Morgunblaðið - 10.06.2016, Qupperneq 27

lagastundinni. Hann stóð á
bryggjunni en hún við lunninguna
um borð í Esjunni, sem lagðist í
höfn á Akureyri. Hann sagði við
félaga sinn: „Ég ætla að ná í
hana.“ Það stóð heima. 71 ári síðar
kveður amma eiginmann sinn og
besta vin.
Afi hvatti mig til að ferðast sem
lengst og mest. Við fjölskyldan og
síðar ég sjálf ferðuðumst talsvert
og bjuggum í útlöndum um lengri
og skemmri hríð. Skemmtilegast
af öllu fannst honum að hlusta á
ferðasögur á Sunnubraut, yfir
kleinum. Þær stundir eru kær-
ustu minningarnar sem ég á um
afa.
Hann uppgötvaði snemma að
ég hafði áhuga á þjóðmálum, sem
honum fannst ekki leiðinlegt enda
hafði hann verið í pólitík og setið
lengi á þingi. Ég var kannski tíu
ára þegar ég sat með honum á
Sunnubraut og spurði hver ætti
eiginlega allan fiskinn. Hann gerði
heiðarlega tilraun til að útskýra
fyrir mér kvótakerfið. Ég hlustaði
af eftirtekt. Það var raunar ein af
náðargáfum afa. Hann gat látið
kvótakerfið hljóma skemmtilega
fyrir tíu ára barn.
Þegar ég sagði afa að ég ætlaði
ekki í lögfræði eftir menntaskóla,
sem er eins konar fjölskyldusport,
hló hann og sagði: Gott hjá þér,
Ólöf mín. Þú ert líka svo frumleg
og þessir lögmenn eru svo leiðin-
legir. Þessu hlógum við að lengi á
eftir, enda sinnti hann störfum
tengdum lögmennsku lengi og um
það bil níutíu og fimm prósent
fjölskyldunnar fylgdu í fótspor
hans. Honum fannst lögmenn
ekkert leiðinlegir. Hann bara
studdi mann alltaf, í öllu.
Afi var líka alltaf svo reffilegur
og hélt úti fallegasta garði í Kópa-
vogi og þótt víðar væri leitað.
Raunar margverðlaunuðum
garði. Þegar hann var ekki klædd-
ur eins og klipptur út úr herra-
tískutímariti, eins og hann var svo
gjarnan, var hann ber að ofan með
derhúfu aftur á bak að huga að
garðinum. Alltaf eins og nýkom-
inn úr sólarlandaferð, hraustleg-
ur, sólbrúnn og síungur, langt
fram eftir aldri.
Á Sunnubraut var alltaf gest-
kvæmt og gaman að koma. Undir
það síðasta dvaldi hann á Sunnu-
hlíð, við hlið ömmu, þar sem hlúð
var að honum af nærgætni og um-
hyggju, eins og hann átti skilið.
Það skal engan undra að afi hafi
verið uppáhald allra í Sunnuhlíð.
Hann var uppáhald allra, alls
staðar sem hann kom.
En nú skilja leiðir. Ég mun ylja
mér við minningarnar um hann
um ókomna tíð. Ég mun alltaf
sakna hlýja faðmsins hans afa.
Þín,
Ólöf.
Elsku Jón.
Það voru forréttindi að kynnast
ykkur Hólmfríði í gegnum eigin-
konu mína, Sólveigu Helgadóttur,
barnabarn ykkar hjóna. Það eru
liðin nokkur ár síðan ég kom inn í
fjölskylduna og við höfum oft átt
dásamlegar stundir á þeim tíma.
Eftirminnilegast er líklega ferða-
lag okkar til Bandaríkjanna, þeg-
ar við lögðum land undir fót og
flugum saman til Washington DC.
Þar fórum við saman í langar
gönguferðir og áttum áhugaverð-
ar samræður um allt á milli himins
og jarðar. Þú fórst á flug í frá-
sögnum, sagðir okkur frá þing-
setu þinni og ferðalögum um víða
veröld, uppvaxtarárunum á Siglu-
firði og þeim tíma er þið hjónin
dvölduð í Bandaríkjunum hjá
Helgu og fjölskyldu.
Þú varst mikill orðsins maður
en á sama tíma svo jarðbundinn
og hógvær og það var einmitt það
sem gerði frásagnirnar svo
dásamlegar. Dramb var ekki til í
þér og má það eiginlega merkilegt
teljast; maður sem átt hefur ævi
eins og þú gæti hæglega haft til-
hneigingu til þess að gera mikið úr
sínu. Þess í stað varstu auðmjúkur
og þakklátur fyrir það sem þú átt-
ir og það sem þú hafðir fengið að
upplifa á lífsskeiði þínu.
Þegar við Sólveig bjuggum í
Kópavogi komum við oft við hjá
ykkur Hólmfríði, yfirleitt án þess
að gera boð á undan okkur. Alltaf
tókuð þið svo dásamlega vel á
móti okkur og voruð þakklát fyrir
heimsóknina. Í raun varstu al-
mennt þakklátur fyrir tilveru
þína – fyrir útsýnið út á Kópavog-
inn, fyrir fallegt veðurfar og fyrir
það að eiga góða fjölskyldu. Þú
varst þakklátur fyrir eiginkonu
þína, fyrir uppvaxtarárin, fyrir
námsárin og fyrir starfsævina. Þú
varst þakklátur fyrir Sundlaugina
í Kópavogi og fyrir það að við
kjöftuðum ekki frá minniháttar
umferðaróhöppum þínum, til
dæmis þegar þú renndir fram-
brettinu á bílnum meðfram
hleðslunni í hlaðinu. Ég dáðist að
þessu í fari þínu, þakklætinu sem
var svo einkennandi fyrir þig.
Aldrei heyrði ég þig heldur
hallmæla nokkrum manni. Ég
trúi því tæpast að allt samferða-
fólk þitt hafi öllum stundum verið
þér að skapi, en þú kunnir að leita
frekar eftir því sem var jákvætt
og líta framhjá hinu. Það er eig-
inlega hægt að segja að þú hafir,
eftir því sem ég kemst næst, lifað
lífi þínu eftir hinu skilyrðislausa
skylduboði Kants sem sagði:
Breyttu einungis eftir þeirri lífs-
reglu sem þú getur viljað að verði
að almennu lögmáli.
Elsku Jón, ég á eftir að sakna
þess að sitja þér við hlið, ræða við
þig og horfa með þér út yfir Kópa-
voginn. Megir þú hvíla í friði og ég
trúi því innilega að vel hafi verið á
móti þér tekið þegar þú kvaddir
okkur og þetta jarðneska líf. Takk
fyrir samverustundirnar, kæri
vinur.
Bóas Hallgrímsson.
Fáeinum vikum eftir að Jón
Skaftason varð yfirborgarfógeti í
Reykjavík birtist inni á gólfi hjá
honum ungur maður sem ekki
hafði gert boð á undan sér og Jón
vissi engin deili á. Sá var trúlega
haldinn meira sjálfsáliti en efni
stóðu til og falaðist eftir ábyrgð-
arstarfi sem þar var að losna. Við-
brögð Jóns einkenndust af eðlis-
lægri háttvísi hans – hann gaf sér
tíma til að ræða málið og niður-
staðan var einföld – þetta yrði
skoðað. Þetta er forsagan að
starfi mínu undir stjórn Jóns sem
hófst skömmu eftir þennan fund
og stóð næstu 12-13 árin. Á þau
samskipti bar aldrei minnsta
skugga frá mínum bæjardyrum
séð. Samstarfinu lauk í tengslum
við víðtækar breytingar á réttar-
kerfi landsins og undirritaður
ákvað þá að breyta til. Vináttan
við Jón hefur þó haldist óbreytt
síðan þótt auðvitað hafi samskipt-
in orðið minni.
Jón var einhver notalegasti
maður sem ég hef kynnst og mik-
ill karakter. Starfsemi borgarfóg-
etaembættisins var geysilega fjöl-
breytt og verkefnin mörg
lögfræðilega flókin. Jón hafði
lengst af áður verið stjórnmála-
maður. Í hinu nýja hlutverki nálg-
aðist hann starfið fyrst og fremst
sem stjórnandi sem hefði það
hlutverk að tryggja að verkefnin
væru leyst þótt hann gengi ekki í
öll verk sjálfur. Þannig taldi hann
menntun sína og reynslu nýtast
stofnuninni best. Hann fylgdist
vel með því hvernig hlutir voru
gerðir og hvernig verkefnum mið-
aði, og lagði sig í framkróka við að
búa mönnum sem best starfsskil-
yrði, hvort sem var í launum eða
öðrum kjörum. Enginn vafi er á
því að þetta vinnulag leiddi til al-
gerra umskipta í starfsemi emb-
ættisins. Jón hafði létta lund og
samskipti hans við starfsmenn
voru mjög jákvæð og hvetjandi.
Þótt vitaskuld væri Jón yfirmað-
ur embættisins fann maður aldrei
annað en að öll samskipti við hann
væru fullkomlega á jafnréttis-
grundvelli. Aldrei varð ég þess
var að Jón hefði minnstu tilburði
til að hafa áhrif á meðferð eða nið-
urstöður mála sem ég eða aðrir
hjá embættinu höfðu til úrlausn-
ar.
Í góðra vina hópi var Jón hrók-
ur alls fagnaðar, og þá ekki síst er
þau hjónin stóðu sjálf fyrir fagn-
aðinum. Þau Jón og Hólmfríður,
kona hans, efndu sjálf árlega til
veglegrar veislu fyrir allt starfs-
fólk borgarfógetaembættisins
ásamt mökum. Með þessu sýndu
þau í verki hug sinn til starfs-
manna.
Jón var mikill fjölskyldumaður
og þau hjónin létu sig mjög varða
hag afkomenda sinna. Hann var
söngmaður góður og mikill tón-
listarunnandi. Ekki má gleyma
því að hann æfði og lék knatt-
spyrnu með KR á háskólaárunum
þegar svo stóð á að hann gat ekki
leikið með Knattspyrnufélagi
Siglufjarðar.
Þessum fátæklegu kveðjuorð-
um verður ekki lokið án þess að
getið sé eiginkonu Jóns, Hólm-
fríðar Gestsdóttur, sem nú sér á
bak eiginmanni sínum eftir 66 ára
hjúskap. Hvort um sig hafa þau
alla tíð verið glæsilegar mann-
eskjur, ekki aðeins hið ytra heldur
einnig hið innra. Við Gurrí send-
um Hólmfríði, afkomendum og
fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur og trúum því að
minningin um mætan mann muni
lifa með þeim alla tíð.
Ragnar Halldór Hall.
Við andlát Jóns Skaftasonar
leita á mig fleiri minningar en svo
að þeim verði gerð skil í stuttu
máli. Við Jón vorum jafnaldrar,
fæddir árið 1926, ólumst upp við
lík skilyrði, hvað atvinnuhætti
snerti, kynntumst störfum til sjós
og lands, markaðir af upprunan-
um alla tíð. Við staðnæmdumst þó
ekki við störf feðra okkar, en lögð-
um á langskólabrautina. Við Jón
vorum bekkjarbræður í Mennta-
skólanum á Akureyri, samstúd-
entar 1947. Þá hlutum við þau for-
lög að ílengjast í stjórnmálum,
sem vissulega er hin minnisstæð-
asta saga. — Ég hafði því mikil og
góð kynni af Jóni frá unglingsaldri
til elli.
Það einkenndi Jón að hann var
eins og fæddur lánsmaður. Allt
lék í höndum hans, vitanlega svo
að hann vissi hvað hann var að
gera, en hamingjan var honum
hliðholl. Þetta kom fram í náms-
ferli hans, þar sem undansláttur
kom ekki til greina. Jón varð
snemma áhugasamur um þjóðmál
hvers konar, býsna róttækur
framan af, en fann þegar á reyndi
að hann var einfaldlega hófsamur
miðjumaður og einlægur lýðræð-
issinni. Hann tók því áskorun
framsóknarmanna í nýju Reykja-
neskjördæmi 1959 að bjóða sig
fram á þeirra vegum. Jón dugði
vel í þessum kosningum, vann
reyndar stórsigur sem lengi verð-
ur minnst í sögu Framsóknar-
flokksins. Á eftir fór farsæl þing-
mennska hans nærri tvo áratugi.
Jón var lögfræðingur að mennt
og reyndur hæstaréttarlögmaður.
Hann var því vel að sýslumanns-
embætti kominn í Reykjavík þeg-
ar setu hans á Alþingi lauk. Sem
sýslumaður kunni hann vel til
verka sem fagmaður og góður
stjórnandi þessa mikilvæga og
umfangsmikla embættis.
Í einkalífi brást Jón ekki lánið.
Hann fékk þeirrar konu sem hann
vildi eiga og enga aðra. Þau átti
miklu barnaláni að fagna. Og vin-
sældir Jóns náðu víða. Þar minn-
ist ég vitaskuld þess sem mér
stendur næst, hve vinartengsl
okkar MA-stúdenta 1947 voru ná-
in. Þar átti Jón stóran hlut. — Jón
var umfram allt vel á sig kominn
andlega og líkamlega, þrekmenni
og íþróttamaður. Að lokum brást
honum heilsan. Ellin hafði sitt
fram. En minningin lifir þótt mað-
urinn falli.
Ingvar Gíslason.
Mágur minn og kær vinur, Jón
Skaftason, fyrrverandi alþingis-
maður, er látinn. Margar ánægju-
legar stundir koma í hugann sem
við Stefán áttum með Jóni og
Hólmfríði frá því ég kom inn í fjöl-
skylduna upp úr 1963. Samskiptin
voru mikil og gefandi alla tíð og
við ferðuðumst saman innan lands
og utan.
Jón var elstur systkinanna á
Nöf og þeir Stefán, sem var næst-
elstur, voru samferða í mörgu sem
ungir, sprækir menn og eldri öð-
lingar. Eftirminnileg var ferð mín
til Íslands 1963 þegar ekið var um
holótta íslenska malarvegi til að
skoða helstu perlur landsins;
Þingvelli, Borgarfjörð, Akureyri,
Mývatn, Dettifoss, að ógleymdum
Siglufirðinum fagra þar sem
systkinin, Jón, Stefán, Gunnlaug-
ur og Jóhanna, ólust upp með for-
eldrum sínum, Helgu og Skafta á
Nöf. Þessi ferð okkar um íslensk-
ar byggðir er mér næsta ógleym-
anleg enda upphaf að farsælum
kynnum mínum af ykkur í fjöl-
skyldu Stefáns og langtímadvöl
minni á Íslandi.
Alltaf gátum við Stefán treyst
vináttu og hjálpsemi Jóns og
Hólmfríðar, bæði á meðan við
bjuggum erlendis og eins eftir að
við fluttum alkomin til Íslands.
Samverustundir urðu margar og
gefandi á meðan fjölskyldan
stækkaði og börnin uxu úr grasi.
Jóns verður sárt saknað. Lang-
ar mig að þakka samfylgdina með
honum og óska Hólmfríði, vin-
konu minni, börnum hennar og
fjölskyldu huggunar á erfiðum
tíma.
Maj Skaftason og fjölskylda.
Jón Skaftason var Siglfirðing-
ur. Foreldrar hans voru orðlagt
atorku- og kjarnafólk. Móðirin,
Helga Jónsdóttir, var frá Akur-
eyri en faðirinn, Skafti Stefáns-
son, frá Nöf á Hofsósi.
Síðar stundaði hann útgerð og
umfangsmikla síldarsöltun á
Siglufirði á söltunarstöð sinni er
hann kallaði Nöf. Jón nam lög-
fræði og varð hæstaréttarlögmað-
ur 1961.
Framsóknarflokkurinn vann
ötullega að því á árunum í kring-
um 1960 að efla stöðu sína í þétt-
býlinu hér sunnanlands. Eysteinn
Jónsson, sem þá var helstur ráða-
maður í Framsóknarflokknum,
beitti sér fyrir mikilli endurnýjun
í þingliði flokksins. Stuðlaði hann
að því að hópur ungra lögfræðinga
sóttist eftir því að taka sæti á Al-
þingi á vegum flokksins. Í þeim
hópi voru Ingvar Gíslason, Tómas
Árnason, Einar Ágústsson og Jón
Skaftason. Allir voru þetta glæsi-
legir menn sem létu mikið að sér
kveða og voru þeir af andstæðing-
um í upphafi kallaðir „ puntu-
drengirnir hans Eysteins“. Ingv-
ar Gíslason lifir þá einn, níræður
að aldri. Jón var bæjarfulltrúi í
Kópavogi en 1959 náði hann kjöri
sem einn af alþingismönnum
Reykjaneskjördæmis. Þótti það
markverður og óvæntur kosn-
ingasigur því framsóknarmenn
höfðu verið fáliðaðir á þeim slóð-
um. Jón hlaut góða kosningu þá
og varð forvígismaður flokksins í
kjördæminu í tvo áratugi.
Jón var háttvís og aðlaðandi í
framkomu, ágætur ræðumaður,
glöggskyggn, rökfastur og bar sig
með reisn. Hann hafði einbeittar
skoðanir og fylgdi þeim fast fram
og var óhræddur þótt hann lenti
stundum í minnihluta i þing-
flokknum. Honum var falinn mik-
ill fjöldi trúnaðarstarfa, sem hann
leysti vel af hendi. Þátt fyrir gott
starf Jóns sem alþingismaður
Reykjaneskjördæmis náði hann
ekki endurkjöri vorið 1978 og
hvarf af þingi. Jón Skaftason varð
deildarstjóri í viðskiptaráðuneyt-
inu 1978 til 1979 en þá var hann
skipaður Yfirborgarfógeti í
Reykjavík og gegndi því starfi til
1992 og síðan var hann um
tveggja ára skeið sýslumaður í
Reykjavík. Lögmannsstörf stund-
aði Jón með öðrum verkum um
langt árabil. Kona Jóns var Hólm-
fríður Gestsdóttir, hin mætasta
kona. Þau eignuðust eina dóttur
og þrjá syni. Nú er Jón Skaftason
kvaddur í hárri elli. Honum eru
færðar hugheilar þakkir fyrir góð
störf í þágu Framsóknarflokksins
og þjóðarinnar allrar.
Sigurður Ingi Jóhannsson
forsætisráðherra.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson
✝ Katrín Sæ-mundsdóttir
fæddist í Stóru-
Mörk í Vestur--
Eyjafjöllum 1. júní
1917. Hún lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 1. júní 2016.
Foreldrar hennar
voru Sæmundur
Einarsson, hrepp-
stjóri og bóndi, og
Guðbjörg María
Jónsdóttir, húsfreyja. Katrín
var sjöunda í röðinni af 14 systk-
inum, eftirlifandi er Sigurbjörg
Sæmundsdóttir.
Katrín eignaðist tvö börn með
Eysteini Einarssyni, f. 12. apríl
1904, d. 25. febrúar 1991.
Hrafnhildi Eysteinsdóttur, f.
17. júní 1949, d. 31. júlí 2015, og
Hilmar Eysteinsson, f. 2. sept-
ember 1951.
Hrafnhildur var gift Jónasi
Ragnarssyni, börn þeirra eru,
Ragnar Þórður, Katrín Hildur,
Hrönn, Edda Rán, Eysteinn.
Hilmar er kvæntur
Sigríði Magnús-
dóttur, barn þeirra
er Ingibjörg Hilm-
arsdóttir, synir Sig-
ríðar eru Óskar
Ingi og Stefán.
Katrín átti 13
langömmubörn og
tvö langalang-
ömmubörn.
Katrín var fyrst
um sinn búsett í
Stóru-Mörk þar sem hún stund-
aði félagsbúskap ásamt tveimur
bræðrum sínum en einnig bjó
hún í Reykjavík, Brú í Austur-
Landeyjum og Hvolsvelli. Katr-
ín flutti í Kirkjulund í Garðabæ
1990, þar sem hún bjó allt þar til
fyrir tveimur árum er hún flutt-
ist á Hrafnistu í Hafnarfirði þar
sem hún lést eftir skammvinn
veikindi.
Útför Katrínar fer fram í
Vídalínskirkju í dag, 10. júní
2016, og hefst athöfnin klukkan
13.
Í dag eru kaflaskil í lífi fjöl-
skyldunnar okkar þegar við kveðj-
um elsku ömmu Kötu í hinsta sinn.
Amma kvaddi okkur á afmælis-
degi sínum, 1. júní síðastliðinn, þá
99 ára gömul. Hún er án efa ein af
mínum stærstu fyrirmyndum og
sú sem hefur sýnt mér einna best
hvers konar manneskju ég vil
geyma.
Amma var dugleg og iðin kona.
Sem ung kona hóf hún félagsbú-
skap í Stóru-Mörk ásamt Einari,
bróður sínum, en þau deildu jörð-
inni með Árna, bróður þeirra, og
Lilju, konu hans. Amma fæddist í
Stóru-Mörk og var þar sín upp-
vaxtarár og fram á fullorðinsald-
ur. Eftir að amma hætti vinnu var
hún ávallt með einhver verkefni
og sat ekki auðum höndum, hún
var mikil handavinnukona og
prjónaði eins lengi og hún hafði
sjón til. Takk, amma mín, fyrir að
kenna mér vinnusemi.
Það skipti ömmu alltaf máli að
geta hugsað um sig sjálf. Hún
keyrði aldrei bíl sjálf en þess í stað
fór hún mikið um gangandi. Hún
var sjálfri sér næg og ætlaðist
aldrei til neins af öðrum en var
alltaf reiðubúin að koma öðrum til
hjálpar. Takk, amma, fyrir að
kenna mér að vera sjálfstæð kona.
Á sínum efri árum fór amma
nokkrar utanlandsferðir, bæði
með Hrafnhildi, dóttur sinni, og
með eldri borgurum. Þó að hún
hafi alltaf verið heimakær var hún
heldur ekki hrædd við að stíga út
fyrir þægindarammann og lét fátt
stoppa sig í að njóta lífsins. Þakka
þér, amma mín, fyrir að kenna
mér að næra ævintýraþrána og
setja mér ekki takmörk.
Hún var mjög tengd fjölskyld-
unni sinni, börnum, barnabörnum
og langömmubörnum, hún hélt
alltaf góðu sambandi við systkin
sín og frændfólk og lét sér annt
um fólkið í lífi sínu. Ég á ófáar
minningar með ömmu bæði á
Hvolsvelli og í Garðabænum, hún
hafði gaman af því að hafa okkur
barnabörnin hjá sér og var alltaf
tilbúin að gefa okkur tíma sinn og
leyfa okkur að gista hjá sér eða
koma til að hugsa um okkur og
eyða með okkur tíma. Þrátt fyrir
háan aldur var hugurinn alltaf
skýr og mundi hún alltaf afmæl-
isdaga allra þeirra sem henni voru
kærir. Takk, amma, fyrir að sýna
mér að tíminn er það dýrmætasta
sem ég get gefið fjölskyldunni
minni.
Ég gæti skrifað langan pistil
um alla þá eiginleika sem ég dáð-
ist að við hana ömmu mína, við
fjölskyldan erum lánsöm að hafa
átt hana að. Hún skilur eftir sig
stórt skarð og á þessum tímamót-
um lít ég yfir farinn veg, ylja mér
við minningarnar og fyllist þakk-
læti yfir að hafa haft hana í lífi
mínu.
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matt. Joch.)
Ég kveð þig, amma mín, með
sömu orðum og þú kvaddir mig
alltaf,
„Vertu alltaf blessuð, amma
mín.“
Þín,
Ingibjörg.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar þær streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibj. Sig.)
Hvíldu í friði, elsku langamma,
takk fyrir allt. Þín,
Andrea Óskarsdóttir.
Katrín
Sæmundsdóttir