tíð kom mér sí-
fellt á óvart. Hún geislaði af fjöri
að loknum löngum vinnudegi –
hljóp úr strætisvagninum með
sinn innkaupapokann í hvorri
hendi – og eftir að hafa í kjölfarið
bætt við sig drýgstum hluta heim-
ilisstarfanna.
Ingibjörg hljóp um með barna-
börnin sín á háhesti, spilaði við
þau fótbolta eða krokket á blett-
inum, bakaði handa þeim heims-
ins bestu pönnukökur og kenndi
þeim ferskeytlur og kvæði á með-
an á öllu þessu gekk.
Hvar sem hún kom við á lífs-
leiðinni eignaðist hún vini og þau
tryggðarbönd héldu alla tíð. Horft
var til baka með hlýju og ekkert
gaf til kynna að stundum hefðu
skuggar vonbrigða litað lífsbar-
áttuna. Hún hafði stofnað til vin-
áttunnar á æskuárunum á Eyrar-
bakka, á manndómsárum á
Selfossi, í Verslunarskólanum,
húsmæðraskólanum, á gömlu
góðu lögfræðistofunni sem hún
átti svo góðar minningar frá og
meðal samstarfsfólks í Lands-
bankanum. Systkini Ingibjargar,
börn þeirra og aðrir afkomendur
léku stórt hlutverk í lífi hennar og
sýndu henni ríka vináttu. Það var
því iðulega fjölmenni í herberginu
hennar á Sóltúni. Líka þegar
nokkuð skyndilega birtust merki
um að lífsþrótturinn væri að
bresta.
Það var gæfuspor þegar Ingi-
björg og Gunnar B. Ólafs fundu
hvort annað og hún eignaðist sinn
þriðja son með honum, ljósgeisla í
lífi beggja. Þau Gunnar voru mjög
samrýnd og hann gat helst ekki
án hennar verið. Nýja tengdafólk-
ið varð að góðum vinum: Helga og
Stefán Jóhann, Kristín og Jón
Steffensen, Björn og Guðfinna og
fólkið sem þeim tengdist og eru
þá ekki allir nefndir. Nágrannar
þeirra Ingibjargar og Gunnars á
Látraströndinni urðu eins og nán-
ir ættingjar í hennar augum og
ræktarsemi þeirra var einstök.
Ingibjörg komst ekki, svo ég yrði
þess vör, nokkru sinni upp á kant
við nokkurn mann. Þó gat þessi
fínlega kona verið svo föst fyrir að
enginn fékk henni haggað. Og sú
festa tók einnig til lífsskoðana
hennar. En henni var ekkert
kappsmál að ýta sinni meiningu
upp á aðra eða yfirhöfuð að for-
vitnast um viðhorf þeirra eða af-
stöðu til dægurmála.
Eftir því sem ég kynntist
tengdamóður minni betur undraði
það mig ekki að fólk ólíkrar gerð-
ar og úr ólíkum áttum laðaðist svo
að henni og bast henni böndum
sem aldrei slitnuðu. Það gat eng-
um vinum hennar eða ættingjum
dulist feginleiki hennar yfir því að
sjá þá eða heyra eða fá af þeim
góðar fréttir.
Syni sína elskaði hún fyrirvara-
laust, skilyrðislaust og takmarka-
laust. En hún sagði þeim þó mein-
ingu sína með þeim hætti sem
mæður gera kannski betur en
aðrir.
Ég er þakklát fyrir góð og gef-
andi kynni við Ingibjörgu Krist-
ínu, tengdamóður og trygga vin-
konu.
Guð blessi hana.
Ástríður.
Fáar minningar á ég eldri en af
mér í skápnum við og undir vask-
inum í eldhúsinu á Látraströnd 1.
Þar stýrði ég strætisvagni og til-
kynnti farþeganum, ömmu minni
sem var á þönum utanskáps við
ýmis eldhússtörf, um þær bið-
stöðvar sem næstar voru hverju
sinni. Að þeim akstri loknum var
setzt í kjöltu ömmu og þar farið í
reiðtúra heim til Hóla og út að Ási
og skemmtilegastur óbrigðull há-
punkturinn þegar knapinn féll af
baki en var gripinn andartaki áð-
ur en hann lenti í gólfinu. Síðar
var þessi maður orðinn nógu gam-
all til að fá að gista á Látraströnd
og þá tók amma hans sessurnar
úr sóffanum og lá á þeim hjá rúmi
gestsins svo hún gæti sagt honum
sögur frameftir kvöldi og verið
nær ef hann skyldi vakna um
miðja nótt. Aldrei gaf hún til
kynna að hún gæti haft neitt
brýnna fyrir stafni en að skemmta
næturgestinum eða bera í hann
kökur. Þegar hann eða önnur
barnabörn voru í heimsókn spilaði
hún handbolta á þvottahúsgang-
inum, fótbolta í garðinum og
matador á borðstofuborðinu. Á
sama tíma kom matur á borð á
matmálstímum og kökur þess á
milli, því hún bauð upp á miðdeg-
iskaffi um helgar og kvöldkaffi öll
kvöld. Árum saman var algengt
að farið væri fyrirvaralítið í
„kvöldkaffi út á Nes“ og biðu þar
einlægt veitingar eins og von
hefði verið á fjölda manns.
Með tímanum eltumst við
amma bæði, þótt hún virtist lengi
vel hafa fengið undanþágu frá
flestum algengum fylgifiskum efri
áranna. Áfram var hún sami far-
vegurinn fyrir sírennsli gleði og
góðgerða en fleiri eiginleikar
hennar urðu barni skýrari. Ljóð
hafði hún á hraðbergi og fjörutíu
ár nægðu ekki til að hún hætti að
koma mér þar á óvart. Allt til loka
fór hún með fyrir mig kvæði sem
ég kannaðist annað hvort lauslega
við eða alls ekkert, gjarnan í ótal
erindum. Síðustu árin fylgdi að
vísu sá fróðleikur með að hún
hefði því miður gleymt öllu sem
hún eitt sinn hefði kunnað. Sama
gilti um hæfileikann til að læra
nýjar vísur. Hún var sannfærð um
að þá gáfu hefði hún alveg misst. Í
samtölum okkar, alveg fram undir
það síðasta, fór ég gjarnan með
nýjustu stökur sem ég hafði þá
heyrt. Hún sagðist því miður ekki
geta lært vísur lengur, endurtók
mínar síðan og bætti loks við öðr-
um úr eigin minni, sem voru í
sama anda. Hún var gamansöm
og kát í sinni og hafði mikla
ánægju af því að hitta fólk; fornar
vinkonur, gamla nágranna og fjöl-
skylduna nánustu og fjær. Hún
var velviljuð, trúuð og pólitísk. Í
flestum okkar samtölum síðustu
árin beindi hún talinu að „ástand-
inu í þjóðlífinu“ og skildi alls ekki
hvers vegna svo mikið af ópóli-
tísku fólki væri í pólitík. Hún las
sitt Morgunblað á meðan augun
entust og naut auk þess þeirrar
sérstöku þjónustu af blaðsins
hálfu að annar ritstjórinn kom
heim til hennar og las fyrir hana
það úr blaðinu sem hún helzt vildi
heyra hverju sinni. Það efni mun
hafa verið fremur vel valið.
Ef ástæða var til var amma
hörð á eigin meiningu og hefði
hún djúpa sannfæringu fyrir
nokkuru var ekki til sá maður á
jarðríki sem gat haggað henni,
samanlagðir synir ekki undan-
skildir og voru þeir henni þó kær-
astir allra manna. Fram á níræð-
isaldur var hún jafn kvik í
hreyfingum og áður. Sá lengi um
sig sjálf á eigin heimili, að sóma-
manninum Gunnari látnum, en
versna fór í því þegar sjónin gaf
sig. Handleggsbrot á báðum
hjálpaði svo sem ekki heldur. Eft-
ir það hallaði undan fæti hjá lík-
amanum en andinn gaf sig ekki.
Hún náði háum aldri en hefði
samt þegið með þökkum að fá að
vera lengur með fólkinu sínu því
þar þókti henni alltaf bezt að vera.
En allrar veraldar vegur víkur að
sama punkt og amma mín sæla er
nú Guði falin í þökk fyrir allt og
allt. Honum eiga allir menn allt að
þakka.
Þorsteinn.
Í dag kveðjum við yndislega
föðursystur mína, Ingibjörgu
Kristínu Lúðvíksdóttur. Ingi-
björg, eða Imba Stína eins og hún
var jafnan kölluð, var miðjubarn
hjónanna Ástu Jónsdóttur hús-
freyju og Lúðvíks Norðdals,
læknis á Eyrarbakka, síðar Sel-
fossi. Eldri systir hennar, Anna
Sigríður, lifir í hárri elli. Þorvald-
ur faðir minn var yngstur í systk-
inahópnum en hann lést árið 2007.
Þau voru afar náin og var mikill
samgangur milli þeirra. Við
systkinin nutum þess og var ein-
att glatt á hjalla þegar fjölskyldan
kom saman.
Imba Stína er einstaklega
minnisstæð kona: Hæfileikarík,
óeigingjörn, ljóðelsk, víðlesin, fal-
leg en fyrst og fremst kærleiksrík
og góð. Hún hafði örugga lífsskoð-
un sem einkenndist af ríkri rétt-
lætiskennd og samhygð. Hún var
sterkgreind og hafði geislandi og
beinskeyttan húmor og gat hent
gaman að atburðum líðandi
stundar en ekki síst sjálfri sér.
Hún hafði því ávallt góð áhrif á
umhverfi sitt og litaði tilveru okk-
ar allra glaðlegum litum. Hún var
heilsuhraust kona alla tíð þó sjón-
in hafi daprast á efri árum.
Imba Stína átti langt og fallegt
líf þó tilveran hafi ekki alltaf verið
dans á rósum. Snemma reyndi á
dugnað hennar þegar hún ein ól
önn fyrir tveimur sonum sínum,
Birni og Davíð. Imba Stína vann
utan heimilis alla tíð, einnig eftir
að hún gekk síðar í hjónaband
með seinni manni sínum Gunnari
Ólafs heitnum og eignaðist þriðja
soninn, Loga. Hún var sjálfstæð
kona sem var skipstjóri í sínu lífi.
Með dugnaði og elju kom hún
drengjunum sínum þremur til
manns. Fallegt var að heyra hana
tala um strákana sína þrjá sem
hún elskaði meira en lífið sjálft,
enda voru þeir móður sinni ljúfir
synir og reyndust henni ávallt vel.
Hvar sem þeir voru staddir í lífi
sínu voru þeir ávallt í nánum
tengslum við sína kæru móður.
Allir eru þeir líkir móður sinni á
sinn hátt. Hún var sannarlega
stolt af sonum sínum og gladdist
þegar þeim vegnaði vel. Sömu-
leiðis tók hún nærri sér þegar á
móti þeim blés.
Þegar ég hugsa til baka eru
minningarnar margar frá Suður-
götunni – Fálkagötunni – Látra-
ströndinni – Grandaveginum og
að lokum frá Sóltúni. Imba Stína
bjó sér látlaust en fallegt heimili
þar sem hún var sólargeislinn sem
lýsti tilveru samferðamanna sinna
með húmor, gleði og hnyttnum til-
svörum sínum. Ávallt var gefandi
og gaman að heimsækja Imbu
Stínu. Þegar maður talaði við
hana leiftruðu augu hennar af
glettni, áhuga og gáfum. Imba
Stína var með eindæmum minnug
og hafði áhuga á mörgu. Hún
hafði sérstakan áhuga á ættfræði
og gat rakið ættir langt aftur og
fundið tengsl milli fólks. Þá gat
hún farið með heilu ljóðabálkana
og það fram á síðasta dag. Imba
Stína var einstaklega barngóð og
var ævintýri fyrir börnin að vera
með henni. Hún sagði sögur og
fór með vísur þeim til skemmt-
unar. Alltaf fannst börnunum
mínum fjórum jafn gaman þegar
hún þuldi upp vísurnar hennar
Theódóru Thoroddsen. Hún átti
marga vini, á öllum aldri og
ósjaldan var gestkvæmt hjá henni
og lék hún jafnan á als oddi.
Það hefur verið gæfa mín og
okkar systkinanna að hafa allt
okkar líf átt sterkar konur í fjöl-
skyldunni að fyrirmynd og geta
minnst þeirra með stolti og virð-
ingu. Imba Stína var sannarlega
ein þeirra. Ég er þakklát fyrir all-
ar gleðistundirnar með Imbu
Stínu frænku minni. Minningarn-
ar geymi ég í hjartastað og munu
þær verma um ókomna tíð.
Ég votta elsku Bjössa, Davíð,
Loga, mökum, börnum og barna-
börnum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Ingibjarg-
ar Kristínar Lúðvíksdóttur.
Hrafnhildur Ásta
Þorvaldsdóttir.
Klukkan er þrjú og kominn
drekkutími. Gunnar sest við end-
ann á borðstofuborðinu, við bræð-
ur ungir að árum ásamt Loga
frænda við borðið. Á borðum eru
ljúffengar veitingar bornar fram
af Ingibjörgu, kryddbrauð, terta,
kex, sulta og ostar. Ávallt borið
fram ávaxtate með veitingunum í
fallegri rauðri tekönnu. Þannig
birtist myndin og ljúfar minning-
arnar streyma fram af lífinu á
Látraströnd 1, þar sem umhyggja
Ingibjargar fyrir fjölskyldu og
heimili var hvarvetna að sjá.
Heimilisbragurinn var aðlaðandi
og gestum og gangandi leið þar
vel og allir voru velkomnir. Heim-
ilið var hlýlegt og notalegt og að
vera hluti og þátttakandi í lífi
þeirra hjóna og Loga var afskap-
lega gefandi og nærandi. Fjörleg-
ar umræður, hnyttin tilsvör, húm-
or og að auki lífsins alvara eigi
látin ósnert. Lífið fékk nýjan
ljóma í hvert sinn sem Ingibjörg
sinnti sínum nánustu og þeirra
fjölskyldum.
Ingibjörg var afskaplega iðin
og sinnti verkefnum öllum af alúð
og metnaði. Hvergi var slegið af í
röggsemi, hvorki í vinnu, göngu,
bakstri, strætóferðum eða öðru
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Orðið „augnablik“ átti vel við
Ingibjörgu, það var eins og hlut-
irnir tækju aðeins augnablik sem
hún tók sér fyrir hendur.
Bústaðaferðirnar að Álftavatni,
þegar gist var í bústöðum Lands-
bankans, eru í algerum sérflokki
hvað varðar æskuminningar mín-
ar. Ingibjörg breytti bústaðnum í
kærleikshöll í eina viku, þar sem
hún var í essinu sínu að gera allt
heimilislegt og sem best úr garði,
bæði fyrir okkur sem með henni
voru í för og gesti sem bar að
garði. Það bar oft á góma á mínu
æskuheimili, að næstu gestir sem
tækju við bústað eftir að Ingi-
björg sá um þrifin að lokinni góðri
viku væru lukkunnar pamfílar,
þar sem bústaðurinn var strokinn
hátt og lágt á fagmannlegan máta
og af miklum metnaði. Ingibjörg
var snyrtileg fram í fingurgóma
alla tíð.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir
í Ferjunesi)
Ingibjörg var náin fjölskyld-
unni alla tíð og mikill fjölskyldu-
vinur. Hún sinnti ömmu Gúff af
mikilli alúð eftir fráfall afa Björns
og lýsir það mannkostum hennar
vel, hversu allir nutu þess að eiga
hana að vini.
Það er harmur og sorg í hjört-
um ástvina Ingibjargar og vottum
við þeim innilega samúð okkar.
Elsku Logi og Eva, megi minning
glæstrar og ástríkrar móður og
tengdamóður lifa í hjörtum ykkar
um aldur og ævi. Hvíl í friði kæra
Ingibjörg.
Þínir vinir,
Gunnar Skúlason
og fjölskylda.
Við erum frændsystkini, Ingi-
björg og ég. Feður okkar voru
bræður.
Ég kynnist henni ekki fyrr en á
efri árum okkar.
Frændsemi er ekki um leið
frændrækni. Ekki heldur það
sama og vinátta.
Með kynnum mínum af henni
urðu ættartengsl mér ljósari og
það að það er margt líkt með
skyldum, sennilega einkum í
hugsun. – Það er eitt að tala við
fólk, annað er að skilja mein-
inguna, tjáninguna. Það að vita er
ekki heldur það sama og skilja.
Ingibjörg var ljóðræn mann-
vera. Hún skynjaði og skildi tján-
ingu ljóðsins.
Þær voru miklar vinkonur,
Ingibjörg og Guðrún Valdimars-
dóttir, skáldkona (systir Þorsteins
Valdimarssonar skálds) og héldu
sambandi fram að andláti Ingi-
bjargar. Ég hringdi í Guðrúnu
skáldkonu þegar andlát Ingi-
bjargar var þekkt. – Guðrún er nú
96 ára en ern og skýr í tali og
hugsun. Við ræddum aðeins um
ljóðið, sem Ingibjörgu var svo
kært.
Orti Ingibjörg, spurði ég? Nei,
var svarið, en faðir hennar orti
mikið. En hún elskaði ljóð og
skildi þau. Það var hennar gáfa og
gæfa, sagði hin aldna vinkona. –
Eitt sinn hringir Ingibjörg í mig
og segir að Guðrún sé að verða ní-
ræð. Þú átt að senda henni fallegt
vers, Brynleifur. Ég gegndi
frænku, sem vissi að vinkona
hennar mæti mest slíka kveðju.
Þannig var samband þeirra.
Ég kveð nú frænku mína og
sendi sonum hennar, fjölskyldum
og ættingjum kveðju.
Brynleifur H. Steingrímsson.
Selvík, Olsen Olsen og vinátta
eru fyrstu orðin sem koma upp í
huga okkar þegar við minnumst
Ingibjargar. Hún hafði einstakt
lag á að láta öllum í kringum sig
líða vel. Að heimsækja fjölskyld-
una á Látraströnd var alltaf til-
hlökkun enda móttökurnar ein-
stakar og ófáar kökusortirnar sem
voru bornar á borð. Ingibjörg var
einstaklega hjartahlý kona og
kenndi okkur mikið um það að
umgangast vini og fjölskyldu af
virðingu. Við erum þakklát fyrir
þær stundir sem við áttum með
Ingibjörgu og eigum fallegar
minningar um hláturmilda og
ljúfa konu. Líf okkar varð ríkara
með Ingibjörgu sem hluta af því.
Við vottum fjölskyldu Ingibjargar
samúð okkar.
Jón Björn og Steinunn.
Elskuleg vinkona mín til 47 ára
er látin í hárri elli. Við vorum svo
heppin, sjö manna fjölskyldan,
þegar við fluttum á Seltjarnarnes-
ið árið 1969 að velja okkur hús við
Látraströnd 2, en á númer 1 bjó
einmitt Ingibjörg, þessi sóma-
kona, og fjölskylda hennar.
Ingibjörg tók okkur með kost-
um og kynjum frá fyrsta degi. Við
urðum strax miklar vinkonur og
margs er að minnast. Hún var
stórgáfuð og hafsjór af fróðleik.
Oft var nú hlaupið yfir götuna til
að ræða landsins gagn og nauð-
synjar. Afgerandi var hún í skoð-
unum sínum á mönnum og mál-
efnum. Og skemmtileg var hún,
stundum bráðfyndin, og fljót að
hugsa og skörp allt til hinstu daga.
Það var svo skemmtilegt að rabba
við hana um gömlu Reykjavík;
hún þekkti bókstaflega alla. Þegar
hún vissi á okkur deili sagði hún
mér að eitt sinn hefði hún passað
mig, kornabarnið, þegar pabbi
minn og mamma komu til Eyrar-
bakka til að skemmta, en þar bjó
hún þá, ung stúlka í foreldrahús-
um. Ekki vissi ég nú þetta.
Við fjölskyldan stöndum í þakk-
arskuld við Ingibjörgu. Hún
reyndist okkur ævinlega vel, og
var endalaust örlát og vildi alltaf
allt fyrir okkur gera, fullorðna
fólkið og börnin öll. Við Álfþór
þökkum Ingibjörgu góða sam-
fylgd, við söknum þessarar sterku
góðu konu. Ástvinum hennar
sendum við samúðarkveðjur.
Björg Bjarnadóttir
og fjölskylda.
Ingibjörg Kristín
Lúðvíksdóttir
HINSTA KVEÐJA
Aprílperla vorsins varstu,
valin af þeim best er kunni,
að vera söngur, ljóð og leikur,
lífins krydd í tilverunni.
Augljós standa upp úr merkin,
arður þinna glæstu vona.
Þú hefur löngum vandað verkin,
verðug móðir þriggja sona.
Guð blessi minningu
Ingibjargar Kristínar Lúð-
víksdóttur. Innilegar sam-
úðarkveðjur til sona,
tengdadætra og annarra
aðstandenda.
Guðrún
Valdimarsdóttir.