Morgunblaðið - 10.06.2016, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ StefaníaÁgústsdóttir
fæddist að Ásum í
Gnúpverjahreppi
12. nóvember 1924.
Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 21. maí 2016.
Hún var dóttir
hjónanna Kristínar
Stefánsdóttur frá
Ásólfsstöðum og
Ágústs Sveinssonar, sem fluttist
ungur með foreldrum sínum frá
Syðra-Langholti að Ásum. Stef-
anía var yngst þriggja systkina;
eldri voru Þorvaldur, fæddur
1919, og Sveinn, fæddur 1923.
Fóstursystkini hennar voru Guð-
björg Einarsdóttir, fædd 1921,
Stefán Bjarnason, fæddur 1908
og Aðalheiður Hulda Björnsdótt-
ir, fædd 1916. Þau eru öll látin.
Stefanía var glaðsinna og fé-
eiga tvo syni, Stefán Má og Har-
ald. 2) Halla, f. 27. febrúar 1951.
Maður hennar er Viðar
Gunngeirsson, f. 27. september
1949. Þau eiga Hauk Vatnar,
Álfheiði og Guðmund Val. 3)
Stefán, f. 21. maí 1956. Kona
hans er Katrín Sigurðardóttir, f.
1. september 1957. Þeirra börn
eru Halla Steinunn, Hrafn, Sig-
urður Hallmar, Viðar, Guð-
mundur og Birgir. 4) Kristín, f.
10. maí 1961. Dóttir hennar og
Sigmundar G. Sigurjónssonar er
Ingunn Ásta. Sonur hennar og
Valdimars Ó. Jónassonar er Jón-
as Ingi.
Stefanía og Guðmundur
bjuggu allan sinn búskap að Ás-
um í Gnúpverjahreppi. Þau eiga
blómlegan hóp afkomenda sem
nú sakna vinar í stað. Stefanía
var eftirminnileg söngkona, og
átti farsælan feril í mörgum kór-
um á langri ævi, einnig sem ein-
söngvari. Þau hjónin sungu í
Söngfélagi Stóra-Núpskirkju í
meira en hálfa öld.
Útför Stefaníu fer fram frá
Stóra-Núpskirkju í dag, 10. júní
2016, og hefst athöfnin klukkan
14.
lagslynd, og lét til
sín taka í leik og
starfi. Hún var í
hópi fyrstu kvenna
sem tóku ökupróf í
Árnessýslu. Ung
gekk hún í Hús-
mæðraskóla
Reykjavíkur og mat
þá dvöl mikils. Hún
var um árabil í
stjórn Kvenfélags
Gnúpverja, sem
henni þótti alla tíð vænt um, og
lagði margvíslegum líknar-
málum lið. Hún þótti eftir-
minnileg leikkona á yngri árum,
raddfögur, sköruleg og einbeitt.
Hinn 24. maí 1947 giftist hún
Guðmundi Ámundasyni frá
Sandlæk, f. 17. september 1913,
d. 23. janúar 2004. Þau eignuðust
fjögur börn: 1) Ágúst, f. 30. apríl
1948. Kona hans er Vaka Har-
aldsdóttir, f. 29. ágúst 1952. Þau
Það var á yndislegri vornóttu
fyrir 47 árum að tveir galsafullir
unglingar komu af balli heim að
Ásum.
Ég var að gera hosur mínar
grænar fyrir fallegu heimasæt-
unni en hafði aldrei komið heim til
hennar áður. Allt í einu opnast
dyr og Stefanía stendur á gang-
inum. Hún átti ekki von á okkur –
og við ekki á henni. Það sljákkaði
aðeins í okkur og Halla sagðist
hafa komið með næturgest. „Ég
sé það. Verst að ég var ekki í nýja
náttkjólnum,“ sagði hún sposk,
fór inn til sín og lokaði á eftir sér.
Þessi töffari átti eftir að verða
tengdamóðir mín. Aldrei gaf hún
annað upp en að henni hefði litist
vel á þennan renglulega ungling.
Við urðum miklir vinir, og einu
sinni bjargaði hún lífi mínu með
næmi sínu á líðan annarra. Það er
geymt en ekki gleymt.
Við fluttum að Ásum haustið
1976 með nýfæddan son, fyrst til
vetrarvistar, en nú eru árin orðin
40. Það var ómetanlegt að amma
og afi bjuggu handan gangsins og
amma skammaði aldrei, sagði
bara til, hafði alltaf tíma, hrósaði
og hvatti. Heimili hennar var alla
tíð fullt af fólki – börnum, barna-
börnum, sumarbörnum, fóstur-
börnum og allir nutu kærleika
hennar og jákvæðs lífsviðhorfs.
Að ekki sé talað um alla gestina,
bæði fyrr og síðar. Við eldhús-
borðið hennar var jafnræði, glað-
værð og hlýja. Og bannað að tala
illa um náungann. Einu skiptin
sem ég sá henni renna í skap var
það mest af hryggð og sorg yfir
heimsku mannanna sem fara illa
með náttúruna og guðs gjafir –
náttúruvernd var henni hjartans
mál.
Ég hafði verið mörg ár í sveit
en Stebba kenndi mér að búa. Það
var háskóli að mjólka með henni,
að sjá hvernig hún umgekkst
skepnur, skildi þær og var í raun
ólærður dýralæknir eins og fleiri í
hennar ætt. Þau hjónin kenndu
mér margt, ekki bara í búskap.
Þau tóku mig með sér í kirkjukór-
inn, sungu hvort öðru betur og
kunnu öll lög og alla sálma – mér
er nær að halda að þau hafi kunn-
að allar raddsetningarnar.
Stebba var að mörgu leyti
frumkvöðull. Hún var einlægur
talsmaður jafnréttis á öllum svið-
um og þoldi ekki að talað væri nið-
ur til fólks sem var „öðruvísi“.
Hún fór á fjall fyrst kvenna 18 ára
gömul, tók ökupróf kornung og
var fyrsta konan til að ganga í
hestamannafélagið. Hún elskaði
hesta og var mjög næm hesta-
manneskja. Uppáhaldshryssa,
sem Freyja var kölluð, kastaði en
gat ekki mjólkað folaldinu, sem
nefnt var Glói. Nú voru góð ráð
dýr. Stebba blandaði af hyggjuviti
sínu mjólkurblöndu eins og handa
nýfæddu barni; vaknaði til hans
og gaf honum á þriggja tíma fresti
fyrstu vikurnar. Þetta tókst svo
vel að Glói varð mikill gæðingur
og tókst með okkur gott sam-
komulag um hestinn. Ég reið hon-
um og hún horfði á. Ég veit ekki
hvort var montnara, ég eða hún,
þegar ég reið fyrir eldhúsglugg-
ann. Ég fór svo til hennar, kyssti
hana og þakkaði hestlánið, þótt ég
hefði hann eins og ég ætti hann.
Það þótti okkur báðum gaman.
Ég þakka þér fyrir allt gott og
fallegt sem þú gafst mér af örlæti.
Takk fyrir hestlánið, elsku Stebba
mín.
Nú mátt þú.
Viðar Gunngeirsson.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók)
Þessa litlu bæn fór hún amma
mín, Stefanía Ágústsdóttir, oft
með, með mér, þegar ég var lítill
drengur og gisti hjá henni. Þá sat
hún á rúmstokknum hjá mér og
spjallaði við mig áður en ég fór að
sofa, svo báðum við bænirnar og
svo söng hún sálma á meðan ég
var að líða inn í draumalandið. Og
fyrir myrkfælinn dreng var ekk-
ert betra en að vita af litla kertinu
sem logaði á fram í eldhúsi. Þetta
var heldur ekkert venjulegt kerti.
Með því gat hún nefnilega sent
hverjum sem á þurfti að halda
birtu og yl. Þeir voru margir. Því
að amma átti alltaf birtu og hlýju
handa öllum og í eldhúsið til henn-
ar voru allir velkomnir. Og þó svo
að kræsingarnar sem hún reiddi
fram hafi ætíð verið eins og handa
kónginum þá var það nærvera
hennar sem var best af öllu.
Amma sá alltaf það góða í öll-
um og sagði sjaldan styggðaryrði
um nokkurn mann. Samt var stutt
í glettnina hjá henni því hún var
hinn mesti grallari en hún fór
bara mjög vel með það. En glamp-
ann í augunum á henni og dillandi
hláturinn kannast allir við sem
þekktu hana.
Elsku amma Stebba, nú er ljós-
ið þitt slokknað og þið afi farin að
syngja aftur saman, en það lýsir
enn í hjörtum þeirra sem þekktu
þig. Þú ert ein af fyrirmyndum
mínum í lífinu. Takk.
Haukur Vatnar Viðarsson.
„Þegar ég er orðin stór ætla ég
að vera með stór brjóst og stórar
hendur og baka kleinur eins og
amma.“ Ég var ekki gömul þegar
ég tilkynnti þetta, enda hefur
amma alltaf verið ein af mínum
stærstu fyrirmyndum.
Það er algjörlega ómetanlegt
að hafa alist upp hinum megin við
ganginn frá ömmu og afa. Alltaf
gat ég farið til ömmu ef mig vant-
aði eitthvað. Ég fór líka oft yfir til
ömmu til að vera „ein“. Þá bjó ég
mér til legubekk úr borðstofu-
stólunum, raðaði undir mig púð-
um, breiddi yfir mig teppi, drakk
vatn úr fallegu glasi með fæti – og
hlustaði á óperur.
Amma var trúuð og ég fór að
safna englum eins og amma, því
hún sagði alltaf að englarnir
vöktu yfir okkur. Hún kenndi mér
að biðja bænirnar, hún lá oft upp í
hjá mér hlý og mjúk, og ennþá bið
ég bænirnar í sömu röð og hún
kenndi mér. Alla romsuna. Ég fór
stundum með ömmu og afa til
kirkju þar sem þau sungu með
kórnum og ef þau komust ekki í
kirkju hlustuðu þau á messu í út-
varpinu og sungu með hverjum
einasta sálmi, og oft fannst þeim
ekki veita af að laga sönginn. Við
kveikjum á kerti eins og amma ef
einhver er í prófum eða á um sárt
að binda.
Aldrei held ég að ég hafi séð
ömmu reiða og aldrei hallmælti
hún nokkrum manni, nema þeim
sem vildu eyðileggja landið.
Amma vildi alltaf vera vel til höfð
og allt fram á síðasta dag setti hún
á sig bleika varalitinn sinn áður
en hún fór fram í kaffi. Hún átti
alltaf mola til að stinga upp í litla
munna og það var svo gott að
skríða í hlýtt fangið á henni ef
manni leið eitthvað illa. Hún hlýj-
aði kaldar hendur og kyssti á
smæstu sár. Hún hafði einstakt
lag á því að finna út hvernig hægt
væri að láta öllum líða betur,
hvort heldur menn eða skepnur.
Amma var alltaf að baka eitt-
hvað gott. Mér fannst svo gaman
að fá að hjálpa til við baksturinn,
þótt hjálpin hafi oftast falist í því
að borða kræsingarnar. Við hjálp-
uðum ömmu að snúa við kleinun-
um, enda var ég sannfærð um að
ég gerði það betur en afi. Að laun-
um fengum við nýbakaðar kleinur
og ískalda mjólk. Það var líka svo
notalegt þegar við komum köld og
svöng heim úr skólanum að fá að
borða beint upp úr kæfupottinum
eða nýeldaðan „kúlugraut“ með
kanilsykri.
Ég var líka svo heppin að Ásta
frænka var mjög mikið hjá ömmu
og við vorum alltaf saman. Við
tíndum blóm handa ömmu og fór-
um með henni í gönguferðir.
Seinna fékk hún að hafa áhyggjur
af okkur þegar við fórum að fara í
langa reiðtúra á kvöldin með
krökkunum í sveitinni, og svo
þegar við fórum að stunda sveita-
böllin. Ég held að amma hafi aldr-
ei farið að sofa fyrr en hún heyrði
að við vorum komnar heim.
Amma var svo glöð að ég skyldi
ná mér í góðan mann. Hún og Jón
áttu oft gott spjall yfir kaffibolla,
því að amma var alltaf með heitt á
könnunni. Það er líka ómetanlegt
að börnin okkar hafi fengið að
kynnast langömmu sinni.
Nú er amma komin í Sumar-
landið til afa og getur hleypt á
skeið á honum Glóa sínum yfir
gullna akra og blómabreiður.
Ég ætti kannski að hnýta á mig
svuntuna sem hún átti og athuga
hvort ég kunni að baka kleinur –
eins og amma.
Álfheiður Viðarsdóttir.
Ég finn fyrir stolti þegar ég
nálgast Ása, stolti sem ég finn í
brjóstinu er ég segi frá því að ég
sé barnabarn sómafólksins Stef-
aníu og Guðmundar í Ásum. Það
kemur ekki til af engu því amma
og afi eru góðar fyrirmyndir um
ótalmargt. Þau eru fyrirmyndir
mínar í kennarastarfinu og í upp-
eldi barna minna. Amma og afi
voru líka fyrirmyndarhjón með
gott skipulag og jafnvægi á hlut-
unum, stundum ólík en alltaf sam-
stiga og saman í liði. Þau hófu
hvern dag á minnst tíu kossum og
kærleiksríku faðmlagi í miðju eld-
húsinu. Svo tóku þau lýsið saman
við eldhúsvaskinn til að viðhalda
sjón og heilsu. Þar á eftir drukku
þau morgunkaffið. Alltaf eins, alla
morgna. Eftir vinnudaginn fóru
þau saman í háttinn, hann með
þykku sængina og háa koddann
og hún þá þunnu og svæfilinn. Allt
vill lagið hafa.
Hlýjan á milli okkar var til
staðar frá upphafi, ég var alltaf
svo innilega velkomin. Ég bjó í
Ásum fyrsta æviárið og var mikið
hjá ömmu og afa fram á fullorð-
insár. Þannig voru amma og afi
mér sem aðrir foreldrar og höfðu
mikil áhrif á lífssýn mína og gildi.
Það er ómetanlegt fyrir börn að
alast upp við svo jákvæða speglun
á sig sjálf eins og ég naut hjá afa
og ömmu. Þau voru gæfan í lífi
mínu.
Við amma héldum miklu og
góðu sambandi alla tíð og fyrir
það er ég afskaplega þakklát.
Amma hló hátt og innilega með
mér, þerraði tár, gaf mér mola ef
ég grét undan eldri hersingunni
og sagði þeim stóru að vera góð
við þá yngstu. Hún var spaugari,
ég settist til dæmis síðast í fangið
á henni eins og barn fyrir um það
bil fimm árum þar sem hún sat í
stólnum sínum í eldhúsinu og við
hlógum dátt að uppátækinu.
Amma trúði á hið góða í fólki og
það hefur oft fleytt mér langt í
samskiptum. Trúna á sjálfa mig
hlaut ég í veganesti í Ásum.
Amma eldaði iðulega allt sem
mig langaði í þegar ég kom í
heimsókn. Pottana mátti ég samt
helst ekki snerta, ég gæti brennt
mig! Ég sá því um að borða, hún
eldaði, bakaði og skenkti. Svo
sneri ég tveimur kílóum þyngri til
baka! Alltaf eins í hverri heim-
sókn. Fyrirsjáanleikinn hentaði
okkur báðum vel, við vissum alltaf
hvar við höfðum hvor aðra. Um-
hyggju sína yfirfærði hún svo á
börnin mín þrjú og Jónsa þegar
þau komu til sögunnar.
Ég þakkaði ömmu fyrir góða
helgi og horfði í augu hennar.
Hún hélt um hendur mínar með
báðum höndum, þakkaði mér fyr-
ir komuna. Ég hlustaði á orðin en
það sem ég sá í augum hennar
skipti meira máli. Það var lífs-
reynslan, gleðin, móðurástin.
Hún sýndi alltaf í verki hvað
henni þótti óskaplega vænt um
mig.
Í dag fylgi ég henni síðasta
spölinn með þakklæti í hjarta,
reyni að vera hnarreist eins og
hún á tröppunum þegar hún
horfði á eftir mér úr hlaði. Ég
veifa til hennar brosandi, bið hana
fyrir kærar kveðjur til elsku afa
og allra þeirra sem taka á móti
henni hinum megin. Það verður
heldur betur góðra vina fundur!
Þangað til við hittumst á ný, elsku
amma mín,
Stýr minni hönd að gjöra gott,
að gleðı́ég öðrum veiti,
svo breytni mín þess beri vott,
að barn þitt gott ég heiti.
(Valdimar Briem)
Meira: mbl.is/minningar
Ingunn Ásta Sigmundsdóttir.
Ég var svo lánsamt barn í
Reykjavík að eiga foreldra sem
uxu upp úti á landi. Móðir mín,
Guðbjörg Einarsdóttir, var alin
upp hjá föðurbróður sínum,
Ágústi Sveinssyni, og konu hans,
Kristínu Stefánsdóttur í Ásum í
Gnúpverjahreppi. Þó að hún ætti
ekki kost á því að búa hjá foreldr-
um sínum var hún svo lánsöm að
eignast þrjú fóstursystkin, Þor-
vald, Svein og Stefaníu. Þær
Bagga og Stebba urðu afar sam-
rýndar systur og vinkonur þó að
aldursmunurinn væri þrjú og
hálft ár. Kristín, móðir þeirra,
sagði að þeim hefði aldrei orðið
sundurorða og það staðfestu þær
báðar. Þó grunar mig að þeir
Sveinn og Valdi hafi alveg látið sig
hafa það að stríða systrum sínum
og að mamma hafi stundum strítt
strákunum.
Mitt lán var að alast upp við
það að fara að Ásum, fá að dvelja
þar tíma og tíma frá því að ég
fæddist. Tíu ára gamall var ég
farinn að vera þar í sveit, sem
þýddi að ég var talinn gera eitt-
hvert gagn, t.d. sækja og reka
kýrnar, að gefa þeim mél, moka
flórinn og fljótlega kunni ég að ná
mjólk úr spena þó að aldrei næði
ég þeim hraða við handmjaltir
sem Stebba og mamma höfðu.
Stebba var húsmóðir á mann-
mörgu sveitaheimili þar sem gest-
risni var í fyrirrúmi og þar var
gestkvæmt. Sem barn gerði ég
mér áreiðanlega ekki grein fyrir
hve mikið álag hefur verið á þess-
ari húsmóður sem var alls staðar
til reiðu. Það voru ekki aðeins
heimilisstörf, í Ásum var einnig
símstöð, sem vissulega þurfti að
sinna. Mjaltir hvíldu mikið á hús-
móðurinni og að sjá til þess að
kartöflur væru settar niður og
teknar upp. Það voru ekki margar
stundir sem gáfust til að setjast
niður, ég man varla eftir því að
Stebba sæti til borðs með okkur
hinum þegar mest var umleikis.
Seinna þegar um hægðist í bú-
skapnum birtist mér önnur hlið á
Stebbu, ég var orðinn fullorðinn
og hafði líklega þroskast eitthvað.
Þá uppgötvaði ég að hún var ein-
stakur skepnuhirðir, hún þekkti
dýrin sín, hafði yndi af hrossum
og skynjaði líðan kúnna. Hún var
farin að tjá sig um þjóðfélagsmál.
Henni var umhugað um náttúr-
una og landið, henni var ekki
sama um hvernig stjórnvöld ætl-
uðu að fara með landið hennar,
Þjórsárver og Þjórsá, og henni
rann til rifja sú skammsýni sem
var á ferðinni þegar Kárahnjú-
kastífla var byggð.
Ég þakka fyrir sælustundirnar
sem ég átti með Stebbu í Ásum
við eldhúsborðið hennar með kaffi
sem aldrei brást og heimabakað
rúgbrauð og kæfu. Ég þakka fyrir
vináttuna og hlýja kímna brosið
sem ég fékk þegar hún heyrði
röddina mína og hún sagði; „Ert
þetta þú, Þorsteinn minn?“
Ég votta öllum ættingjum og
vinum Stebbu í Ásum samúð
mína, blessuð veri minning henn-
ar.
Þorsteinn Ólafsson.
Föðursystir mín og fóstra,
Stefanía Ágústsdóttir, var einstök
kona sem hafði mikil áhrif á líf
mitt. Við systkinin áttum því láni
að fagna í æsku að dveljast að
sumarlagi hjá Stebbu frænku,
eins og hún var einatt kölluð, og
Guðmundi Ámundasyni, eigin-
manni hennar. Barnahjörðin á
Ásum var stór þessi sumur, við
aðkomukrakkarnir í bland við
börn hjónanna, ys og þys frá
morgni til kvölds. Öllum var sinnt
af alúð, þar sem saman fór holl
hræra vinnusemi, hóflegs aga og
ómælds kærleika. Síðar meir,
þegar mesti æskugalsinn var
runninn af okkur krökkunum, átt-
uðum við okkar á því hvílíkt vega-
nesti kynnin af þessum mann-
kostahjónum voru. Þau kenndu
okkur ekki hvað síst að meta þá
óþrjótandi auðlegð sem hvers-
dagsleikinn hefur upp á að bjóða.
Þá er ótalin íslenskukennslan
við háskóla eldhússborðsins í Ás-
um þar sem ungu fólki var gert
ljóst að jafnmiklu skipti að virða
lögmál íslenskrar tungu og að
standa vel að verki. Lagt var að
jöfnu að fara rétt með vísur Egils
Skallagrímssonar og að fara rétt
að hrossi, góð málkennd var met-
in að jöfnu við gott verklag og
okkur var hrósað fyrir gagnyrt
tungutak. Ágúst afi gekk vaskleg-
ast fram í kennslunni og varð ekki
beint frýnilegur á svip ef okkur
krökkunum varð á að beygja vit-
laust eða fara rangt með tilvitnun
í fornbókmenntirnar. Stebba
frænka gerði svo gott úr öllu með
mildi sinni og kímni. Þegar litið er
um öxl á þessa veröld sem var,
hvarflar að sú hugsun að einmitt
svona hafi íslensk tunga haldið
velli í danósa heimi. Íslenskan átti
sér athvarf í sveitum landsins þar
sem saman fór að yrkja mál og
jörð. Sá menningararfur verður
seint metinn að verðleikum.
Það þarf sterka skaphöfn til að
slaka hvergi á kröfum til sjálfs
sín. Eftir á að hyggja er erfitt að
skilja hvernig Stebba frænka
megnaði að sinna öllum þeim
störfum sem hún gegndi, innan
dyra sem utan. Hún gekk hljóð-
lega frá einu skylduverki til ann-
ars og vékst aldrei undan ábyrgð.
Ofan á alla vinnuna bættust við ei-
lífar áhyggjur af velferð okkar
krakkanna í tæri við vélvæddan
landbúnaðinn. Engu að síður var
hún óþrjótandi uppspretta gæsku
og visku sem við krakkarnir löð-
uðumst einatt að. Umhyggja
hennar var slík að á mótunarárum
bernskunnar rann Stebba frænka
einhvern veginn saman við hug-
myndina um móður jörð. Í hug-
arheimi mínum er hún æ síðan
magna mater, hin mikla móðir
okkar allra og í senn persónu-
gervingur yndislegs gróandans í
Ásum, eins og hann birtist í blá-
gresinu í Ranabrekkunni eða
snarrótarpunti í Vetrarmýrinni.
Fyrir nokkrum árum ræddum
við hjónin við Stebbu frænku um
lífið og tilveruna. Hún sagði á sinn
blíða hátt: „Mér hefur farnast af-
ar vel í lífinu. Mér fellur vel við
allt fólk og ég veit ekki um nokk-
urn sem er illa við mig.“ Þannig
mælti kona sem lifa mun að eilífu í
hjörtum okkar sem hana þekktu.
Jón Þorvaldsson.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að fara til sumardvalar í Ásum.
Við systkinin fórum fyrst í klipp-
ingu í Kirkjustrætinu og þaðan
var haldið í Geysi til að kaupa
strigaskó. Á leiðinni austur
kenndi pabbi okkur svo nöfnin á
fjöllunum og bæjunum. Þegar
farið var að styttast á áfangastað
kepptum við Jón um hvort okkar
yrði fyrst til að sjá heim að Ásum.
Sveitalyktin kom svolítið á óvart
en gleymdist strax og svo var ör-
lítið kvíðvænlegt að þurfa að
heilsa öllum.
Um leið og komið var inn í eld-
húsið varð allt gott og eins og það
átti að vera. Þar tók Stebba
frænka á móti okkur brosmild,
önnum kafin, hlý og örugg. Amma
sat við borðsendann með kónga-
brjóstsykur í vasanum og dísætt
kaffi innan seilingar. Afi sinnti
símstöðvarskyldum sínum, skýr-
mæltur og ákveðinn og Gummi
laumaði út úr sér einhverju mein-
fyndnu með brosglampa í augun-
um.
Í þessum heimi var gott að vera
og sumarið leið hratt. Frænd-
systkinin og hin sumarbörnin
skemmtileg og góð, nóg að gera
jafnt í leik og starfi og minning-
arnar ómetanlegur sjóður sem
aldrei þrýtur.
Eftir að ég óx úr grasi gerði ég
mér betur grein fyrir hvað Stebba
frænka átti stóran þátt í að gera
þennan tíma svona góðan. Það er
ekki sjálfgefið að börnum líði vel
fjarri heimahögum sínum, hvað
þá þegar þau koma inn á mann-
margt heimili þar sem mikið er að
gera og fleiri börn sem þarf að
sinna. Það þarf að stýra verkinu,
hafa góða yfirsýn, rétta innstill-
ingu og skýra stefnu. Þetta hlut-
verk leysti hún af hendi eins og
framúrskarandi nútímastjórn-
andi gæti verið fullsæmdur af eft-
Stefanía
Ágústsdóttir